Υπόθεση Δοξιάδη-Μανιάτη. Όταν η ελευθεροτυπία αποδεικνύεται αδιάβροχη

Οι φορές ήταν μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Και οι φορείς δρούσαν «συνωμοτικά». Αλλά τίποτα δεν μένει μυστικό για πολύ. Κι έτσι μάθαμε π.χ. τι εισέπραξε κάποτε ένας υπουργός που είχε προσπαθήσει, τηλεφωνώντας σε πλήρη μυστικότητα, να μεθοδεύσει την απόλυση ενός συναδέλφου από την «Ελευθεροτυπία».

Η απάντηση είχε έρθει, μάλιστα, σε πλήρη αντιδιαστολή με τη «συνωμοτικότητα», βροντερή από τον Κίτσο Τεγόπουλο, διά της γραμματέως του. «Δεν είμαι σίγουρος ότι συμφωνώ με όσα έγραψε ο τάδε. Αλλά δεν υποκύπτω σε εκβιασμούς. Οπότε πες του να πάει να γ..».  Έτσι ακριβώς γιατί ήταν και αθυρόστομος αυτός που είναι σήμερα αείμνηστος.

Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε και άλλες φορές. Πάντα με ανάλογη κατάληξη. Απολύσεις δεν γίνονταν. Γίνονταν, όμως, ιστορικοί καβγάδες και στους διαδρόμους της εφημερίδας και στα φύλλα της. Ενδοσυναδελφικοί ή άλλοι. Καμιά φορά έπεφτε και ξύλο ή γιαούρτια (γνωρίζετε, άλλωστε, οι περισσότεροι την ιστορικότερη τέτοια περίπτωση). Αλλά η ελευθεροτυπία παρέμενε. Και μπορούσες να διαβάσεις στο ίδιο φύλλο μία άποψη με επιχειρήματα και την εντελώς αντίθετη άποψη επίσης με επιχειρήματα.

Ανάλογα περιστατικά έχουν να αφηγηθούν συνάδελφοι κι άλλων εφημερίδων, όταν κάποιο κέντρο εξουσίας επιχειρούσε να απαλλαγεί από κάποιον ενοχλητικό συντάκτη. Ένα τέτοιο, διάσημο, από τα πολλά με πρωταγωνιστή π.χ. τον Λέοντα Καραπαναγιώτη, λέει ότι ο ιστορικός διευθυντής των «Νέων», απηυδησμένος κάποτε από τα τηλεφωνήματα έτερου υπουργού που ζητούσε την απόλυση του Στάθη για τα «ενοχλητικά» του σκίτσα, τράβηξε τελικά το τηλέφωνό του από την πρίζα και ζήτησε από τη γραμματέα του να απαντά στον εν λόγω ότι «ο κ. Καραπαναγιώτης πέθανε»!

Κι όμως, ήταν υπόδειξη απόλυσης!

Συνεπώς είχε κάτι πρωτότυπο η περίπτωση του Απόστολου Δοξιάδη και του Δημήτρη Μανιάτη; Και κατ' αρχάς ζητήθηκε από τον πρώτο η απόλυση του δεύτερου; Αυτό, σήμερα, αμφισβητήθηκε σφόδρα από ορισμένους υποστηρικτές του Δοξιάδη, που επιμένουν ότι το μόνον που έκανε ο «υπέρμαχος του Κράτους Δικαίου» -όπως τον χαρακτήρισε ο πρωθυπουργός όταν τον καλωσόριζε ως τον πρώτο εθελοντή-σύμβουλο στο πλευρό της Εθνικής Συντονίστριας της πολιτικής για τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα Ειρήνης Αγαπηδάκη- ήταν να γράψει ότι δεν θα ξανασυνεργαστεί με τα «Νέα» στα οποία δημοσιογραφεί ο Μανιάτης.

Ας μου πει όμως ένας κοινός νους τι αντιλαμβάνεται ότι ζητούσε ο Δοξιάδης όταν ολοκληρώνοντας την ανοιχτή του επιστολή προς τη διοίκηση της εφημερίδας κατέληγε έτσι: «Λυπάμαι για όσους διοικούν την εφημερίδα, που τους εκτιμώ και τους σέβομαι, αν δεν ανταποδίδω πλέον την τιμή που μου κάνατε, καλώντας με να γράφω στις σελίδες σας. Αλλά διαλέγω προσεχτικά τις παρέες μου και τα σπίτια που με καλούν. Θα ήταν ευχής έργον την ίδια επιλεκτικότητα να δείξει και η εφημερίδα, τιμώντας--αν μη τι άλλο-- την ιστορία της». Εμένα, πάντως, μου φαίνεται σαν έμμεση πλήν σαφής προτροπή προς την εφημερίδα να τιμήσει την ιστορία της, φροντίζοντας εφεξής να διαλέγει προσεκτικότερα τους συνεργάτες της…

Η σιωπή δεν είναι χρυσός...

