Κίτρινα Γιλέκα: Στο όνομα της Ευρώπης

Στη Γαλλία µε την εξεγερσιακή πολιτική και κοινωνική παράδοση, δεν υπήρχαν ποτέ οι προϋποθέσεις για µια προσαρµογή-σοκ θατσερικού τύπου στην παγκοσµιοποίηση, αλλά ούτε καν οι συνθήκες για τη διαµόρφωση µιας διακοµµατικής συναίνεσης σαν τη φόρµουλα του µεγάλου συνασπισµού Κεντροδεξιάς και Σοσιαλδηµοκρατίας που µετά το 2005 προώθησε υψηλού πολιτικού κόστους περικοπές και διαρθρωτικές αλλαγές στο όνοµα της ανταγωνιστικότητας.

Στη Γαλλία ένα τµήµα της πολιτικής και επιχειρηµατικής ελίτ επιχείρησε να απαλλαγεί από το γαλλικό µοντέλο στο όνοµα της Ευρώπης. Έτσι η εµµονή της Γερµανίας στην τήρηση των κανόνων της δηµοσιονοµικής πειθαρχίας προβάλλει ως ευκαιρία να παρουσιαστεί επικοινωνιακά το κόστος των µεταρρυθµίσεων ως προαπαιτούµενο για τη συνέχιση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Την παραπάνω προσέγγιση υιοθέτησε ο Μιτεράν για τη στροφή της πολιτικής του το 1983-84, το ίδιο έπραξε ο Σιράκ µετά την εκλογή του το 1995 και στη συνέχεια την ίδια πορεία ρεαλισµού στο όνοµα της Ευρώπης υιοθέτησαν οι Ζοσπέν, Σαρκοζί και ο Ολάντ προκαλώντας θυελλώδεις διαµαρτυρίες και κυρίως διευρύνοντας την αµφισβήτηση του πολιτικού συστήµατος της χώρας συνολικά.

Με την επιβολή οδυνηρών προσαρµογών στο όνοµα της Ευρώπης, η Γαλλία οδήγησε τις αγορές και τους οίκους αξιολόγησης να αντιµετωπίζουν τη συνέχιση της πρόσδεσής της στις επιλογές της Γερµανίας στην Ευρωζώνη ως εγγύηση πιστοληπτικής φερεγγυότητας. Έτσι, µια πέραν της ελεγχόµενης διαφοροποίησης δηµόσια ανοικτή αντιπαράθεση Γαλλίας-Γερµανίας για το µέλλον της Ευρωζώνης είναι ανεπιθύµητη για ένα σηµαντικό τµήµα της γαλλικής ελίτ.

Το τίµηµα για τις παραπάνω επιλογές είναι εκδηλώσεις διαµαρτυρίας που προσλαµβάνουν γρήγορα εξεγερσιακό χαρακτήρα και τυγχάνουν συντριπτικής πλειοψηφικής κοινωνικής αποδοχής. Η πρόκληση που αντιµετωπίζει ο Μακρόν αφορά κρίσιµες στρατηγικές επιλογές της άρχουσας ελίτ της Γαλλίας και είναι βέβαιο ότι δεν µπορεί να αντιµετωπιστεί µε τακτικούς ελιγµούς