Τους πείραξε η 12χρονη Ρομά που έβγαλε γλώσσα στην παρέλαση

Μπορεί να έχουν περάσει αρκετές ώρες από τη μαθητική παρέλαση για τον εορτασμό της επετείου της 28ης Οκτωβρίου, αλλά οι ειδήσεις που βγαίνουν -από τις λευκές διαγραμμίσεις των δρόμων, απέναντι από την εξέδρα των επισήμων- δεν σταματούν.

Μέχρι πριν από λίγο είχαμε τις μαθήτριες οι οποίες παρέλασαν στη Νέα Φιλαδέλφεια «υπό την πνευματική μπαγκέτα του μεγάλου στρατάρχη της αγγλικής κωμωδίας, John Cleese και όσων μας έχουν διδάξει οι Monty Python», όπως οι ίδιες δήλωσαν. Αμέσως μετά, τα σχόλια στα social media απασχόλησε η συμμετοχή στην παρέλαση μιας 12χρονης Ρομά, η οποία έκανε παρέλαση στη Θεσσαλονίκη φορώντας λευκά αθλητικά παπούτσια και μακριά κόκκινη φούστα. Το θέμα δεν ήταν (μόνο) η αμφίεσή της: η ανήλικη από τον Δενδροπόταμο, περνώντας μπροστά από την εξέδρα των επισήμων, έβγαλε τη γλώσσα της κοιτώντας τον φωτογραφικό φακό και σήκωσε το αριστερό της χέρι χαιρετώντας σαν ροκ σταρ.

Ειδικά στη δεύτερη περίπτωση, στις… αψιμαχίες ενεπλάκησαν και πολιτικοί μετρώντας ποιος έχει μεγαλύτερη την αγάπη του για τους Ρομά. Στη συζήτηση μπήκαν κι άλλοι εξηγώντας πως μετέφεραν 10-15 Ρομά για να παρελάσουν και να τους δουν οι επίσημοι. «Τα παιδιά ούτε γνώριζαν τι θα έκαναν, ούτε που θα πήγαιναν, ούτε για ποιον σκοπό βρίσκονταν εκεί», ειπώθηκε.

Για να πεταχτεί κάποιος άλλος και να σημειώσει πως «αυτό έτσι κι αλλιώς συμβαίνει στις παρελάσεις με τους Ρομά» -κανένα παιδί, καμίας εθνικότητας και εθνότητας δεν ξέρει για ποιον λόγο παρελαύνει- και πως είναι ώρα να σταματήσουμε τις παρελάσεις κ.λπ. Η κουβέντα, τόσο για τις μαθήτριες με τους Monty Python, όσο και για τη (ροκ) παρέλαση της Ρομά, καλό είναι να γίνονται και να ανταλλάσσονται απόψεις. Όμως, έτσι χάνεται η ουσία της όλης ιστορίας…

Αναφορικά με τη 12χρονη Ρομά η υπόθεση είναι, φρονώ, λίγο παραπάνω από επείγουσα, όχι μόνο για να πιούμε τον καφέ μας και να πούμε την αποψάρα μας για το θέμα, αλλά για να ξεκινήσει η πραγματική ενασχόληση με τον πυρήνα της συζήτησης. Αντί να συζητάμε για το τι θα πρέπει να κάνει η συντεταγμένη πολιτεία για να αντιμετωπίσει τη σειρά προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι Ρομά, μαζί και αυτό το κορίτσι, χάνουμε τον χρόνο μας για να συζητάμε το ότι δεν είχε τα χρήματα για να αγοράσει τη στολή της παρέλασης – που κι αυτό, από μόνο του, είναι πρόβλημα.

Αντί να δούμε ως κοινωνία ότι τα προβλήματα των Ρομά τα βάζουμε μαζί με τις άλλες «βρωμιές» του πολιτισμού μας κάτω από χαλιά, συζητάμε πως πήγαν εκεί τα παιδιά για να τα δουν οι επίσημοι – που κι αυτό είναι θέμα, μη λέμε τα ίδια. Αντί να αντιληφθούμε πως πρόκειται για άλλη μια 12χρονη η οποία δεν έχει πάει σχολείο και οι γονείς της ετοιμάζονται να την παντρέψουν τις επόμενες μέρες, τσακωνόμαστε για τα λευκά παπούτσια που φόρεσε. Αντί να μιλάμε πως πίσω από την παρέλαση κρύβονται πολιτικές σκοπιμότητες και επιχορηγήσεις ευρωπαϊκών προγραμμάτων, με σκοπό την ομαλή ένταξη των Ρομά στην κοινωνία, η κουβέντα είναι για την κόκκινη φούστα που φόρεσε αυτό το κορίτσι.

Βλέπετε, οι Ρομά, είναι καλοί όταν πηγαίνουν στρατό -στις πιο δύσκολες συνθήκες- όταν πληρώνουν Εφορία και λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές, όπου οι πολιτικάντηδες τους τάζουν τη Γη της Επαγγελίας στην περίπτωση που τους ψηφίσουν. Αμέσως μετά την ανακοίνωση των εκλογικών αποτελεσμάτων τους ξεχνούν στην αφάνεια των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους. Όπου ήδη το ένστικτο της επιβίωσης τους κάνει πολύ εύκολα παραβατικούς, ενώ ήδη ζουν στο περιθώριο της κοινωνίας μας.

Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι η ανήλικη που ντύθηκε όπως να ‘ναι για την παρέλαση, είναι όλα τα υπόλοιπα που βιώνει καθημερινά, όπως πολλοί άλλοι Ρομά, μέσα στα παραπήγματα με τους μουσαμάδες για στέγη, δίπλα από τις μικρές χωματερές που έχουν φτιάξει στο γκέτο τους, χωρίς καμία μέριμνα και υποστήριξη από το κράτος. Κι όσο για τη γλώσσα που έβγαλε αυτό το κορίτσι, μάλλον ήταν κάτι σαν ωδή προς τον γάμο της που έρχεται, σαν άτυπο μπάτσελορ – που θα έλεγαν κι οι «πολιτισμένοι». Η 12χρονη δεν το έκανε αυτό ξεχνώντας τους νεκρούς μιας πατρίδας που την ξέχασε, η ανήλικη -όσο και να κρυβόμαστε- έβγαλε γλώσσα στην κανονικότητά μας...