Ο κοροναϊός δεν μας φοβίζει, ο πανικός και οι συνέπειες στην ευπαθή οικονομία μας τρομάζουν

Σταματάω για να πάρω καφέ σε γνωστής αλυσίδας πρατήριο. Αδειο! «Τρομάζει ο κόσμος κύριε», λέει με χαμηλωμένο βλέμμα η υπάλληλος. Από τα καταστήματα τροφίμων αδειάζουν τα ράφια. Θυμάμαι μικρός την επιστράτευση του ’74. Ουρές στα ταμεία των μικρών (τότε) «σούπερ μάρκετ» και καρότσια φορτωμένα μακαρόνια και καφέδες και κονσέρβες. Πάντα το κατοχικό σύνδρομο μας κατατρύχει. Οι ταβέρνες – για την ώρα – μόνο τη γκρίνια του καπνιστή αφουγκράζονται. Ως πότε;

Φίλος που δραστηριοποιείται στον χώρο των ετήσιων ειδικών εκθέσεων, σχεδόν σε απόγνωση, μας πληροφορεί: «Αναβάλλονται οι εκθέσεις ή και ματαιώνονται. Διώχνω υπαλλήλους. Δεν ξέρω τι θα μας ξημερώσει».

Ποιος ξέρει;

Στη Σαντορίνη, μαθαίνουμε, πως ακυρώνονται γάμοι Κινέζων. Στα νησιά του Ιονίου οι κρατήσεις εκδηλώνουν τα πρώτα…  συμπτώματα του ιού. Η «βαριά βιομηχανία» μας, ο τουρισμός, δείχνει να ασθενεί βαρέως. Οι μετακινήσεις με οποιοδήποτε μέσο μειώνονται δραματικά. Καράβια έρχονται από την Κρήτη μονάχα με το πλήρωμά τους…  Εταιρείες συμβουλεύουν τους υπαλλήλους τους να εργάζονται στο σπίτι.

Τα σχολεία έκλεισαν (και άργησαν). Ακόμα ένα τραύμα στην ήδη πληγωμένη παιδεία μας. Και πότε θα ανοίξουν; Ο ιός γνωρίζει. Οι ασχολούμενοι (και) επαγγελματικά με χρηματιστηριακές δραστηριότητες σχοινοβατούν δίχως δίχτυ προστασίας. Αναβάλλονται όλα τα τακτικά χειρουργεία στα δημόσια νοσοκομεία. Τα ιδιωτικά νοσοκομεία βρίσκονται προ του φάσματος της επίταξης, τουλάχιστον των Μονάδων Εντατικής Θεραπείας τους. Ραντεβού για χειρουργείο σε ιδιωτικά νοσοκομεία ακυρώνονται το ένα πίσω από το άλλο.

Πανικός! Δικαιολογημένος!

Ο συνεκτικός ιστός της οικονομίας διασπάται! Κι εμείς οι Ελληνες είμαστε από τους λαούς εκείνους τους ενθουσιώδεις που δεν διαχειριζόμαστε (συνήθως) με ψυχραιμία καταστάσεις τρόμου. «Μια καμπάνα χτυπάει και με πιάνει πανικός», ομολογεί φίλος που έχει κλειστεί στο σπίτι και βγαίνει μόνο για τις απολύτως απαραίτητες μετακινήσεις. Ποιος να τον κακίσει;

Εικόνες από ταινίες επιστημονικής φαντασίας, που κάποτε ειρωνευόμασταν, τις παρακολουθούμε και στην Ελλάδα.

«Μας προβληματίζει ο κοροναϊός για δύο λόγους», λέει γιατρός που συμβουλευόμαστε σε ανησυχητικές περιπτώσεις υγείας: «Είναι εξαιρετικά λοιμώδης και δεν γνωρίζουμε τον χρόνο μετάδοσής του», συνεχίζει. «Το θετικό είναι πως έχει χαμηλή θνητότητα, που αγγίζει το 3,5%. Ο Εμπολα έχει 70% θνητότητα και ο Η1Ν1 6%, αλλά…». Αλλά, ο πανικός είναι εξαιρετικά μολυσματικός στον τόπο μας και ο χρόνος… μετάδοσής του σχεδόν ακαριαίος. Η οικονομία μας είναι ανάμεσα στις ευπαθείς ομάδες που με ένα απλό κρυολόγημα μπορεί να καταρρεύσει. Και η ψυχολογία μας βρίσκεται στις ευπαθείς ομάδες. Ένα φτέρνισμα του γείτονα είναι ικανό να μας τρέψει σε άτακτη φυγή!

Η σωστή αναλογία πρόληψης και ειδήσεων είναι ευεργετική. Η υπερβολική δόση σκοτώνει! Ψυχραιμία! Οι «ασφαλείς προγνώσεις» για το πέσιμο της Πόλης είναι μόνο για ευήκοα ώτα επιρρεπών στην τρομολαγνεία. Κι όταν ο ήλιος του καλοκαιριού που, καλπάζοντας, καταφθάνει θα κατακάψει και κοροναϊο και απαισιόδοξες Κασσάνδρες, πίσω θα μείνουν μόνο πόνος για τις ανθρώπινες απώλειες και για την (πιθανή) ανήκεστο βλάβη της οικονομίας. Οσο λιγότερη καταστροφή λοιπόν τόσο πιο μετρημένα τα δάκρυα… Οφείλουμε, όρθιοι και οπλισμένοι να περιμένουμε, όπως πάντα. Και μόνοι, όπως πάντα!