Δολοφονία φοιτήτριας: «Η κακιά η ώρα»

Στα εγκλήματα που ανησυχούν, εξαγριώνουν ή ερεθίζουν την κοινή γνώμη, οι δράστες συχνά αποδίδουν το φονικό «στην κακιά την ώρα». Εχουν την εντύπωση πως θα μαλακώσουν ένα έγκλημα με την παρουσία μιας ανήθικης κυράς που λέγεται «ώρα», η οποία παρακολουθεί τα γεγονότα της ζωής και παρεμβαίνει επειδή είναι παλιοχαρακτήρας, και καταστρέφει τις αισθήσεις, το μυαλό και τη συνείδηση του αιτίου.

Στον αντίποδα, γεννιέται μια ομάδα έμμεσων μαρτύρων, συνήθως γειτόνων, που χρησιμοποιούν για τον δράστη την έκφραση «ήταν ένας γείτονας που δεν μπορούσα να φανταστώ πως ήταν ικανός να διαπράξει έγκλημα», εννοώντας προφανώς πως ουδέποτε τον είδαν αρματωμένο με φυσεκλίκια και χαντζάρες, που κάνει τα παιδάκια να τρέμουν και τους γονείς να φοβούνται.

Tο φαινόμενο είναι παμπάλαιο και επαναλαμβανόμενο. Νομίζω πως είναι η ενοχή που αισθάνονται να τους υπερβαίνει, και έχει να κάνει με την ανάγκη μας να γλιτώσουμε από πραγματικές ή φανταστικές τύψεις. Η αίσθηση πως κάτι εξωγήινο θα μπορούσε να συμβεί για να μη γίνει το φονικό.

Σε άλλα μέρη ρίχνεις ένα χαρτάκι στο πεζοδρόμιο και κάποιος τηλεφωνεί στις Αρχές να σε μπουζουριάσουν. Οχι σε μας. Διότι η φήμη του σπιούνου και του χαφιέ περιμένει τον γείτονα που καταγγέλλει κάτι τέτοιο.

Δεν έχω τα φόντα να ερμηνεύσω τέτοιες αντιδράσεις, αν και δεν πιστεύω πως δεν εξηγούνται από τους ειδικούς. Ωστόσο υπάρχει κάτι που με ενοχλεί. Και αναφέρομαι σε μια σειρά ενεργειών που οφείλεται σε «διαρροές» είτε της επισπεύδουσας Αρχής, είτε των υπερασπιστών, που κοτσάρονται στα πρωινάδικα διαδίδοντας ερμηνείες που προηγούνται της δικαστικής βασάνου.

Απεναντίας, ό,τι και να πουν οι γονείς, τα παιδιά και το στενό περιβάλλον των θυμάτων το νιώθω απόλυτα, επειδή δεν καταπίνεται ο ανθρώπινος πόνος.

Πάντως, να διαβεβαιώσω πως τα εγκλήματα δεν γεννιούνται από μια θεότητα που λέγεται «κακιά ώρα», μήτε το άθικτο τσόφλι ενός αβγού είναι απόδειξη πως δεν είναι κλούβιο. Σε ζητήματα ζωής και θανάτου δεν παίζουμε