πΓΔΜ: Ο φόβος της συµφωνίας

Εθνικά υπερήφανοι, τα κρατούσαµε όλα σε µια «δηµιουργική εκκρεµότητα». Ετσι πιστεύαµε ότι κρατούσαµε αλώβητα τα δίκαια της πατρίδας, δηλώναµε αδιάφοροι για το τι πράττουν οι προαιώνιοι εχθροί, σε αγαστή δε σύµπνοια µε όλους τους υπόλοιπους ανά την υφήλιο ανθέλληνες, φτάνει που εµείς οι οποίοι έχουµε πάντα το δίκιο µε το µέρος µας δεν κάναµε βήµα πίσω.

Σε αυτό το φαντασιακό περιβάλλον, στο οποίο είναι πλέον φανερό ότι η µεγάλη πλειονότητα αρέσκεται να ζει, ήταν απολύτως λογικό να προκληθεί τεράστιο θέµα, να ανοίξουν οι ουρανοί από τις δηλώσεις Ζάεφ για τη «µακεδονική γλώσσα» και τη διδαχή της στην Ελλάδα, µε συνακόλουθο την αυτόµατη δηµιουργία «µακεδονικής µειονότητας» η οποία θα διαλύσει τη χώρα, θα της αποσπάσει ολόκληρο το βόρειο κοµµάτι και πάει και τελειώσαµε.

Και δώσ’ του δηλώσεις και αντιδηλώσεις και πόσο επιβεβαιώνονται όσοι επικρίνουν τη Συµφωνία των Πρεσπών και να δείτε πού θα βρισκόµαστε επί του θέµατος Γενάρη µήνα ή οψέποτε έρθει προς ψήφιση στην ελληνική Βουλή. ∆εν φταίει η Συµφωνία. Οποια και αν ήταν, η ίδια αντίδραση πιθανόν από άλλους πολιτικούς φορείς θα υπήρχε.

Γιατί αυτό που δεν αντέχουµε στην Ελλάδα είναι οι συµφωνίες. Οι συµφωνίες προβλέπουν την ύπαρξη και άλλης πλευράς, µιας διαφορετικής άποψης µε την οποία πρέπει να βρούµε ένα µοντέλο συµβίωσης.

Ε, αυτό δεν αντέχουµε. Τη συµφωνία φοβόµαστε, τη συνεννόηση δεν θέλουµε. Προτιµάµε την επιβολή και επειδή δεν... παραµένουµε στη διαιώνιση της «δηµιουργικής εκκρεµότητας» που αφήνοντας τα θέµατα ανοιχτά ευνοεί, όπως και η ζωή έχει αποδείξει, την κάθε άλλη πλευρά. Με όλους µαλωµένοι...

Καλώς και ο Πρόεδρος και η κυβέρνηση αντέδρασαν στα επικοινωνιακά παιχνίδια Ζάεφ, έτσι γίνεται και πρέπει να γίνεται στις διεθνείς σχέσεις. Ποιος, όµως, θα αντιδράσει στη φοβική Ελλάδα; Και µετά συζητούν, λέει, για κυβερνήσεις συνεργασίας και συνεννόηση των σύγχρονων ευρωπαϊκών δυνάµεων..