Ο «θρίαμβος» και οι υπερβολές

Το ξημέρωμα της Πέμπτης έφερε για τη χώρα μέσα στη μαυρίλα του κορονοϊού μια καλή είδηση. Την απόφαση της ΕΚΤ να διαθέσει 750 δισ. για τη στήριξη των οικονομιών των χωρών της Ευρωζώνης που υφίστανται την επιδρομή της πανδημίας. Τη σημαντική εξέλιξη αξιοποίησε -λογικό έως έναν βαθμό- η κυβέρνηση, παρουσιάζοντάς την ως δικό της επίτευγμα.

Τα πράγματα δεν θα έπαιρναν μεγαλύτερη διάσταση εάν κυβερνητικές πηγές δεν υπέκυπταν στον πειρασμό να μιλήσουν με αναβλύζουσα κακεντρέχεια για προσωπική επιτυχία του κ. Μητσοτάκη που κατάφερε ό,τι δεν κατόρθωσε επί 4,5 χρόνια ο Αλ. Τσίπρας.

Την πραγματικότητα περιέγραψε η Κριστίν Λαγκάρντ με άρθρο της στην «Κ». Αντιγράφω: «...Το πρόγραμμα είναι προσωρινό και έχει σχεδιαστεί για να αντιμετωπίσει αυτή την πρωτοφανή κατάσταση την οποία βιώνει η νομισματική μας ένωση. Είναι διαθέσιμο σε όλες τις χώρες και θα παραμείνει σε ισχύ μέχρις ότου εκτιμήσουμε (το ΔΣ της ΕΚΤ) ότι η φάση της κρίσης του κορονοϊού έχει λήξει».

Σημειωτέον ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ήταν που απέρριψε τις εισηγήσεις για ένταξη της χώρας σε πιστοληπτική γραμμή στήριξης, συνθήκη που θα μπορούσε να την αντιμετωπίζει σήμερα ως εξαίρεση στις αποφάσεις.

Στο διάστημα που η κυβέρνηση πανηγύριζε για τον «θρίαμβό της», ο υπουργός Οικονομικών άφηνε ανοιχτό το ενδεχόμενο μη καταβολής του δώρου Πάσχα στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα. Για να εμφανιστεί το απόγευμα ο πρωθυπουργός να αποκαταστήσει την τάξη και να διαβεβαιώσει ότι το δώρο θα καταβληθεί κανονικά σε χρόνο που θα κρίνει το οικονομικό επιτελείο. 

Λίγη σημασία έχει εάν ο πρωθυπουργός «άδειασε» τον υπουργό του ή εάν ξετυλίχτηκε ένας επικοινωνιακός σχεδιασμός που νομοτελειακά εμφανίζει το ουράνιο τόξο έπειτα από μια καταιγίδα... Σε συνθήκες κρίσης δεν είναι όλα επικοινωνία. Ούτε το να χλευάζεις (αδικαιολόγητα δε) τον πολιτικό σου αντίπαλο που σου βάζει πλάτη, ούτε το να τρομοκρατείς τον κόσμο της εργασίας πως θα χάσει ένα κεκτημένο του, για να το «δώσεις» λίγο αργότερα ως μια χειρονομία μεγαθυμίας.

Η κυβέρνηση δεν τα έχει πάει άσχημα στη διαχείριση της κρίσης με τον κοροναϊό. Με κραυγαλέα εξαίρεση την ολιγωρία στις αποφάσεις για την Εκκλησία και την καθυστερημένη φραγή των πτήσεων από Αγγλία που δεν ενεργοποιήθηκε συγχρόνως με την απόφαση για τη Γαλλία και την Ισπανία. Οι υπερβολές εντούτοις στη διαχείριση μιας κρίσης που δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο δεν είναι πάντα ο καλύτερος οδηγός.