Ζητήµατα τακτικής

Εστω ότι η σύζυγός σας σας υποσχέθηκε µουσακά και το µεσηµέρι βρίσκεστε µπροστά σε ένα πιάτο σπανακόρυζο. «∆εν πρόλαβα, χρυσέ µου» σας λέει, «και επιπλέον έχεις γίνει σαν βόδι και δεν χωράς από την πόρτα. Φάε και τίποτε υγιεινό, τέλος πάντων».

Στην περίπτωση αυτή, πρέπει να αποφασίσετε αν η υπαναχώρηση από τον µουσακά οφείλεται σε αδυναµία («δεν πρόλαβα, χρυσέ µου»), ή σε αλλαγή γνώµης («σιγά να µην του κάνω µουσακά, του αχαΐρευτου»), ή αν από την αρχή σκοπός ήταν το σπανακόρυζο και ο µουσακάς αναφέρθηκε για να σας παραπλανήσει (οπότε πρόκειται για εφαρµογή τακτικής).

Αυτό είναι το θεωρητικό πλαίσιο µέσα στο οποίο πρέπει να ερµηνεύσουµε τη σωρεία υπαναχωρήσεων που βλέπουµε να εκδηλώνονται αυτές τις µέρες: Ο Ζάεφ πήρε πίσω τη διδασκαλία της «µακεδονικής» γλώσσας («µας παρερµηνεύσατε, εµείς σας αγαπάµε»), ο Μακρόν πήρε πίσω την αύξηση του φόρου («κανένας φόρος δεν αξίζει να χαλάσουµε την εθνική ενότητα»), ο Σαλβίνι πήρε πίσω τις απειλές (δηλώνοντας «διαπραγµατευόµαστε») και οι ελληνικές Αρχές τη δικαστική δίωξη του Ριχάρδου (δηλώνοντας «ουψ!»). 

Ο Μακρόν έκανε τον µαλακό για να επαναφέρει τον φόρο ύστερα από µερικούς µήνες, ο Σαλβίνι έκανε τον σκληρό για να κερδίσει µερικά χιλιοστά του προϋπολογισµού και ο Ζάεφ έκανε δηλώσεις για να τις διαψεύσει. ∆ιότι αν κάθε ∆ευτέρα ζητάει να διδάσκεται η σλαβοµακεδονική και κάθε Τρίτη ανακαλεί, στο τέλος θα ξεχάσουµε τον µουσακά και θα τρώµε µουρµουρίζοντας το σπανακόρυζο. Η τακτική εκεί στοχεύει: Η διαµαρτυρία να γίνει µουρµούρα. Με την ευκαιρία: Ξέρει κανείς αν πάει η µουστάρδα µε το σπανακόρυζο; Βελτιώνεται καθόλου η γεύση;