Τώρα είναι η στιγμή να «αγκαλιάσει» το κράτος τους εργαζόμενους

Το εργατικό δίκαιο πλάθεται, προσαρμόζεται και αναδιαμορφώνεται πάντοτε σύμφωνα με την προστασία και την θωράκιση του ασθενέστερου μέρους, δηλαδή των εργαζόμενων. Πρόκειται για αξιωματική αρχή πάνω στην οποία έχει σφηρυλατηθεί όλο το οικοδόμημα του εργατικού δικαίου εδώ και δύο περίπου αιώνες. 

Πράγματι, η κρατική ρυθμιστική παρέμβαση στην οργάνωση της εργασιακής σχέσης εμφανίστηκε κατά το πρώτο μισό του 19ου αιώνα, για να προστατεύσει αδύναμες πληθυσμιακές ομάδες, όπως οι ανήλικοι εργαζόμενοι, και για να περιορίσει τους κινδύνους υγείας και αρτιμέλειας των μισθωτών. Συγχρόνως, πρόκειται για ένα δίκαιο που αποτελεί τον καρπό και εν ταυτώ τον μοχλό διαμόρφωσης των κοινωνικών συνθηκών.

Στις κρίσιμες μέρες που ζούμε, με τη δημόσια υγεία να έχει αναδειχθεί στο πιο επισφαλές αγαθό, με την κοινωνική συστολή και τον φόβο της συναλλαγής να έχουν ενταθεί, με ολέθριες επιπτώσεις στη λειτουργία επιχειρήσεων και στις υφιστάμενες εργασιακές σχέσεις, το εργατικό δίκαιο οφείλει να ακολουθήσει τις εξελίξεις, αφουγκραζόμενο την ανάγκη επιβίωσης, μια κοινωνίας, που μόλις είχε πάρει μια ανάσα ζωής μετά το τσουνάμι των μνημονίων, και ήδη κρατά πάλι την αναπνοή της για τη νέα παλίρροια. 

Με βάση τα ανωτέρω, θα πρέπει να νομοθετηθούν άμεσες, καίριες, τολμηρές, άφοβες νομοθετικές παρεμβάσεις, οι οποίες οφείλουν να επιβεβαιώνουν ότι οι εργαζόμενοι δεν δραστηριοποιούνται μόνο εντός ενός κράτους νομιμότητας και υποχρεώσεων, αλλά κυρίως σε μια κοινωνία που για τη συνέχεια της πρέπει να προσηλωθεί στο κοινωνικό κράτος δικαίου, διατηρώντας πάντοτε την απαιτούμενη ισορροπία μεταξύ προστασίας εργαζομένων και επιχειρηματικού συμφέροντος. 

Τώρα είναι η στιγμή της πολιτικής και νομοθετικής εξουσίας να ενισχύσουν την συνεκτικότητα του συνόλου, αγκαλιάζοντας και θωρακίζοντας με τον πιο εφικτό και έμπρακτο τρόπο τους εργαζόμενους, έχοντας πάντοτε ως ορόσημο την σωκρατική ρήση «της αυτής αμαρτίας είναι το διδόναι οίς μη δει και το μη διδόναι οίς δεί» (-είναι εξίσου λάθος να δίνεις σ’ αυτούς που πρέπει, με το να μη δίνεις σ’ αυτούς που πρέπει).