Ο ασυνεπής ελαιοχρωµατιστής

Λόγω της ηλικίας της, η πρώτη εκδοχή που απέκλεισα ήταν η ερωτική. Αν την εξαπάτησαν ποτέ µε αυτήν την έννοια, θα ήταν την εποχή του καλού ελληνικού κινηµατογράφου. «Ποιος σε γέλασε, καλέ θεία;» ρώτησα. «Τον περίµενα, αλλά δεν ήρθε» φώναξε πάλι η θεία. «Ναι, αλλά ποιος;». «Ο Λεωνίδας» φώναξε η θεία. «Πάλι ηθέτησε την υπόσχεσίν του».

Απέκλεισα αµέσως την εκδοχή του Λεωνίδα των Θερµοπυλών, διότι η θεία δεν είναι και τόσο µεγάλη. Αν έλεγε για Δράµαλη, πήγαινε κι ερχόταν. Αλλά όχι τόσο παλιά. «Ποιον Λεωνίδα λες;» αποτόλµησα την ερώτηση. «Οχι τον Λεωνίδα, τον Ιούλιο Καίσαρα εννοώ. Αυτός δεν είναι ελαιοχρωµατιστής» συνέχισε απτόητη η θεία. «Είναι απατεών». «Για µπογιατζή µιλάς τόση ώρα, θεία;» απόρησα. «Εσύ γιατί νόµισες;» είπε εκείνη καλµαρισµένη. «Με έστησε για τρίτη φορά και περίµενα ώρες». «Λυπάµαι πολύ» είπα. «∆εν πέφτεις για ύπνο τώρα;». «Αποκλείεται» είπε εκείνη. «Το σαλόνι θέλει βάψιµο. Θέλω να µου φωνάξεις τον Ιούλιο Καίσαρα».

Η θεία, ως δασκάλα, ήταν καλή στην Ιστορία. Αλλά αν είχε µείνει άυπνη όλη τη νύχτα και δεν είχε πάρει το χάπι της, πιθανόν να αναζητούσε και τον Αρταξέρξη. «Καλύτερα ξάπλωσε, θεία», είπα µαλακά. «Το χάπι σου το πήρες;». «∆εν εννοώ τον ίδιο τον Καίσαρα, αλλά το ποτάµι που διάβηκε» επέµενε η θεία. «Γιατί δηλαδή έβαψαν τη δηµαρχία στον Αλιµο κι εµένα που µένω στο Φάληρο µε άφησαν άβαφη;». «Εννοείς τον Ρουβίκωνα; Αυτόν περίµενες να σου βάψει; Μα ο Ρουβίκωνας δεν βάφει» της εξήγησα.

«Ξεβάφει». «Οταν είναι για τους άλλους, βάφει και καλοβάφει. Εµένα µόνο µε αφήνουν άβαφη» είπε η θεία και έκλεισε το τηλέφωνο θυµωµένη. ∆εν ξέρω τι προσδοκούν οι άλλοι από τον Ρουβίκωνα, αλλά η θεία µου ξέρει τι θέλει.