Γιατί η Βενεζουέλα έχει σχετιστεί με την Τουρκία

Η χώρα του Μπολιβάρ έχει µεγαλύτερη έκταση και δυόµισι φορές µικρότερο πληθυσµό. Παραµένει, πάντως, µαγνήτης για έναν τύπο χωρών, και αναφέροµαι σε αυτές που έχουν ανάγκη τα πετρέλαιά της. Διαθέτει τα µεγαλύτερα αποθέµατα στον πλανήτη, περισσότερα και από τους Σαουδάραβες.

Στον µαγνήτη της θα πρόσθετα και χώρες που γενικώς έχουν πρόβληµα µε τους Αµερικανούς, υπαρκτό ή θεωρητικό. Διότι µετά την κρατικοποίηση των πετρελαιοπηγών, και ιδίως µετά τη διακυβέρνηση Τσάβες-Μαδούρο, η Δύση έσφιξε τα λουριά, αλλά και οι ίδιοι επιχείρησαν να διατιµήσουν τα προϊόντα και τα τρόφιµα που στήριζαν τον πολύ κόσµο. Είναι ακριβώς αυτά που λείπουν από τη σηµερινή τους κοινωνία.

Και τι θέλει ο Ερντογάν και έχει καλές σχέσεις µε την εξωτική αυτή χώρα; Για όλα τα παραπάνω. Είτε ως αντίλογο στις δύσκολες σχέσεις της µε την Αµέρικα είτε για λόγους που γνωρίζουν οι ειδικοί. Γενικά, την αναζήτηση ενός τρίτου ή εναλλακτικού πόλου συνεργασίας τη σκέφτηκαν κατά καιρούς και την υλοποίησαν κάµποσα κράτη µε πρόβληµα συνεννόησης µε τον υπερατλαντικό γίγαντα – και όχι µόνο.

Η Κούβα τρανταχτό παράδειγµα. Ενα φεγγάρι, επί Μακαρίου, ακόµη και η Κύπρος τα πέρασε. Αλλά µε την υψηλή στρατηγική δεν ασχολούµαι. Δεν την κατέχω. Αλλο ζήτηµα µε απασχολεί, άλλο προσπαθώ να σας θυµίσω, για να µην έχετε τρελές ελπίδες πως, αν βρεθούν οι κρεµαστοί κήποι των ελληνικών υδρογονανθράκων, το λύσαµε το πρόβληµα επιβίωσης. Εκτός από αποθέµατα, τα καύσιµα και τα παράγωγα πρέπει να µπουν στο κανάλι της παγκοσµιοποίησης, δηλαδή να δουλεύουµε στο σύστηµα.

Κι αν ο Ερντογάν καταφέρει κάτι παραπάνω από το επίχρυσο σπαθί του Μπολιβάρ που του δώρισαν, θα το καταφέρει µόνο εάν οι Αµερικανοί τροµάξουν και χαλαρώσουν τα αντίµετρα των τουρκικών εξοπλισµών και της κρίσης που περνούν. Πράγµα που το βρίσκω χλωµό. Μπορεί να αναστηλώνεται ένα ποσοστό της γείτονος, αλλά έως εκεί.