Η Σέλτικ δείχνει τον δρόμο ενάντια στον φασισμό

H Σέλτικ έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που την κατατάσσουν στα μεγάλα ευρωπαϊκά κλαμπ. Εγχώριους και ευρωπαϊκούς τίτλους, υπερσύγχρονο γήπεδο, εκατομμύρια οπαδούς ανά τον πλανήτη (Ην.Βασίλειο-Ιρλανδία-ΗΠΑ-Αυστραλία).

Το ανυπέρβλητο, όμως, μέγεθος αυτού του συλλόγου δεν το έχουν δημιουργήσει οι τίτλοι που έχει κατακτήσει, αλλά οι οπαδοί του. Όχι μόνο γιατί ακολουθούν την ομάδα τους πιστά σε όλα τα γήπεδα που αγωνίζεται. Όχι απλά γιατί δημιουργούν την ομορφότερη ατμόσφαιρα στα ευρωπαϊκά γήπεδα - καθαρά υποκειμεινική η συγκεκριμένη εκτίμηση. Αλλά κυρίως γιατί σέβονται την παράδοση της ομάδας τους και του ιρλανδικού λαού.

Στηρίζοντας ενεργά το Δημοκρατικό Ιρλανδικό κίνημα τις προηγούμενες δεκαετίες. Αντιμετωπίζοντας στον δρόμο τις ένοπλες, παρακρατικές και ανοιχτά φασιστικές Ενωτικές συμμορίες, όχι μόνο στη Γλασκώβη, αλλά στη «μητέρα των μαχών», στο Μπέλφαστ - η τοπική λέσχη της Σέλτικ αποτελούσε για χρόνια «κάλυψη» του IRA την εποχή των «Μπελάδων».

Διότι παίρνουν θέση για όλα τα καυτά ζητήματα, αρνούμενοι πεισματικά να αποδεχθούν το «no politica» που προτάσσει η UEFA - που δεν είναι τίποτα άλλο παρά απόπειρα φίμωσης των καταπιεσμένων στο γήπεδο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η «χορογραφία» που έστησαν στο Celtic Park στον αγώνα με την ιταλική Λάτσιο, που αναπαριστούσε τον κρεμασμένο από τους ιταλούς παρτιζάνους, Μπενίτο Μουσολίνι. Το μήνυμα προς τους γνωστούς νεοφασίστες, οργανωμένους οπαδούς της ρωμαϊκής ομάδας ήταν κάτι παραπάνω από σαφές.

Η στάση αυτή των οπαδών της Σέλτικ πηγάζει ακριβώς από τη «μήτρα» που γέννησε την ίδια τους την ομάδα, που αποτέλεσε το αποκούμπι των Ιρλανδών μεταναστών της Γλασκώβης. Των «κολασμένων» που «πλημμύρισαν» τη Μεγάλη Βρετανία και τις ΗΠΑ κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Εκείνων που βίωσαν στο πετσί τους την εξαθλίωση και τον ρατσισμό των «γηγενών». Που τον βιώνουν -εν μέρει- στη Σκωτία ακόμα και σήμερα .

Το σημαντικότερο όλων είναι ότι μεταδίδουν αυτή τη φιλοσοφία και στους αθλητές του συλλόγου. Το επιβεβαίωσε με τον καλύτερο τρόπο ο Ολιβιέ Ντσαμ, που καθ’ όλη τη διάρκεια του χθεσινού αγώνα στο Ολίμπικο της Ρώμης (πάλι με τη Λάτσιο) άκουγε τα ρατσιστικά σχόλια των οπαδών των γηπεδούχων. Όταν, όμως, στο 94ο λεπτό πέτυχε το νικητήριο γκολ της Σέλτικ, πανηγύρισε ακριβώς όπως έπρεπε. Αναπαριστώντας τον κρεμασμένο Μουσολίνι!

Πόσο καλύτερο σενάριο μπορεί να στήσει η ίδια η ζωή; Πόσο πιο σαφές μπορεί να γίνει το ότι ο οργανισμός Σέλτικ δείχνει τον δρόμο για το πως μπορούν να γίνουν όμορφα τα γήπεδα; Γιατί ωραία γήπεδα, είναι τα γήπεδα χωρίς φασίστες. Είτε αυτά είναι μεγαλοπρεπή στις σύγχρονες «Μητροπόλεις», είτε είναι χωμάτινα «κλουβιά» στις γειτονιές ολόκληρου του κόσμου.