Ρευστότητα και αστάθεια στην Ανατολική Μεσόγειο

Με την κατάθεση στα Ηνωµένα Εθνη των συντεταγµένων για τα όρια της τουρκικής υφαλοκρηπίδας και την υπογραφή µε τη Λιβύη Μνηµονίου Κατανόησης για τις θαλάσσιες ζώνες, ολοκληρώνεται ένας κύκλος τουρκικών σχεδιασµών που, ανάµεσα σε άλλα, αποσκοπούν στη στέρηση από τα ελληνικά νησιά των κυριαρχικών δικαιωµάτων τους. Με στόχο τον εξαναγκασµό της Αθήνας σε διαπραγµατεύσεις για όλο το φάσµα των τουρκικών διεκδικήσεων στον θαλάσσιο χώρο.

Η συµφωνία µε τη Λιβύη αναµενόταν. Το Μνηµόνιο Κατανόησης υπογράφηκε µε µια αδύναµη κρατική οντότητα, στην οποία η Αγκυρα «παραχωρεί» θαλάσσιο χώρο µεγαλύτερο από εκείνον που της αναλογεί κατά το διεθνές δίκαιο. Ο ηγέτης της Τρίπολης χρωστά τη µέχρι σήµερα επιβίωσή του και στην τουρκική βοήθεια. Το «δώρο» της διευρυµένης ΑΟΖ είναι γι’ αυτόν ευπρόσδεκτο, µια και µπορεί να το χρησιµοποιήσει και εσωτερικά για τα σχέδιά του.

Από την πλευρά της η Αγκυρα, ενώ διακηρύσσει ότι η πρωτοβουλία της µε την Τρίπολη θα βρει µιµητές στη Μεσόγειο, ανοίγει παράθυρο προς το Κάιρο. Ελπίζει πως το τελευταίο θα σαγηνευθεί από τις τουρκικές σειρήνες που -και στην περίπτωση αυτή- επαγγέλλονται στην Αίγυπτο θαλάσσιες περιοχές µεγαλύτερες από αυτές που της αναλογούν. Και πως θα πάψει να είναι δεκτική στις ελληνικές προτάσεις για τη θάλασσα της Μεσογείου. Οπως πριν από δώδεκα χρόνια, όταν οι προτάσεις της Αθήνας προς την Αίγυπτο έπεφταν στο κενό.

Η επαναπροσέγγιση Αγκυρας - Καΐρου µπορεί να µη φαίνεται άµεσα πιθανή, τίποτα όµως δεν αποκλείει εκπλήξεις. Εκπλήξεις και από άλλες χώρες, οι σχέσεις των οποίων µε την Τουρκία µπορεί να είναι παγωµένες αλλά, αργά ή γρήγορα, θα αναθερµανθούν.

Ας το συγκρατήσει αυτό η Αθήνα και ας αποστασιοποιείται από τη φιλολογία περί συνδροµής τρίτων σε περίπτωση δυσκολιών µε την Τουρκία. Και πέρα από όσα ορθά προβάλλει σε διεθνές επίπεδο, να βασίζεται στον εαυτό της και, κυρίως, στα µέσα που η ίδια διαθέτει.