Η αγωνία της Λαγκάρντ

Πολύ µικρή για να βγει στη σύνταξη µε βάση τα δόγµατα του ΔΝΤ και τα προσωπικά της πιστεύω, πολύ µεγάλη για να αρχίσει το σοσιαλίζειν...

Κανείς δεν µπορεί να προβλέψει µε βεβαιότητα ποιες είναι οι προθέσεις της Κριστίν για το πολιτικό της µέλλον. Θα ήθελε να επιστρέψει στην πολιτική σκηνή της Γαλλίας, απ’ όπου πέρασε ως υπουργός Οικονοµικών, ή ακόµη και να αναλάβει την ηγεσία ενός ευρωπαϊκού οργάνου, όπως για παράδειγµα ενός ευρωπαϊκού ΔΝΤ;

Σηµειωτέον πως η σχετική συζήτηση έχει ανοίξει εδώ και καιρό στα δερµάτινα ευρωπαϊκά σαλόνια που φαντασιώνονται ενδεχοµένως τη µετατροπή του ESM σε ένα εγχώριο Ταµείο. Παλαιότερα πάντως η Λαγκάρντ είχε βολιδοσκοπηθεί για τη θέση του προέδρου της Κοµισιόν, αλλά εκείνη προτίµησε την παραµονή της στην Ουάσιγκτον, διαπιστεύοντας τον Πολ Τόµσεν στα φιλόξενα τότε κέντρα των Βρυξελλών.

Βγήκε λοιπόν η γενική διευθύντρια και απηύθυνε έκκληση για την ανανέωση -λέει- της διεθνούς συνεργασίας, καθώς ανησυχεί πως πλησιάζει µια νέα «εποχή της οργής» κατά την οποία οι ανισότητες θα ξεπερνούν εκείνες της «χρυσής εποχής» του καπιταλισµού, τον 19ο αιώνα. Η Λαγκάρντ λοιπόν, ως κορυφαία εκπρόσωπος του Ταµείου, αγωνιά για τις ανισότητες. Καθαρός σοσιαλιστικός λόγος. Προφανώς λησµονεί ότι ο παγκόσµιος οργανισµός του οποίου βρέθηκε επικεφαλής µετά τον εξοστρακισµό του Στρος-Καν απ’ όπου κι αν έχει περάσει έχει αφήσει τα σηµάδια του όχι µόνο διευρύνοντας τις ανισότητες αλλά πρωτίστως σπέρνοντας τη φτώχεια σε ολόκληρες κοινωνίες. Επιβάλλοντας πολιτικές σκληρής λιτότητας.

Ηταν µόλις τον Ιανουάριο του 2018 όταν η σταθερά χαµογελαστή γενική διευθύντρια του ΔΝΤ δήλωνε στο Παγκόσµιο Οικονοµικό Φόρουµ του Νταβός ότι οι συντάξεις στην Ελλάδα ήταν πολύ υψηλές και απείχαν υπερβολικά από τις αντίστοιχες ευρωπαϊκές, επιµένοντας στην επιτυχία της συνταγής που εφάρµοσε το Ταµείο για τη χώρα µας. Ηταν το ΔΝΤ της κυρίας Λαγκάρντ που αξίωσε δύο ακριβώς χρόνια πριν, µέσω του Σόιµπλε, την επιβολή µέτρων 1% για το 2019 και άλλο 1% για το 2020, δηλαδή τις περικοπές στις συντάξεις και τη µείωση του αφορολόγητου για καθαρά προληπτικούς λόγους, αµφισβητώντας τη δυνατότητα της χώρας να πιάσει τους στόχους των πρωτογενών πλεονασµάτων. Και τώρα φωνάζει, σοσιαλισµός ή βαρβαρότητα...