Δεν είναι υπεροπτικό θα αναρωτηθεί κάποιος να συμβουλεύεις τη διοίκηση μιας ιστορικής εφημερίδας τι να κάνει στο εσωτερικό της; Μα, εδώ ο κ. Δοξιάδης, όπως παραδέχτηκε δημοσίως άλλωστε, υπέδειξε στον ίδιο τον πρωθυπουργό ποια να επιλέξει για τη θέση του Εθνικού Συντονιστή της Πολιτικής για τα Ασυνόδευτα Προσφυγόπουλα (πράγμα που μαθαίνω ότι έχει επιφέρει εσωτερικές «αναταράξεις» στο κυβερνών κόμμα). Οι φήμες λένε, μάλιστα, πως ήταν ο ίδιος επίσης που συνέλαβε και πρότεινε τη δημιουργία του νεοσύστατου θεσμού. Αυτό, όμως, ο κ.Δοξιάδης απέφυγε να το παραδεχτεί στην εκπομπή «10» της ΕΡΤ.

Ήταν, μάλιστα, από τις σπάνιες φορές που σιώπησε διότι κατά τα άλλα εκείνος που είχε μαχηθεί τόσο υπέρ της καταλληλότητας της κας Αγαπηδάκη ως Εθνικής Συντονίστριας δεν μας επέτρεψε να τη διαπιστώσουμε, καθώς στην πρώτη τους από κοινού τηλεοπτική εμφάνιση μιλούσε κυρίως εκείνος, διακόπτοντας ή διορθώνοντας συχνά την καθ' ύλην πλέον αρμόδια.

Αλλά ούτε και τώρα, σε όσα συνέβησαν τα τελευταία 24ωρα της άφησε τον χρόνο ή το περιθώριο να υπερασπιστεί τον εαυτόν της. Αντίθετα, δυο μέρες τώρα πολλά γίνονται με αφορμή εκείνην, χωρίς εκείνην!

Διαδικτυακά «μπουγαδόνερα»

Αλλά ας γυρίσουμε στην αρχή. Στην πρωτοτυπία μιας μη πρωτότυπης τακτικής, την οποία επιχειρούσαν να εφαρμόσουν ανέκαθεν οι λογής εξουσίες στα ΜΜΕ.

Σε αυτή την περίπτωση, η αντίδραση ήρθε από έναν κρατικό λειτουργό (τον κ. Δοξιάδη), υπό τη μορφή ανοιχτής επιστολής αναρτημένης σε κοινωνικό μέσο (Facebook), εναντίον ενός δημοσιογράφου (του Δ. Μανιάτη) όχι για τα όσα είχε γράψει εκείνος στην εφημερίδα, αλλά για κάτι που είχε γράψει στην προσωπική του σελίδα στο Facebook και για κάτι άλλο που φημολογούνταν ότι είπε προφορικά ο δημοσιογράφος εναντίον της κυρίας Αγαπηδάκη.

Ο κ. Δοξιάδης ζήτησε απόλυση για «μπουγαδόνερα», δηλαδή. Απόλυση για κουτσομπολιά δηλαδή. Απόλυση για διαδικτυακούς καυγάδες, δηλαδή. Διότι ήταν γνωστό ότι η κυρία Αγαπηδάκη δεν είχε ανέκαθεν το comme il faut τωρινό προφίλ τα εθνικής επιτρόπου. Τα «έχωνε» και η ίδια με αρκούντως αγοραία γλώσσα σε όσους δεν συμπαθούσε, συμπεριλαμβανομένου του Μανιάτη.

Τώρα, βεβαίως, η κυρία Αγαπηδάκη σιώπησε επιτρέποντας στον Απόστολο Δοξιάδη μία ακόμα ιστορική πρωτιά μετα τη δημόσια προτροπή του για «εξυγίανση» μιας εφημερίδας διά της απομάκρυνσης των αταίριαστων στοιχείων της.

Πρώτη φορά ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού Facebook, του Μέσου που κατεξοχήν διακρίνεται στους καβγάδες, έκανε μια ασπίδα προφύλαξης της ελευθεροτυπίας και του δημοσιογράφου που πληττόταν. Τα κόμματα και η ΕΣΗΕΑ ακολούθησαν. Κι αυτό ήταν η εξαιρετικά ενδιαφέρουσα εξέλιξη μιας -ας δανειστούμε από τον κ. Δοξιάδη το εύρημά του- μικρής ερασιτεχνικής επανάστασης.