Τα «περιττώματα» του Μαρινάκη και ο... θάνατος από την οσμή των λυμάτων

Ντρέπομαι! Ναι, ντρέπομαι!

Κάποτε με ρωτούσαν με τι ασχολούμαι κι απαντούσα κρυφοκαμαρώνοντας: «Αθλητικός συντάκτης είμαι»! Και, ναι, καμάρωνα. Τώρα;

Να καμαρώνεις που είσαι εν δυνάμει βοθροκαθαριστής; Να επαίρεσαι που εισπνέεις τη βορβορώδη οσμή του ελληνικού ποδοσφαίρου (και όχι μοναχά αυτού) που λερώνεις ακοή και όλες τις αισθήσεις σου με «περιττώματα»;

Πια, όταν με ρωτούν με τι ασχολούμαι προτιμώ να προκαλέσω οίκτο, λέγοντας «άνεργος», παρά απέχθεια περιγράφοντας κάποιους από τον χώρο τον ποδοσφαιρικό…

Η δήλωση με τα… απόβλητα του πεπτικού συστήματος, ακούστηκε δια του εκπροσώπου του Ολυμπιακού και απηχούσε την σκέψη που κατέγραψε στο χαρτί ο μεγαλομέτοχός της ομάδας του Λιμανιού. Λέξη δύσκολη τα «περιττώματα» για την γλώσσα τη λιμανίσια, είναι η αλήθεια. Τα λεξικά των παρατρεχάμενων βοήθησαν στην χρήση της τον μεγαλομέτοχο… Λέξη δύσκολη, χυδαία όχι! Χυδαίες λέξεις δεν υπάρχουν, υπάρχουν όμως χυδαίοι άνθρωποι που κάνουν ακόμα και τις λέξεις να κοκκινίζουν!

Και μετά τα «περιττώματα» της οργής, ακούσαμε για «κοπρίτες», ακούσαμε για «μαϊμούδες» και «βλάκες» και «νούμερα» και κουβέντες πεζοδρομιακές, βορβορώδεις, ρυπαρές, από ανθρώπους που βρίσκονται στην κορυφή της πυραμίδας του δημοφιλούς αθλήματος στον τόπο μας. Και, μάλλον, ουδείς ενοχλήθηκε από τους διαλόγους, ουδείς εξεπλάγη.

Βουτηγμένοι στα «περιττώματα», χρόνια τώρα κάποιοι έχουν εθιστεί. Λίγο λίγο πολλοί έγιναν σαν κι «αυτούς», τους ανόσιους κρατούντες που έχουν χάσει το μέτρο. Αρκετοί τους χειροκροτούν: «Ακουσες τι είπε ο πρόεδρος; Ρε μπράβο του!» και καμαρώνουν βουτηγμένοι στα «περιττώματα» των επιλογών τους. Και επικρίνουν τους άλλους που πήραν τη λερωμένη σκυτάλη και η ρυπαρότητα και η χυδαιότητα έφεραν γύρω το «στάδιο» της καθημερινότητάς μας.

Το να είσαι κληρονομικός «βασιλιάς» και να το προβάλεις, εύκολο είναι και ανόητο. Αυτό που έχει αξία είναι τελικά να δημιουργήσεις ένα κραταιό βασίλειο. Και ο «βασιλιάς των σπορ» δείχνει περισσότερο γυμνός και ισχνός κι ανεπαρκής από ποτέ και ολοένα μικραίνει με πράξεις και φράσεις ανθρώπων που το διοικούν...

Το ελληνικό ποδόσφαιρο μυρίζει πια, μυρίζει σαν σαπισμένο πτώμα… Κι όσο υπάρχουν παράγοντες που με απόλυτη καθαρότητα σκέψης ρίχνουν τα «περιττώματά» τους, τους «κοπρίτες» και τις «μαϊμούδες» τους στον ακάλυπτο χώρο του ποδοσφαίρου τόσο θα  πνίγει η δυσφορία και η πίκρα αυτούς που αγαπούν ανιδιοτελώς το άθλημα και μοχθούν γι αυτό.

Καμία τύχη!

«Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία»... Μπορεί κάτι να γινόταν, ε;

Για την ώρα «πεθαίνουμε» από την οσμή των λυμάτων!