Προεδρία της Δημοκρατίας: Μαθαίνοντας τη συναίνεση...

Η Αικατερίνη Σακελλαροπούλου θα ψηφιστεί τελικά από τη συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτών. Σχεδόν 9 στους 10 αναμένεται να υπερψηφίσουν την υποψηφιότητά της για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Τους προηγούμενους μήνες συνέβη κάτι παρόμοιο με την ψήφο των αποδήμων και την εκλογή του προέδρου της Βουλής. αιφνησ δηλαδη, από εκεί που είχαμε εκπαιδευθεί σε ένα απορριπτικό «καθεστώς» κάθε κυβερνητικής πρωτοβουλίας από τις εκάστοτε αντιπολιτεύσεις, έχουμε πλέον μια εκλογικευμένη διαχείριση του αντιπολιτευτικού λόγου και μια θαρρετή ομοφωνία, όπου το απαιτούν υψηλότερες του «κομματικού οφέλους» αξίες.

Και αυτό δεν μπορεί παρά να χειροκροτηθεί από όλους τους Ελληνες, ασχέτως πολιτικής τοποθέτησης. Και να δώσει πόντους σε όσα κόμματα παραμερίζουν έστω και μερικά την «τυφλή αντιπαράθεση» υπέρ του γενικού συμφέροντος. αυτη η συμπνοια μπορεί και πρέπει να γίνει εμφανής και σε άλλα μείζονα και όχι μόνο στα υψηλού συμβολισμού θέματα. Η εξωτερική πολιτική, ιδιαίτερα οι σχέσεις με την Τουρκία, είναι ένα αυτονόητο πεδίο που απαιτεί διάλογο και συμφωνία των βασικών πολιτικών δυνάμεων. ευχης εργον θα ήταν σε αυτήν την γκάμα θεμάτων να μπουν -αυτονόητο για άλλες ανεπτυγμένες χώρες- τουλάχιστον ορισμένες πτυχές των πολιτικών εκπαίδευσης, υγείας και δημόσιας διοίκησης (π.χ. καινοτομία, έρευνα, εξεταστικό σύστημα, διοίκηση νοσοκομείων, Ανεξάρτητες Αρχές, ψηφιακό κράτος κ.ά.). υπαρχουν πεδια για αντιπαράθεση. Οσα έχουν κοινωνικό και οικονομικό πρόσημο και αντίκτυπο στην κοινωνία.

Εκεί κάθε ένα από τα βασικά κόμματα δείχνει τον ταξικό και πολιτικό προσανατολισμό του, συνεπώς υπάρχει έδαφος για αντιπολίτευση, με επιχειρήματα και θέσεις. Η σύμπνοια δεν είναι πανάκεια, ωστόσο δείχνει ότι η Δημοκρατία μας εμφανίζει σημεία ωριμότητας και είναι ένα στοιχείο που πρέπει να διαφυλαχθεί, να εμπεδωθεί και να επεκταθεί σε τομείς που η κοινή λογική επιβάλλει.