Τα χοιρινά του Γιαννούλη και οι «χονδρόπετσοι» των καιρών μας

Κάθε καινούργια μέρα στην Ελλάδα φέρνει μια καινούργια εμπειρία ₋ όχι απαραίτητα κι ευχάριστη. Και ενώ το καλοκαίρι επιμένει να αντιστέκεται σε παροδικές μπόρες και παρενθετικές χαμηλές θερμοκρασίες, οι χειμαζόμενες αξίες παραμένουν σταθερά στην επικαιρότητα…

Πριν από λίγες εβδομάδες μας απασχόλησε το… μείζον θέμα του «Joker» και των επαναστατών εφήβων που οδηγήθηκαν στο «τμήμα». Ακολούθησαν οι παρελάσεις με τις αλυσιδωτές αντιδράσεις τους και την κωμική κατάληξη αλά Monty Python, που ακόμα μας απασχολούν σε επίπεδο πλέον «vecchia signora»…

Κι εκεί που πάμε να σοβαρευτούμε, να θυμηθούμε την υπόθεση Novartis, τη δίκη της Χρυσής Αυγής, τους μάρτυρες που χάνονται ένας ένας από το ρήγμα του χρόνου στα ύφαλα του «καταραμένου πλοίου» που ρέβει στην Ελευσίνα· εκεί που πάμε να πληρωθούμε και διαπιστώνουμε ότι όλο και φθίνει το αντίτιμο που εισπράττουμε για τον συνεχώς αυξανόμενο μόχθο που καταθέτουμε, να ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Χρήστος Γιαννούλης, που μας επαναφέρει στην παρωδία της καθημερινότητάς μας.

«… Δεν ξέρω σε τι κατηγορία του Ποινικού Κώδικα να εντάξω αυτούς που οργανώνουν στη Θεσσαλονίκη μπάρμπεκιου με χοιρινό και αλκοόλ απέναντι σε προσφυγικές δομές. Δεν ξέρω αν το καλύπτει ο Ποινικός Κώδικας, αλλά ξέρω ότι είναι ντροπή για κάθε άνθρωπο…» αυτά είπε στη Βουλή ο κύριος Γιαννούλης και στην αρχή με κόπο συγκρατήσαμε ένα μειδίαμα. Μετά σοβαρέψαμε.

Δηλαδή υπάρχουν κάποιοι που σκέπτονται -αν δεν το έχουν κάνει ακόμη- να ψήσουν χοιρινό έξω από προσφυγικές δομές για να … σπάσουν τη μύτη και τα νεύρα μεταναστών, που η θρησκεία τους απαγορεύει τη βρώση χοιρινού κρέατος; Αν είναι δυνατόν!

Οι άνθρωποι που έχουν θαλασσοδαρεί, που κάποιοι από αυτούς έχουν αφήσει οικογένειες, φίλους και γνωστούς στα κύματα του Αιγαίου, που έχουν να αντιμετωπίσουν την κάθε μορφής παραβατικότητα πλάι τους, που κοιμούνται μίλια μακριά από τις εστίες τους, που δεν γνωρίζουν ποια μέρα ξημερώνει και αν θα ξημερώσει γι’ αυτούς,  θα ταραχτούν αν δουν μια γουρουνοπούλα να στροβιλίζεται έξω από την κρημνώδη ζωή τους; Αστείο και τραγικό μαζί!

Και από την άλλη, να σπεύσουμε να εντάξουμε στον Ποινικό Κώδικα αυτούς που ανάβουν κάρβουνα και ψήνουν χοιρινό και πίνουν και γλεντάνε έξω από προσφυγικές δομές; Αστείο και τραγικό μαζί· αυτοί οι τελευταίοι, μαζί μ’ εκείνον που κραδαίνοντας τη σάρισα και φορώντας πανοπλία  έστησε καρτέρι στη Νάουσα περιμένοντας να κυνηγήσει μετανάστες, μάλλον στην «πινακοθήκη των ηλιθίων» αυτού του τόπου θα έπρεπε να ενταχθούν, παρά να τους πάρει κάποιος στα σοβαρά.

Και όλα αυτά τα ευτράπελα που μονοπωλούν το ενδιαφέρον των «πολλών» τις τελευταίες εβδομάδες οδηγούν σε δύο συμπεράσματα: Ή η οικονομική κρίση παρήλθε και ουδέν άλλο από τα καταγέλαστα μας απασχολούν, ή η κρίση των αξιών είναι πλέον τόσο βαθιά και  διεισδυτική στην κοινωνία μας, που και τα τελευταία αντισώματα απέναντι στο γελοίο και υπερβολικό έχουν καταστραφεί. Αποτέλεσμα; Ποιος να θυμηθεί και γιατί τους στίχους του Βάρναλη: «Σαράντα λύκοι με προβιά, καθένας γουρουνόπουλο, καθένας νταμιτζάνα!... Όξω οι φτωχοί φωνάζανε: “Πεινάμε τέτοιες μέρες”, γερόντοι και γερόντισσες, παιδάκια και μητέρες».

Και τι άλλο θα δούμε και θ’ ακούσουμε ακόμα;