Πλατεία Ομονοίας: Αδιάφορη μας ήταν κι αδιάφορη θα παραμείνει!

Πλατεία Διχόνοιας! Όχι Ομόνοιας προς Θεού. Ποιας ομόνοιας; Ποιος ομονόησε; Ποιους μόνοιασε;

Η κεντρικότερη και εμβληματικότερη πλατεία της Ελλάδας είναι απλώς ένας κυκλικός κόμβος διέλευσης αυτοκινήτων. Αφιλόξενη και απάνθρωπη. Δεν μπορείς να σεργιανίσεις πάνω της όπως στην Γκραν Πλας των Βρυξελλών ή στην πλατεία του Αγίου Μάρκου στη Βενετία ή στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας. Από την πλατεία της Ομόνοιας διέρχεσαι ταχέως, δίχως να κοιτάξεις αριστερά ή δεξιά και τρομάξεις…

Και δεν είναι μοναχά απάνθρωπη, είναι και μονόχνοτη: Η πλατεία ταράσσεται όταν νιώθει πάνω της ακόμη και την αταραξία των αγαλμάτων! Οι οκτώ μούσες του 1934 (Η ένατη, η Καλλιόπη, δεν χωρούσε έτσι κι αλλιώς, και ξέμεινε έξω από τα ουρητήρια!) στόλισαν την πλατεία για ελάχιστα χρόνια· εξορίστηκαν από τη δικτατορία Μεταξά. Οχι που θα του γλίτωναν! Ο γυάλινος «Δρομέας» του Βαρώτσου… κυνηγήθηκε μέχρι που τερμάτισε έξω από το Χίλτον. Το «Πεντάκυκλο» του Ζογγολόπουλου, που θα βρισκόταν σε αέναη κίνηση, δεν κινήθηκε σχεδόν ποτέ… Για την ώρα παραμένει υπό αίρεση: «Να μείνει, να το διώξουμε;»…

Και αυτή η πλατεία άλλαξε ή, καλύτερα, αλλάζει πρόσωπο πάλι, για μια ακόμη φορά. Και φυτεύτηκε με γρασίδι (στην Ελλάδα της προχειρότητας και της οκνηρίας, μέχρι πότε θα είναι πράσινο;) και γέμισε νερό το σιντριβάνι της και συγκινημένος πια ο δήμαρχος των Αθηναίων έσπευσε να ξεδιπλώσει τη χαρά του στα κοινωνικά δίκτυα: «Πάμε να την αγαπήσουμε από την αρχή».

Ποια; Την πλατεία Ομονοίας;  Πότε την αγαπήσαμε ή τη μισήσαμε; Αδιάφορη μας ήταν και αδιάφορη θα παραμείνει. Μόνο κάποιες βραδιές θυμόμαστε με συγκίνηση το κεντρικότερο σημείο του τόπου μας να ανασαίνει, να γεμίζει χαρούμενα πρόσωπα και να πάλλεται από δύναμη: Οταν η Εθνική Ελλάδας του Γκάλη αγκάλιασε την κορυφή της Ευρώπης! Όταν η Εθνική Ελλάδας του Ζαγοράκη περιπάτησε επί των υδάτων του Ατλαντικού και έφτασε το τσουνάμι μέχρι την Ομόνοια… Μονάχα τότε!

Πάντα ψυχρή, πάντα ασήμαντη μέσα στην σημαντικότητά της στον χώρο και τον χρόνο.

Κι ό,τι ντύμα και να βάλει, πάντα έτσι θα μένει: Μόνη κι ανέραστη!

Σαν τις γυναίκες που ποτέ δεν γοήτευσαν ό,τι κι αν πάσχισαν να αλλάξουν στα στολίδια και στα φτιασίδια τους· ο χαρακτήρας τους ποτέ δεν άλλαξε και «έφυγαν» μονάχες, σκοτεινές κι ανεπιθύμητες…