Ο σουλτάνος και εµείς

Η Τουρκία θα συνεχίσει να παίζει το δικό της παιχνίδι σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο από θέση ισχύος έναντι της Ελλάδας. Το µέγεθός της και οι τεράστιες αναπτυξιακές δυνατότητες που έχει συνηγορούν σε αυτό. ∆εν είναι µόνον ο σουλτάνος Ερντογάν. Θα είναι ίδιος και χειρότερος και όποιος τον διαδεχτεί οψέποτε. Light ισλαµιστής σαν τον ίδιο ή κοσµικός κεµαλιστής.

Άρα το πρόβλημα είναι στην Ελλάδα. Που σε βάθος χρόνου θα µειώνεται πληθυσµιακά αντί να αυξάνεται... Τώρα είµαστε 10,7 εκατοµµύρια και οι απέναντι 80,8. Η προβολή για το 2050 δίνει για εµάς από 8,3 έως 10 εκατοµµύρια, µε έναν στους 3 κατοίκους άνω των 65 ετών, και για την Τουρκία πάνω από 93,5 εκατοµµύρια µε νεότατο πληθυσµό. Αυτό σηµαίνει και ανάλογης βαρύτητας «αγορές» για τους µεγάλους και φυσικά άλλες δυνατότητες ανάπτυξης κ.λπ.

Πρέπει λοιπόν η Ελλάδα να δει µακροπρόθεσµα τις σχέσεις της µε τη γείτονα υπό αυτό το αρνητικό πρίσµα. Να γνωρίζει ότι «δύο είναι τα αποτελέσµατα κάθε κρίσης: δυσκολίες και ευκαιρίες». Να µάθουµε να ζούµε και να αντιµετωπίζουµε χωρίς πανικό τις δυσκολίες και να εκµεταλλευθούµε, σχεδιάζοντας καλά και προβλέποντας, κάθε χαραµάδα ευκαιρίας. Πέρα από την αυτονόητη αµυντική θωράκιση, να δηµιουργήσουµε ένα τέτοιο πλαίσιο διεθνών συµµαχιών και σχέσεων, ώστε η Τουρκία να αποµονώνεται κάθε φορά που θέλει «να βγάζει νύχια» και να µετρά το κόστος...

Και αυτό απαιτεί γνώση, επειδή «όσο µεγαλύτερη η γνώση τόσο ηπιότερη η κρίση». Να γνωρίζουν οι πολιτικές δυνάµεις ώστε να συµβάλουν στην απαιτούµενη ενότητα. Και να γνωρίζει ο καθένας µας αυτά που πρέπει, χωρίς φόβους, υστερίες και δραµατοποιήσεις. Με αυτόν τον γείτονα θα ζήσουµε. Και πρέπει να µάθουµε.