Όταν κίνδυνο για το έθνος αποτελεί το δημογραφικό και όχι ο Οθωμανός...

Κλείνουν τα σχολεία επειδή δεν έχουν μαθητές. Περισσότερα τα σχολεία απ’ ό,τι τα παιδιά... Το όριο ανανέωσης των γενεών είναι κάθε γυναίκα να φέρνει στον κόσμο 2,1 παιδιά. Ολοι γνωρίζουμε ότι τα νέα ζευγάρια σπάνια αποφασίζουν να κάνουν δεύτερο παιδί... Η μητρότητα εκτός γάμου στην Ελλάδα ακόμη θεωρείται από τους πολλούς κοινωνικό στίγμα... Ο δείκτης αναπλήρωσης γενεών έχει πέσει δραματικά στο 1,3.

Αν αυτό δεν είναι το μείζον εθνικό πρόβλημα της χώρας, τότε ποιο είναι; Κινδυνεύει η ύπαρξη του ελληνικού έθνους όχι από τον Οθωμανό, όχι από τον Τούρκο, αλλά από το δημογραφικό... Υπάρχουν λύσεις;

Η γενική ευχή... δεν πιάνει. Χρειάζονται πολιτικές. Με στόχευση. Να έρθουν πίσω τα νέα παιδιά που έφυγαν. Χρειάζεται να υπάρξουν καλοπληρωμένες δουλειές, άρα επενδύσεις... Να θεωρείται η μητρότητα λειτούργημα και έτσι να αντιμετωπίζεται. Με συγκεκριμένα μέτρα, όχι μόνο για τον δημόσιο τομέα.

Να γίνει πολιτική ήπιας και σταδιακής ενσωμάτωσης όσων από τους ξένους που ήρθαν στη χώρα μας πληρούν ορισμένα κριτήρια. Το παράδειγμα της ασφαλούς ενσωμάτωσης μισού και πλέον εκατομμυρίου Αλβανών, πριν από 25 χρόνια, δείχνει τον δρόμο. Σήμερα τα παιδιά τους είναι «φανατικά» Ελληνάκια.

Το 1994 η Βουλή είχε εκδώσει πόρισμα με τη συμμετοχή και τη συναίνεση όλων των τότε κομμάτων, που καταδείκνυε την κρισιμότητα του θέματος και πρότεινε λύσεις, οι οποίες επικαιροποιημένες μπορούν να συστήσουν μια συμπαγή, και αποδεκτή πανεθνικά, πολιτική για το θέμα. Δεν χρειάζονται δάκρυα και πομφόλυγες. Απλώς αντιμετώπιση του θέματος ως μείζονος εθνικού ζητήματος, με ενότητα και εγρήγορση.

Και ας έχουν ως οδηγό οι πολιτικοί μας τη φράση του διάσημου συγγραφέα Αρθουρ Κλαρκ: «Ενας πολιτικάντης σκέφτεται τις επόμενες εκλογές. Ενας πολιτικός, τις επόμενες γενιές».