Πρωτοχρονιά με τον Ερντογάν

Η Τουρκία δεν είναι ένας εύκολος γείτονας για την Ελλάδα. Κάθε άλλο. Και όχι μόνο λόγω της ταραχώδους Ιστορίας στις σχέσεις των δύο χωρών. Η Ιστορία επιτείνει την επιθετικότητά της, την κάνει πιο μπρουτάλ.

Επί της ουσίας όμως την ίδια αντιμετώπιση θα είχε η Ελλάδα σε μεγάλο βαθμό από την εξ Ανατολών γείτονα, ακόμη κι αν τίποτε δεν είχε συμβεί στο παρελθόν μεταξύ των δύο χωρών. και αυτο κυρίως για δύο λόγους: Ο ένας αφορά το τουρκικό κράτος και την οθωμανική παράδοση που σέρνει... Θέλει να επεκταθεί σε νέους χώρους, που το ίδιο ανακηρύσσει σαν ζωτικούς. Επιδιώκει να φέρεται στις διεθνείς σχέσεις με τη μεγαλομανία και τον ιμπεριαλιστικό «αέρα» μιας «μεγάλης» δύναμης, που οι υπόλοιποι δεν τη λογαριάζουν ως τέτοια.

Ο δεύτερος λόγος αφορά τον ηγέτη της σημερινής Τουρκίας. Ο Ερντογάν αισθάνεται πια ότι «συνομιλεί με την Ιστορία»... Και μόνο κάτι μεγάλο, που θα μνημονεύεται μελλοντικά για πολλές δεκαετίες από τους συμπολίτες του, θα μπορούσε να τον κάνει τον Κεμάλ του 21ου αιώνα. Αυτό επιδιώκει. Και γι’ αυτό «παίζει ζάρια» σε πολλά μέτωπα, φτιάχνει και χαλάει συμμαχίες, επιδιώκοντας τη διεύρυνση της τουρκικής επιρροής αλλά και της επικράτειας... Ηδη στον τουρκικό Νότο έχει πάρει συριακά εδάφη.

Βεβαίως, η Ελλάδα δεν είναι Συρία. Ούτε θα τολμούσε να κάνει κάτι τέτοιο στη Συρία σε άλλες εποχές. Ούτε τώρα είναι εύκολο να προχωρήσει σε εχθροπραξία με την Ελλάδα, πέρα από τους λεονταρισμούς...

Παρά ταύτα, η κυβέρνηση, η μείζων και η ελάσσων αντιπολίτευση οφείλουν να διαβάσουν πολύ καλά τις προθέσεις της Τουρκίας και να εμπεδώσουν ένα αρραγές εθνικό μέτωπο, έχοντας εναλλακτικές για κάθε βαριάντα της τουρκικής διπλωματίας, στο γενικό φόντο της προσφυγής με συνυποσχετικό στη Χάγη για υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ.