Ηγεµονικός αναθεωρητισµός

Πρωτόκολλο του Παρισιού για την Κλιµατική Αλλαγή, συµφωνία των έξι µεγάλων δυνάµεων µε το Ιράν για τον έλεγχο του πυρηνικού του προγράµµατος και τώρα η συνθήκη για την απαγόρευση των πυραύλων µέσου βεληνεκούς (ΙΝF) που υπέγραψαν πριν από 30 χρόνια οι Ρίγκαν και Γκορµπατσόφ.

Να προσθέσουµε στα παραπάνω και τη σαφή στήριξη ενός σκληρού Brexit  από τον Τραµπ – µια τοποθέτηση που πιστοποιεί ότι ο Λευκός Οίκος επενδύει στη διάσπαση της Ευρώπης, την οποία βλέπει ως ευκαιρία, και όχι ως κίνδυνο. Είναι φανερό ότι δεν πρόκειται για αποσπασµατικές ενέργειες, αλλά για µια στρατηγική που αρθρώνεται σταδιακά, µε στόχο την απαλλαγή των ΗΠΑ από κάθε διεθνή πολυµερή περιορισµό στη χρήση της ηγεµονικής ισχύος τους.

Το παράδοξο είναι οι ΗΠΑ να αµφισβητούν ως αναθεωρητική δύναµη µια παγκόσµια τάξη πραγµάτων που οι ίδιες διαµόρφωσαν µετά το τέλος του Β’ Παγκοσµίου Πολέµου, το 1945, και επανεπιβεβαίωσαν µετά το τέλος του Ψυχρού Πολέµου, το 1989-1991. Η παγκόσµια κυριαρχία τους, όπως αυτή προέκυψε µετά τη διάλυση της ΕΣΣ∆ τον ∆εκέµβριο του 1991, δεν αµφισβητήθηκε από κανένα κέντρο ισχύος του πλανήτη, παλαιό ή αναδυόµενο. Η Ευρώπη, κυρίως η Γερµανία, η Ρωσία και η Κίνα, παρά τις κατά καιρούς αναταράξεις που καταγράφονταν στις σχέσεις τους µε τις ΗΠΑ, έδιναν προτεραιότητα στη διµερή σχέση µε την Ουάσιγκτον, και τα όποια σενάρια για µέτωπα δυσαρεστηµένων παρέµειναν ως ασκήσεις επί χάρτου.

Προφανώς επένδυαν στη λειτουργική εκλογίκευση της προσαρµογής τους στην αµερικανική πρωτοκαθεδρία ως πιο συµφέρουσα από την αβέβαιης έκβασης αµφισβήτησή της επιλογή. Σήµερα οι ΗΠΑ, όπως καταγράφηκε και στη Σύνοδο Κορυφής του G20 στο Μπουένος Αϊρες, έχουν ανοίξει µέτωπα αναθεώρησης των διµερών ισορροπιών ισχύος ταυτόχρονα µε τη Ρωσία, τη Γερµανία και την Κίνα.

Συνολικά κυριαρχεί ρευστότητα, αφού µε προνοµιακό πεδίο το διεθνές εµπόριο θα µπορούσε να δηµιουργηθεί για πρώτη φορά µετά το τέλος του Ψυχρού Πολέµου ένα µέτωπο δυσαρεστηµένων, µε τον µονοµερή παρεµβατισµό-αποµονωτισµό τού «Πρώτα η Αµερική».