Zάεφ και άλλες ιστορίες

Για να το κάνει αυτό, ρίχνει σµπάρους που µάλλον απέχουν από τα συµφωνηµένα µε τους Ελληνες. Ηδη ακούστηκε πως οι αυτόµολοι που τον υπερψήφισαν, για να το πράξουν, ζήτησαν τροποποιήσεις και φραγές στο δικό τους Σύνταγµα, ώστε να µη γίνουν βούκινο στους ψηφοφόρους τους.

Οπως ήταν αναµενόµενο, ο Πρόεδρος της ∆ηµοκρατίας µας ενοχλήθηκε, ενώ πολιτικές οµάδες που είχαν τάξει συµπόρευση µε την κυβέρνηση στην ψηφοφορία της Βουλής µας το ξανασκέφτονται. Εγινε και η σχετική επαφή µε Νίµιτς και άλλους επιδραστικούς. Καλώς καµωµένα και αυτά. Αποµένει η ψίχα του προβλήµατος. Και η γλώσσα, υποτίθεται «µακεδονική», δεν είναι πρόβληµα, παρά στο πώς ονοµάζεται. Είναι, όµως, πρόβληµα ο διαφαινόµενος αλυτρωτισµός, αυτό που εκφράζεται ως «ταυτότητα και ιθαγένεια», που δεν είναι ψιλά γράµµατα.

Σε βάθος χρόνου, αν τα Σκόπια, ως «Βόρεια Μακεδονία», καταφέρουν να γίνουν δεκτά από την Ευρωπαϊκή Ενωση, σύµφωνα µε τα κιτάπια, δικαιούνται να συµπήξουν εταιρείες και ενώσεις προσώπων για την εκπαίδευση της «οµογένειάς» τους, όπως συµβαίνει µε τα γαλλικά, ιταλικά, σουηδικά και όποια άλλα κράτη σε φιλικές χώρες τους. Από τέτοια ευρωπαϊκά προγράµµατα και ενισχύσεις, τίποτε πιο συνηθισµένο.

Αλλά οι καλές ορολογίες κάνουν τους καλούς φίλους. Τα εντόπικα ή «σλαβοµακεδονικά» που µιλιούνται στην Ελλάδα δεν έχουν παρά µακρινή σχέση µε τη γλώσσα που µιλιέται στη γειτονική χώρα. Βλέπετε, «η Οµοσπονδιακή ∆ηµοκρατία» χτίστηκε µε σερβική έµπνευση και από ακαδηµίας έως σχολείων έχουν µειώσει τη «βουλγαρικότητα» της γλώσσας υπέρ ενός «εθνικού ιδιολέκτου». Αν το δείτε έτσι και µε προοπτική την πιθανή εξαέρωση του Ζάεφ, χρειάζεται πολλή προσοχή εκ µέρους µας για να αντιµετωπιστεί το ζήτηµα. Εννοώ, καλές και σταθερές διαπραγµατεύσεις, για να µην έχουµε ντράβαλα.