Μήπως ήρθε η ώρα η Ελλάδα να «επιστρέψει» διπλωματικά στη Μέση Ανατολή;

Το 2020 έχει πλέον μπει για τα καλά, κομίζοντας αλλαγές και νέα δεδομένα. Ο πόλεμος στη Συρία δείχνει πια να οδεύει προς ένα τέλος, με το καθεστώς του Μπασάρ αλ Ασαντ και τους συν αυτώ (Ρώσους, φιλοϊρανούς κ.ά.) να πανηγυρίζουν απανωτές νίκες εναντίον των υποστηριζόμενων από την Τουρκία τζιχαντιστών στα βορειοδυτικά της χώρας.

Εάν πιστέψουμε μάλιστα και τα σχετικά δημοσιεύματα, τότε η Τουρκία πλέον δέχεται πιέσεις από τους Ρώσους να αποκαταστήσει τους δεσμούς της με τον Ασαντ. Η συνάντηση που είχαν στη Μόσχα στις 13 Ιανουαρίου οι επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών της Τουρκίας, Χακάν Φιντάν, και της Συρίας, Αλί Μάμλουκ, δεν θα μπορούσε (ούτε θα έπρεπε) να περάσει απαρατήρητη.

Οπως δεν περνούν απαρατήρητες (τουναντίον) και οι ηγεμονικές βλέψεις του Ερντογάν, που επιμένει να πλασάρεται εκβιαστικά ως αυτόκλητος προστάτης του Φαγέζ αλ Σάρατζ στη Λιβύη, των Παλαιστινίων (εξαπολύοντας επικοινωνιακά πυρά ενάντια στο σχέδιο που παρουσίασε προ ημερών ο Ντόναλντ Τραμπ για την ειρήνευση στη Μέση Ανατολή) κ.ά.

Ο Τούρκος ναύαρχος Τζιχάτ Γιαϊτζί, ο άνθρωπος που καλούσε ήδη από τον χειμώνα του 2011 τον Ερντογάν να οριοθετήσει ΑΟΖ με τη Λιβύη, στο τελευταίο άρθρο που δημοσίευσε προ διμήνου στο τεύχος υπ’ αριθμόν 30 της τουρκικής «Επιθεώρησης Στρατηγικών Ασφαλείας», εστιάζει πλέον στο πόσο σημαντικό είναι για την Τουρκία το... Ιράκ.

Παρατηρώντας τις εξελίξεις, διερωτάται κανείς μήπως η Ελλάδα θα έπρεπε πλέον, αρχές Φεβρουαρίου του 2020, να αρχίσει να ενισχύει τη διπλωματική της παρουσία σε κάποια από τα καυτά μέτωπα της Μέσης Ανατολής. Η λειτουργία ελληνικού γενικού προξενείου στο Ερμπίλ του βορείου Ιράκ αξιολογείται ως κάτι θετικό. Θετικά είναι γενικώς και όσα λέγονται για τον πρέσβη Χριστόδουλο Λάζαρη, που ανέλαβε ειδικός απεσταλμένος του υπουργείου Εξωτερικών για θέματα Λιβύης, έναν πρέσβη ο οποίος όμως παρακολουθεί τις εξελίξεις από την Αθήνα, κάνοντας τα απαραίτητα ταξίδια όποτε χρειάζεται.

Στη Δαμασκό ωστόσο από την άλλη, ακολουθώντας τη γραμμή κάποιων εκ των Ευρωπαίων (και όχι όλων των Ευρωπαίων), επιλέγουμε να κρατούμε διπλωματικές αποστάσεις από το καθεστώς του Μπασάρ αλ Ασαντ, προτιμώντας ως επιλογή την αποστολή επιτετραμμένου (του Νικόλαου Πρωτονοτάριου) στη Βηρυτό για να καλύπτει από εκεί τα της Συρίας…