Οι νέοι διοικητές των νοσοκομείων και η γυναίκα του Καίσαρα

Ο διορισμός ενός 80χρονου ως διοικητή νοσοκοµείου µόνο θυµηδία µπορεί να προκαλέσει. Ακόµη κι αν στα νιάτα του ήταν ένας τοπ µάνατζερ, πάλι θα ήταν απαράδεκτη κίνηση. Θα γινόταν αποδεκτή µόνο µια άµισθη θέση συµβούλου υπουργού, αν φυσικά επρόκειτο για έναν σπεσιαλίστα στη δουλειά (που δεν είναι).

Στην περίπτωση του νοσοκοµείου Καρδίτσας και των ορισθέντων διοικητών περίπου των µισών νοσοκοµείων της χώρας, είναι σαφές ότι οι επιλογές δεν έχουν καµία σχέση µε την αξιοκρατία και τα προσόντα, αλλά αποτελούν κοµµατικές επιλογές, περισσότερο ή λιγότερο -εξόφθαλµα πάντως- ατυχείς.

Όταν ένα κόµµα έρχεται στην εξουσία διακηρύσσοντας πίστη στην αριστεία, στην επιλογή κρατικών λειτουργών µε βάση τα προσόντα και µόνο, και εφαρµόζει τα αντίθετα, έστω και σε ένα µικρό ποσοστό των νοσοκοµείων της χώρας, τότε κόβει το κλαδί στο οποίο κάθεται. Και οδηγεί σε περαιτέρω απαξίωση της πολιτικής στα µάτια του κόσµου. Οφείλει πάραυτα να ανακαλέσει όλες τις παρόµοιες αποφάσεις και να ζητήσει συγνώµη. Αυτό θα αποτελούσε έµπρακτη αναγνώριση του λάθους και εισαγωγή µιας νέας ηθικής στον δηµόσιο βίο.

«Το να γνωρίζεις την αλήθεια είναι εύκολο. Το να την ακολουθείς είναι δύσκολο» λένε οι Κινέζοι. Και έχουν δίκιο. Οι διακηρύξεις είναι απλώς ποµφόλυγες, αν δεν ακολουθούνται από πράξεις. Εκεί κρίνεται µια πολιτική. Και η καταφυγή σε συγκρίσεις µε το παρελθόν µοιάζει φτηνή δικαιολογία. ∆εν λέει πια τίποτε στους πολίτες. Τί-πο-τε. Μεσολάβησαν δέκα χρόνια βαθιάς κρίσης. Ο κόσµος πια δεν τρώει κουτόχορτο και είναι υποψιασµένος.