Αναζητώντας «λύσεις» στο μέτωπο των ελληνοτουρκικών

Εχουμε έναν «σύμμαχο» στο ΝΑΤΟ εμείς οι εν Ελλάδι, που μας απειλεί όμως με πόλεμο και αμφισβητεί τα σύνορά μας. Εναν «σύμμαχο» που θεωρητικώς, εάν δεχόμασταν επίθεση από κάποιον άλλον μη ΝΑΤΟϊκό εχθρό, θα έπρεπε να σπεύσει να πολεμήσει στο πλευρό μας με τις δυνάμεις του, τις ίδιες που «αερομαχούν» εναντίον μας καθημερινά στο Αιγαίο, παραβιάζοντας τον εθνικό εναέριο χώρο μας…

Εχουμε όμως και μια χώρα στην ευρωπαϊκή οικογένεια εμείς οι Ευρωπαίοι, ένα κομμάτι της οποίας τελεί υπό κατοχή από τον προαναφερθέντα ΝΑΤΟϊκό «σύμμαχο» και έχει εξαιρεθεί από την εφαρμογή του κοινοτικού κεκτημένου (acquis communautaire)...

Η σχέση μας με την Τουρκία έχει εν τοις πράγμασι, όπως προκύπτει από τα παραπάνω, πάψει προ πολλού να κινείται μέσα σε ένα σαφές και απαρέγκλιτο, κοινά αποδεκτό και «κυριολεκτικό» κανονιστικό πλαίσιο. Φαίνεται, αντιθέτως, να πορεύεται στις γκρίζες παρυφές ενός νομικού περιβάλλοντος, οι κανόνες του οποίου ενίοτε «κάμπτονται»… για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε να πορευόμαστε όλοι μαζί «εν ειρήνη» προς ένα ενδεχομένως «καλύτερο» αύριο. Οσο περνάει ο καιρός, δε, η σχέση με την Τουρκία μάλλον επιδεινώνεται, με τα τουρκογενή «αγκάθια» να πολλαπλασιάζονται, φτάνοντας πια έως και τη Λιβύη.

Ανθρωποι με βαθιά γνώση των διεθνών σχέσεων, διπλωμάτες στην υπηρεσία μεγάλων δυνάμεων κάποιοι εξ αυτών, προειδοποιούν ότι υπάρχουν κρίσεις και διαμάχες που από ένα σημείο και μετά καθίστανται ανεπίλυτες. Οι ίδιοι άνθρωποι σημειώνουν, ωστόσο, και κάτι άλλο: ότι ενίοτε χρειάζεται μια μεγάλη κρίση για να μπορέσουν κάποια πράγματα να απεγκλωβιστούν από το όποιο τέλμα και να προχωρήσουν μπροστά…

Πώς θα πρέπει να πορευτούμε στο μέτωπο των Ελληνοτουρκικών για να πάμε μπροστά; Κάποιοι αναζητούν την απάντηση σε εγχειρίδια, όπως είναι για παράδειγμα το «Πετυχαίνω τη Συμφωνία» του Ρότζερ Φίσερ, και άλλοι σε παλαιότερα σχέδια συμβιβαστικών προτάσεων, όπως ήταν για παράδειγμα το πλαίσιο-μνημόνιο που είχε καταθέσει ως πρόταση το Ελληνοτουρκικό Φόρουμ προ 20ετίας. Για άλλους οι «λύσεις» βρίσκονται στην ενίσχυση της ελληνικής αποτρεπτικής ισχύος. Και για άλλους στην ανάπτυξη νέων πολυμερών «συμμαχιών». Θεμιτά όλα τα παραπάνω. Εάν συνδυαστούν, ενδεχομένως να φέρουν πιο κοντά και εκείνη την πολυπόθητη έξοδο από το τέλμα. Αρκεί, βέβαια, να υπάρχουν αναλυτική ικανότητα και εγρήγορση, βούληση και όραμα.