Και τώρα τι γίνεται;

Eχουμε εναν έξαλλο γείτονα που μεθοδεύει όπως μπορεί καλύτερα τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις του. Από τη Συρία και τους Κούρδους έως την Κύπρο και το φυσικό αέριο, το Αιγαίο, τις ΑΟΖ, ό,τι θεωρεί με την πλέον διασταλτική ερμηνεία «ζωτικό χώρο» του τον... κατουράει, όπως τα σκυλιά, για να τον οριοθετήσει...

Μoνο που στο Διεθνές Δίκαιο και το Δίκαιο της Θάλασσας υπάρχουν κανόνες. Ακόμη και αν θεωρήσουμε ότι η ελληνική πλευρά ολιγώρησε στο παρελθόν στη ρύθμιση της ΑΟΖ με τη Λιβύη, και πάλι ισχυρό όπλο της και «καταφυγή» της είναι το Διεθνές Δίκαιο.

Εκεi μπορουμε να έχουμε και να βρίσκουμε σταθερούς συμμάχους. Εκεί η Τουρκία θα αναγκάζεται να απολογείται και να προσπαθεί με «ακροβασίες» να δικαιολογεί τις αποφασισμένες, επιθετικές στην ουσία, πολιτικές της. Για να αποδείξει ο Ερντογάν ότι αξίζει ένα κάδρο με το πρόσωπό του, δίπλα σε αυτό του Κεμάλ Ατατούρκ, στους δημόσιους χώρους της Τουρκίας, για τον επόμενο αιώνα.

Μια αραβική παροιμία λέει: Αν θέλεις να κάνεις κάτι, θα βρεις έναν τρόπο. Αν δεν θέλεις, θα βρεις μια δικαιολογία. Και ο Ερντογάν, επειδή δεν θέλει τη Χάγη, βρίσκει χίλιες δικαιολογίες γύρω γύρω. Προσπαθεί να δημιουργήσει τετελεσμένα. Εστειλε ερευνητικό σκάφος να τρυπήσει στην κυπριακή ΑΟΖ. Αν θέλει να το κάνει σε ύδατα της Ελλάδας, τότε η κυβέρνηση και οι πολιτικές δυνάμεις πρέπει να είναι αποφασισμένες για την απάντηση.

Δεν πρεπει ο Ερντογάν να παρερμηνεύσει την προσήλωσή μας στο Διεθνές Δίκαιο και πιθανή μελλοντική προσφυγή στη Χάγη με άμβλυνση της αποφασιστικότητας και της εθνικής ομοψυχίας αν, ο μη γένοιτο, επιχειρήσει η Τουρκία κάποια «αλλιώτικα» Ιμια...