Ας περιοριστούμε στα γεγονότα. Είναι αρκετά για να μας κάνουν να ανησυχούμε

Η Ελλάδα βρίσκεται πλημμελώς θωρακισμένη μέσα στις τάξεις μιας Ενωσης όπως είναι η Ευρωπαϊκή, που τη στηρίζει μεν σε έναν βαθμό, αλλά όχι στον βαθμό που θα (της) έπρεπε. Μιας Ενωσης 27 κρατών-μελών που δεν λαμβάνει εγκαίρως αποφάσεις. Και που μέσα στις αποφάσεις της (Δουβλίνο, Κοινή Δήλωση ΕΕ - Τουρκίας) ενίοτε κάποια από τα κράτη-μέλη εγκλωβίζονται ανισομερώς, με τα δεδομένα να λειτουργούν σε βάρος τους.

Οι χώρες του Βίσεγκραντ που έσπευσαν να χαιρετίσουν το κλείσιμο των ελληνικών συνόρων είναι οι ίδιες που έχουν τορπιλίσει κάθε προσπάθεια για την ανακατανομή των προσφύγων μεταξύ των κρατών-μελών. Και στον βωμό της ρωσοφοβίας, πολλοί Ανατολικοευρωπαίοι δεν θα δίσταζαν ακόμη και να σφιχταγκαλιάσουν τη ΝΑΤΟϊκή Τουρκία του ισλαμιστή Ερντογάν. Κάτι ανάλογο θα μπορούσαν βέβαια να κάνουν και οι ΗΠΑ, αν και τα δεδομένα έχουν αλλάξει σημαντικά τα τελευταία χρόνια (υπέρ της ελληνοαμερικανικής σύγκλισης) σε αυτό το μέτωπο.

Επισήμως, όλοι επιθυμούν η Τουρκία να επιστρέψει στη δυτική σφαίρα επιρροής. Το ερώτημα είναι εάν και με ποιους όρους θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο. Διότι η Τουρκία, η κατ’ όνομα σύμμαχος της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, πλέον μας απειλεί ανοιχτά και μας συκοφαντεί, προκαλώντας οριακά «πολεμικές» καταστάσεις στα ελληνοτουρκικά σύνορα, ενώ ακριβώς την ίδια ώρα, περιέργως πώς, στα τουρκοβουλγαρικά σύνορα επικρατεί αξιοσημείωτη ηρεμία.

Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον... οριακότητας, είναι όμως πιθανό τα περιθώρια να στενέψουν επικίνδυνα για όλους. Και εάν φτάσουμε σε ένα τέτοιο σημείο, τότε τα μισόλογα, τα ημίμετρα και οι τακτικές των ίσων αποστάσεων δεν θα έχουν πια κανένα αντίκρισμα. Οσοι παίζουν με τη φωτιά διακινδυνεύουν να καούν, συμπαρασύροντας μαζί τους στην πυρά Ενώσεις και Συμμαχίες.

Οι εξελίξεις είναι όντως κρίσιμες και οι ισορροπίες λεπτές. Απαιτούνται σοβαρότητα και ψυχραιμία, αποφασιστικότητα και καθαρή ματιά. Οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις δεν έχουν ανάγκη ούτε από κάλτσες, ούτε από σάντουιτς, ούτε από «μητρική στοργή», και σε καμία περίπτωση δεν έχουν ανάγκη από τη συνδρομή αυτόκλητων τιμωρών.

Αλλά και πολλοί από εκείνους τους «επαΐοντες», που βγαίνουν στα μίντια και «αποκαλύπτουν» τις επόμενες «μυστικές» κινήσεις της Τουρκίας, καλύτερα να σωπάσουν. Διότι στην καλύτερη περίπτωση εκείνο που μεταφέρουν είναι οι εκτιμήσεις τους και στη χειρότερη μυθεύματα με στόχο την αυτοπροβολή. 

Ας περιοριστούμε στα γεγονότα. Είναι αρκετά για να μας κάνουν να ανησυχούμε.