Το φάρμακο του κορονοϊού θα βρεθεί! Του φόβου ποτέ!

«Ήρθε ο φόβος και σάρωσε όλα τα πάθη»… Κομμάτι από ποίημα. Της Κατερίνας Αγγελάκη Ρουκ, που… πρόλαβε κι έφυγε πάμφωτη πριν την βρει μόνη στο σκοτεινό σπίτι ο «εστεμμένος» ιός του τρόμου και της υποταγής.

Ο Φόβος, ήταν γιος του θεού Άρη και μαζί με τον αδελφό του Δείμο, που αντικατόπτριζε τον τρόμο, συνόδευαν τον πατέρα τους στους πολέμους. Ο Δείμος και ο Φόβος είναι τώρα δορυφόροι του πλανήτη Άρη. Ο φόβος και ο τρόμος περιστρέφονται μέρες, βδομάδες τώρα, σαν δορυφόροι γύρω από την καθημερινότητά μας!

Φοβάμαι να βγω στους δρόμους έξω δίχως μάσκα! Τρομάζω να με αγγίξουν χωρίς γάντια. 

Φοβάμαι να ακούσω την τρεμάμενη φωνή του κυρίου Τσιόδρα να μετρά αντίστροφα τις μέρες μου…

Φοβάμαι πως, όσο και να κρυφτώ, αυτό που με τρομάζει θα με βρει.

Φοβάμαι από παιδί. Άλλωστε αυτό με δίδαξαν, πως: «Ο φόβος φυλάει τα έρμα», μου έλεγαν. Τα παραμύθια που μου διάβαζαν να κοιμηθώ με κρατούσαν ξύπνιο όλη νύχτα. Οι δράκοι, οι κακοί νάνοι, οι κακοί βασιλιάδες… Αργότερα, «Μετά φόβου Θεού πίστεως…» με καλούσε ο ιερέας να μεταλάβω. «Τον Θεόν φοβείσθε, τον βασιλέα τιμάται», με συμβούλευε η Καινή Διαθήκη.

Κι όταν η ζωή μου έγινε… παροιμιώδης, φοβόταν ο Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη. Παντού φόβος! Και τώρα μόνο φόβος!

Και πια, εκτός από τον Θεό, φοβάμαι τους ανθρώπους πιο πολύ. Τους ανθρώπους που με απενοχοποιούν: «Άφησα τον παππού έξω από την εντατική για να σώσω το παιδί». Αύριο θα το κάνω κι εγώ με συνείδηση ελαφρά. Αφού - λέει - το έπραξε ο επιστήμονας…

Φοβάμαι τους ανθρώπους που με κάνουν να φοβάμαι: Η γρίπη η εποχική, λέει, σκότωσε φέτος 97 ανθρώπους και είχε πάνω κάτω 250 κρούσματα. Ο κορονοϊός με 892 κρούσματα έστειλε στον δημιουργό 26! Δηλαδή να φοβάμαι περισσότερο, αν προσβληθώ από γρίπη;

Φοβάμαι πια να μένω σπίτι. Φοβάμαι και να βγω έξω. Ακούω από παντού κραυγές αγωνίας. Η ασταμάτητη ροή αρνητικών ειδήσεων με πνίγει!

Φοβάμαι πως θα ξημερώσει όλο αυτό και ο εφιάλτης θα συνεχίζεται. Θα φοβάμαι να σ’ αγκαλιάσω!

Οι κρατούντες εμπορεύονται τον φόβο κερδίζοντας υποταγή...

Θα φοβάμαι να αντιδράσω στα οικονομικά μέτρα που ακολουθούν τα μέτρα για την υγεία μου. Θα φοβάμαι να σκεφτώ το μέλλον, αφού το παρόν μου θα είναι παρελθόν.

Φοβάμαι πως δεν θα «ζήσω» από φόβο μήπως πεθάνω…

Και - κάπου το διάβασα - στις μέρες της κρίσης και του πανικού να φοβάσαι εκείνους που φοβούνται. Κι είμαστε πολλοί. Τι πολλοί; Ολοι!