Τι μου δίδαξε ο Κόμπι Μπράιαντ και ο θάνατός του

Ήταν Νοέμβριος του 2015 όταν, με μια προσωπική επιστολή προς το άθλημα, ένας από τους τελευταίους εν ζωή μεγάλους σταρ του NBA ανακοίνωνε την αποχώρησή του από την ενεργό δράση, ύστερα από 20 χρόνια γεμάτα δόξα, αλλά και εν μέσω αμφισβήτησης για το πόσο άντεχε να παίζει ακόμα.

Εγραφε, λοιπόν, ο Κόμπι Μπράιαντ σε ένα γράμμα-ευαγγέλιο…

«Αγαπημένο μου μπάσκετ,

Από τη στιγμή που φόρεσα τις κάλτσες του πατέρα μου και ξεκίνησα νοητά να εκτελώ νικητήρια σουτ στο θρυλικό Western Forum, ήξερα πως ένα πράγμα ήταν αληθινό: σε ερωτεύθηκα. Σε αγάπησα τόσο, που σου έδωσα τα πάντα. Το μυαλό και το κορμί μου, το πνεύμα και την ψυχή μου. Ήμουν ένα εξάχρονο παιδί που σε αγάπησε έντονα. Δεν είδα ποτέ το τέλος του τούνελ. Είδα μόνο τον εαυτό μου να βγαίνει τρέχοντας από αυτό. Έτρεξα πάνω-κάτω σε κάθε παρκέ για να κυνηγήσω κάθε μπαλιά. Μου ζήτησες να παλέψω και σου έδωσα την καρδιά μου, γιατί μου προσέφερες πολλά περισσότερα. Έπαιξα με ιδρώτα και με πόνο, όχι μόνο επειδή η πρόκληση με καλούσε, αλλά κι επειδή ΕΣΥ με φώναζες. Έκανα τα πάντα για ΕΣΕΝΑ, γιατί έτσι πρέπει, όταν κάποιος σε κάνει να αισθάνεσαι τόσο ζωντανός, όσο εσύ με άφησες να νιώσω. Έδωσες σε ένα εξάχρονο παιδί το Laker Dream και για πάντα θα σε αγαπώ. Όμως, δεν μπορώ να σε αγαπώ τόσο αρρωστημένα για πολύ ακόμα. Αυτή η χρονιά, είναι ό,τι μου έχει απομείνει να σου δώσω. Η καρδιά μου μπορεί να αντέξει το σφυροκόπημα, το μυαλό μου θα το διαχειριστεί, όμως το σώμα μου ξέρει πως ήρθε η στιγμή να πω “αντίο”. Και είμαι εντάξει. Είμαι έτοιμος να σε αφήσω να φύγεις. Θέλω να το γνωρίζεις τώρα, ώστε και οι δυο να αδράξουμε κάθε στιγμή που μας απόμεινε. Τα καλά και τα άσχημα. Δώσαμε ο ένας στον άλλον, όσα είχαμε. Γνωρίζουμε και οι δυο, πως ό,τι κι αν κάνω μετά, θα είμαι πάντα αυτό το παιδί με τις γυρισμένες κάλτσες, τον κάδο με τα σκουπίδια στη γωνία και τα πέντε δευτερόλεπτα. Η μπάλα είναι στα χέρια μου. 5… 4… 3… 2… 1. Πάντα θα σε αγαπώ, Κόμπι».

Αποκαμωμένος από τους τραυματισμούς των τελευταίων ετών, ο τότε 37χρονος ηγέτης και παίκτης-σύμβολο των Λέικερς έβλεπε τη χρονιά να μην κυλά όπως την είχε φανταστεί. Ένιωθε το σώμα του να μην τον «υπακούει» και καταλάβαινε πως έφτασε στο τέλος. Έπειτα από 20 σεζόν στο υψηλότερο επίπεδο και πέντε πρωταθλήματα, ένας από τους τελευταίους σταρ του ΝΒΑ αποχαιρέτησε το μπάσκετ που δόξασε και τον δόξασε.

Πέντε χρόνια αργότερα, στις 26 Ιανουαρίου 2020, το χαμόγελο του Κόμπι έσβησε για πάντα, ανάμεσα στα συντρίμμια του ελικοπτέρου του. Όμως, όσα χρόνια κι αν περάσουν, η λάμψη τού Κόμπι θα υπάρχει ακόμα, μαζί με δύο πολύ σημαντικά διδάγματα που μας άφησε ως αιώνια κληρονομιά και παρακαταθήκη.

Το πρώτο είναι πως όταν αγαπάς κάτι, πως όταν έχεις ερωτευθεί κάτι παράφορα, πρέπει να δώσεις τα πάντα για αυτό. Ταυτόχρονα, πρέπει και να ξέρεις πότε θα φύγεις, πρέπει να αναγνωρίσεις εκείνη τη στιγμή που πρέπει να πεις «αντίο», όσο κι αν σε πονάει, όταν δεν πάει άλλο.

Το δεύτερο είναι πως ό,τι κι αν έχεις κερδίσει στη ζωή, όση δόξα, όσα πλούτη έχεις αποκτήσει, εάν δεν έχεις τύχη θα καταλήξεις το κύριο έκθεμα σε ένα γοερόο μνημόσυνο με μπουκέτα λουλουδιών που τα ραίνουν δάκρυα όσων σε αγάπησαν.

Δύο σκληρές αλήθειες που είναι δύσκολο να τις διαχειριστείς – ειδικά τη δεύτερη, για την οποία δεν μπορείς να κάνεις απολύτως τίποτα. Την πρώτη, όμως, μπορείς -για όσο ζεις- να την κουβαλάς μαζί σου, σαν ένα φυλακτό από έναν απίστευτο παίκτη που δεν θα πάψεις να θαυμάζεις, από ένα πνεύμα που σε κάνει τώρα να αισθάνεσαι τόσο ζωντανός, αλλά και τόσο συντετριμμένος. Και όχι, Κόμπι, δεν είμαστε έτοιμοι να σε αποχωριστούμε ποτέ. Για το πάθος και τη θέληση στα μάτια σου, για τις υψωμένες επινίκιες γροθιές σου.
5… 4… 3… 2… 1… Καλό ταξίδι, “Black Mamba”.