Κριτικές επιτροπές της TV: Όταν οι «τίποτα» γίνονται κάτι…

Από τους Κριτές της Παλαιάς Διαθήκης μέχρι τους κριτές της κενής τηλεόρασης απέχουμε κάποιους αιώνες μυθοπλασίας, αλλά η ουσία παραμένει η ίδια: Οι κριτές είναι πρόσωπα, κατά την παράδοση, «θεόπεμπτα», άρα θέσφατο η άποψή τους! Τουλάχιστον με αυτό το ντύμα εμφανίζονται και με το ύφος του παντογνώστη αυτοσυστήνονται… Από την πρώτη τηλεοπτική κριτική επιτροπή που θυμόμαστε, τον Γιώργο Κατσαρό, τη Ροζίτα Σώκου, τον Γρηγόρη Γρηγορίου και τη Σάσα Ντάριο, έχουν κυλήσει 42 χρόνια αθωότητας και δεκάδες «μικροί ένοχοι»- γραφικοί έχουν παρελάσει μπροστά από τους τηλεοπτικούς μεγεθυντικούς φακούς.

Και κάποιοι «ασήμαντοι» έσονται «σημαντικοί»… Το χειρότερο δεν είναι η μεγέθυνση των ανύπαρκτων, αλλά η σμίκρυνση των «μαθητών» μπροστά στους κατ’ ευφημισμόν «δασκάλους».Νεαρά παιδιά με ταλέντο, αλλά και ροπή προς την έκθεση της προσωπικής τους ζωής, με οποιοδήποτε κόστος, τσαλακώνονται, λοιδορούνται, βομβαρδίζονται από ασύνορη ειρωνεία, απαξιώνονται και απογοητεύονται από ανθρώπους συγγενείς με το αντικείμενο που εκπροσωπούν, αλλά συνήθως όχι ειδικούς και -κυρίως- μακράν απέχοντες από την ιδιότητα του παιδαγωγού. Ο ρόλος τους υποβολιμαίος από τη «θεά» παραγωγή: Ο κακός και σκληρός, ο καλός και πράος, ο μετριοπαθής και συμπληρωματικός (γλάστρα).

Στόχος; Η τηλεθέαση! Και απέναντί τους τα ταλέντα που αναζητούν τον (εύκολο) δρόμο τους, κι ανάμεσά τους οι αφελείς αυτάρεσκοι, τα «ψώνια» στη γλώσσα την καθημερινή, που πάσχουν από ένα (ας το ονομάσουμε) σύνδρομο φωτοτροπισμού, δηλαδή της συμπεριφοράς εκείνης των πεταλούδων οι οποίες έλκονται από μια φωτεινή πηγή, που συνήθως τις οδηγεί στον θάνατο! Δηλώσεις του τύπου «δέχτηκα bullying μικρή για τα κιλά μου, τη φωνή μου, τις γνώσεις μου και ήρθα εδώ να αποδείξω ότι κάτι αξίζω»… δίνουν άλλοθι στην παρουσία ενός «ψώνιου» μπροστά σε επιτροπή ημιμαθών, ασύνορων σαρκαστών και βασανιστών ψυχών, που περιμένουν αυτό ακριβώς: να ασκήσουν το δικό τους, νομιμοποιημένο πλέον, bullying. Και έπειτα, από τον δήθεν εξαγνισμό της φύσης τους, από κριτές και τηλεοπτικό κοινό, οι αφελείς, που αλόγιστα εξαργύρωσαν τα 15 λεπτά δημοσιότητας που τους αναλογούσαν, περνούν στο bullying των «πρωινάδικων», των γυμνοσαλιάγκων και άλλων ολετήρων ψυχών. Και τότε καταλαβαίνουν, αν καταλαβαίνουν, πως… «ίσως το φως θα ’ναι μια νέα τυραννία. Ποιος ξέρει τι καινούργια πράγματα (της ψυχής) θα δείξει».