Τι ντροπή!

Παιδιά ακόµη και ηλικίας 12 ετών, λες και ζουν σε καθεστώς κατοχής.

Βλέπεις την εικόνα να εκπέµπεται σε ολόκληρο τον κόσµο και ντρέπεσαι. Ντρέπεσαι για την κοινωνία που έχεις φτιάξει. Την καλύτερη κοινωνία στον κόσµο ολόκληρο, που λέει κι ένας φίλος. Που όλοι εδώ θέλουν να έρθουν να µείνουν για να γλιτώσουν τον θάνατο και να µάθουν να γονατίζουν µπροστά σε αυτόν που τους «προσφέρει» τη ζωή του υπόδουλου.

Οι θωρακισµένοι Μακρόν απέναντι στους απροστάτευτους 16άρηδες. Και µετά θα γεµίσουν οι οθόνες µας από τις εικόνες βίας.

Τι, άραγε, βαραίνει στη συνείδησή µας περισσότερο, ο υποταγµένος χωρίς δικαιώµατα και µέλλον νέος ή µερικές «παραδοσιακές ανά επέτειο» µολότοφ; Και προσοχή, αυτό δεν σηµαίνει αθώωση της παραβατικότητας. Το βάρος των γεγονότων µετράει. Πόσες τηλεώρες καταδίκης απέναντι στην απουσία και της παραµικρής αναφοράς στην πραγµατική ζωή. Την τυφλή βία ενισχύει η αδικία.

Αν όµως η φωτογραφία από τη Γαλλία σε κάνει να ντρέπεσαι µια φορά, αυτός ο διαδικτυακός -και όχι µόνο- κανιβαλισµός που ακολούθησε τη δολοφονία της νεαρής φοιτήτριας στη Ρόδο τι ακριβώς σηµαίνει; Η χυδαιότητα που κάποια στιγµή πρέπει να πάρει τέλος. ∆εν ξέρω τον τρόπο που θα κόψει µε το µαχαίρι την υπόγεια τηλεοπτική εκµετάλλευση και την άνευ ορίων διαδικτυακή σκύλευση, αλλά αυτή η χωρίς όρια κοινωνία όπου τα πάντα γίνονται αποδεκτά πρέπει να τελειώνει. Φτιάχνει, βλέπετε, πολιτικούς και κοινωνικούς κανίβαλους, µε τους οποίους πρέπει να λύσουµε µια και καλή τους λογαριασµούς µας.

Γιατί δεν µπορεί να είναι αποδεκτός ο νέος µε σκυµµένο το κεφάλι, ούτε κωλόπαιδο όποιος φέρνει αντίρρηση και θέλει να πληρώνεται για τη δουλειά του και να πάρει το δώρο Χριστουγέννων. Ούτε επιτρέπεται κάθε νέο κορίτσι να κουβαλάει τη «ρετσινιά» του άτακτου και προκλητικού που δικαιολογεί τη βία.

Ο κοινωνικός φασισµός πάει να µας καταπιεί και εµείς περί άλλα τυρβάζουµε.