Απόφαση δικαστηρίου για κλήση στα παρμπρίζ ξεγυμνώνει την Ελλάδα

Λοιπόν, για να εξηγούμαστε: οι κλήσεις της Τροχαίας και της Δημοτικής Αστυνομίας -οι οποίες τοποθετούνται στο παρμπρίζ των οχημάτων- επέχουν νόμιμη θέση επίδοσης. Δεν το λέω εγώ, το αποφάσισε το Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών.

Η υπόθεση ξεκίνησε από έναν ιδιοκτήτη αυτοκινήτων ο οποίος, κατά την πενταετία 2007-2012, πήρε 88 κλήσεις από την Τροχαία, το Αστυνομικό Τμήμα Ομονοίας και τη Δημοτική Αστυνομία του δήμου Αθηναίων. Στον εν λόγω τύπο του επιβλήθηκαν πρόστιμα λόγω παράνομης στάθμευσης: σε χώρο όπου υπάρχει πινακίδα απαγόρευσης στάθμευσης (Ρ-39), σε χώρο ελεγχόμενης στάθμευσης (Ρ-69), σε πεζόδρομο, σε πεζοδρόμια, σε χώρους στάθμευσης οχημάτων ατόμων με μειωμένη κινητικότητα (ΑΜΕΑ), σε ράμπα διάβασης ατόμων μειωμένης κινητικότητας (ΑΜΕΑ), σε χώρο όπου υπάρχει πινακίδα απαγόρευσης στάσης και στάθμευσης (Ρ-40), σε στροφή οδού και σε χώρο στάθμευσης αυτοκινήτων με κάρτα, χωρίς καταβολή τέλους. Με λίγα λόγια, πήρε στα χέρια του τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας και έφτυσε σε κάθε σελίδα του.

Όμως, τέσσερα χρόνια μετά, τον Μάιο του 2016 -κι αφού ο ίδιος δεν προσκόμισε καμία έγγραφη αντίρρηση, σε όποια αρχή κι αν σημείωσε παράβασή του- του ήρθε ειδοποίηση από Τράπεζα που του γνωστοποιούσε ότι ο δήμος Αθηναίων προέβη στη δέσμευση των λογαριασμών του, λόγω του χρηματικού ποσού που όφειλε από τις κλήσεις. Τότε, λοιπόν, όταν τον ενημέρωσε η Τράπεζα για την κατάσχεση, ισχυρίστηκε ότι έλαβε για πρώτη φορά γνώση των προστίμων. Ετσι, ο ιδιοκτήτης προσέφυγε στο Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών το οποίο επισήμανε ότι «στις περιπτώσεις βεβαίωσης προστίμου λόγω παράνομης στάθμευσης οχήματος, προβλέπεται ειδική διαδικασία κοινοποίησης της αντίστοιχης πράξης στον παραβάτη και συγκεκριμένα στον οδηγό του παρανόμως σταθμευμένου οχήματος στις περιπτώσεις που ο τελευταίος απουσιάζει και δεν δύναται το όργανο που βεβαίωσε την παράβαση να επιδώσει την πράξη άμεσα στον παραβάτη, με την τοποθέτηση της έκθεσης βεβαίωσης παράβασης στον ανεμοθώρακα του οχήματος, η οποία επέχει θέση επίδοσης αυτής καθώς και κλήσης του παραβάτη προς υποβολή αντιρρήσεων, ενώπιον του αρμοδίου οργάνου, ή προσφυγής ενώπιον του Δικαστηρίου». Επιπλέον, αφού ο ίδιος προσέφυγε 4 έτη μετά τη νόμιμη κοινοποίηση των κλήσεων, η προσφυγή του θεωρείται εκπρόθεσμη, καθώς η προβλεπόμενη προθεσμία είναι 60 μέρες.

Όλη αυτή η ιστορία αποκαλύπτει ένα μέρος της νοοτροπίας κάποιων ανθρώπων που ζουν ανάμεσά μας, αυτή η υπόθεση γεννά σκέψεις και φωτογραφίζει ένα «γυμνό» μέρος της Ελλάδας. Έπρεπε να φτάσουμε μέχρι το Πρωτοδικείο, να απασχοληθούν δικαστές για να ειπωθεί το αυτονόητο: εάν κάνεις παράβαση και το όργανο της τάξης (sic) δεν σε βρει για να σου επιδώσει το απόκομμα της κλήσης, θα στην αφήσει στο παρμπρίζ. Διάολε, δεν έχουν χαθεί έτσι κάποιες κλήσεις, δεν της πήρε ο αέρας, δεν τις διέλυσε η καταιγίδα; Φυσικά. Αλλά όχι 88, στον ίδιο άνθρωπο, ο οποίος θεώρησε ότι θα προσφύγει δικαστικά και ότι μπορεί να του σβήσουν τόσες κλήσεις, για τόσο σοβαρές παραβάσεις. Αυτός πίστεψε ότι θα έστεκε λογικά το επιχείρημά του πως, από τη στιγμή που δεν του έδωσε στο χέρι κάποιος τις κλήσεις, εκείνος δεν τις πήρε ποτέ!

Αλήθεια, όμως, έπρεπε να περάσουν τέσσερα χρόνια για να βεβαιώσει ο δήμος πως κάποιος δεν έχει πληρώσει τις κλήσεις του και να προσπαθήσει να πάρει τα χρήματά του; Τι αντανακλαστικά Ραν Ταν Πλαν είναι αυτά; Στο μεταξύ, από το 2016 που έγινε η διαπίστωση του χρέους, γιατί η απόφαση του δικαστηρίου βγήκε τέσσερα χρονιά μετά;

Ας μην τα πολυλογούμε. Στην Ελλάδα του 2020 κάτι συνεχίζει να πηγαίνει πολύ στραβά, εξακολουθεί να έχει κλίση από κλήσεις σε παρμπρίζ…