Αλλο Τόκας, άλλο Στόκας

Βράδυ Σαββάτου στο σπίτι και η τηλεόραση να παίζει... Από το βάθος, χωρίς να βλέπω, ακούω τη µουσική εισαγωγή από τα «Λαδάδικα». Και ενώ συνειρµικά το µυαλό περιµένει να ακούσει τις πρώτες νότες από την ασυναγώνιστη φωνή του Μητροπάνου, προσγειώνεται απότοµα από µια φιλότιµη µεν, άστοχη δε ερµηνεία του Μπάµπη Στόκα. Μια ερµηνεία που κλωτσάει στ’ αυτί, κλωτσάει και στην ψυχή.

Στο προχθεσινό µουσικό αφιέρωµα στον Μάριο Τόκα, που φιλοξένησε το βράδυ του Σαββάτου το «Στην υγειά µας, ρε παιδιά» του Σπύρου Παπαδόπουλου, υπήρχαν αρκετές τέτοιες αµήχανες µουσικές στιγµές. Όπως η δεύτερη ερµηνεία του Μπάµπη Στόκα στον λαϊκό ύµνο «Η επιστροφή του ασώτου», η λυρική προσέγγιση της Φωτεινής ∆άρρα σε αυθεντικά λαϊκά τραγούδια του Τόκα, όπως τα «Αλήτης» και «Αν δεν γεννηθείς αστέρι», αλλά και η προσπάθεια της Ηρώς Σαΐα να αποδώσει µε έντονο συναίσθηµα το συγκλονιστικό «Ασπρο µαντήλι» που έχει σηµαδέψει µε την ερµηνεία του ο Βασίλης Σκουλάς. Αντιθέτως ένιωσα ότι ο Μπάσης στάθηκε µε µεγάλη αξιοπρέπεια απέναντι σε «κολοσσούς» όπως τα «Σ’ αναζητώ» και «Το ζεϊµπέκικο του αρχάγγελου», ενώ η πιο ευχάριστη έκπληξη ήρθε από τη νεαρή ∆ήµητρα Σταθοπούλου που υπηρέτησε εξαιρετικά, µε την ατόφια λαϊκή φωνή της, το «Εξαρτάται», «Τα δίδυµα φεγγάρια» κ.ά.

Όλο αυτό δεν είχε φυσικά να κάνει µε τις ερµηνευτικές ικανότητες των τραγουδιστών, οι περισσότεροι από τους οποίους έχουν κάνει αξιόλογα πράγµατα, ο καθένας στο είδος του. Ήταν προφανώς θέµα κακών επιλογών. Γιατί υπάρχουν κάποια «κεφάλαια» στο ελληνικό τραγούδι που δεν αρκεί να τα αντιµετωπίζεις µόνο µε σεβασµό, ο οποίος θεωρείται δεδοµένος. Υπάρχουν και άλλες καλλιτεχνικές προϋποθέσεις...

«∆ηλαδή να µην τραγουδιούνται τα µεγάλα τραγούδια από τους νεότερους;» θα µπορούσε εύλογα να ρωτήσει κανείς. Βεβαίως να τραγουδιούνται και πρέπει να τραγουδιούνται. Εχουµε ακούσει άλλωστε κατά καιρούς εξαιρετικές επανεκτελέσεις. Είναι όµως σηµαντικός ο ρόλος εκείνου που θα επιλέξει ποιος θα τραγουδήσει τι. Γιατί αν σε αυτήν την επιλογή γίνουν λάθη, το αποτέλεσµα αδικεί και το τραγούδι και τον τραγουδιστή, ενώ ταυτόχρονα απογοητεύει τον ακροατή-τηλεθεατή.