Βοή μεσοπολέμου

Μεθόδους ολοκληρωτικών καθεστώτων μηχανεύεται ο Ταγίπ Ερντογάν για τη διαιώνιση της εξουσίας του και προκειμένου να παρατείνει τη συσπείρωση εκείνων που τον ανέδειξαν σε απόλυτο κυβερνήτη. Ο εγκλεισμός δημοσιογράφων, το κλείσιμο Μέσων που δεν προβάλλουν αρεστές εκτιμήσεις, οι προγραφές κατά λειτουργών του Δημοσίου και στρατιωτικών και η φυλάκιση διανοουμένων συνιστούν αντιγραφή όσων εφάρμοσαν πολεμοχαρείς ηγεσίες, όπως τις έζησε η ανθρωπότητα πριν και κατά τον Μεσοπόλεμο. Μετά την «πτώση των τειχών», εκεί που πολλοί πίστευαν ότι η ισορροπία θα επικρατούσε, το «οθωμανικό σύνδρομο» αναβίωσε, με τον Τούρκο πρόεδρο να μεθοδεύει την παλινόρθωση τού παλαιού κλέους.

Γνωρίζει ο Ταγίπ Ερντογάν ότι δύναμή του αποτελεί κυρίως η άγνοια της πραγματικότητας από εκείνους που τον φέρνουν στην εξουσία. Το τμήμα εκείνο της κοινωνίας που έχει επαφή μόνο με την πραγματικότητα της καθημερινότητας και ελάχιστη γνώση για όσα γίνονται στον περίγυρο της Τουρκίας. Σε αυτούς απευθύνεται, εφευρίσκοντας «δαίμονες» που απειλούν τη χώρα του. Αυτούς διαβεβαιώνει, προς εντυπωσιασμό, πως σε λίγες εβδομάδες το κακό του κορονοϊού θα έχει παρέλθει, αντιπαραθέτοντας στον νέο «δαίμονα» τα 83 εκατομμύρια του τουρκικού πληθυσμού. Η τακτική αυτή φτάνει στα όριά της. Από τη στιγμή που άρχισαν να φτάνουν από τη Συρία τα φέρετρα των Τούρκων στρατιωτών, ο «κόσμος του Ερντογάν» δείχνει να αντιλαμβάνεται ότι η πραγματικότητα είναι άλλη. Η Δύση αντιμετωπίζει πρόβλημα συνοχής.

Με την πανδημία παρούσα και το κραχ προ των πυλών, ας αναλογιστεί η Δύση τι μέλλει γενέσθαι αν ο Τούρκος πρόεδρος θεωρήσει κατάλληλη τη στιγμή για περιπέτειες

Η ΕΕ αισθάνεται τριγμούς και η πανδημία, αντί για εκδηλώσεις αλληλεγγύης, αναδεικνύει ένα ανέμπνευστο Βερολίνο, με λογική λογιστηρίου. Φερόμενο «χωρίς έλεος» απέναντι στις σφαδάζουσες από τον θανατηφόρο ιό Ιταλία και Ισπανία και παραμένοντας πιστό στις άκαμπτες θέσεις που επέβαλε στα μαύρα χρόνια της ελληνικής κρίσης. Είναι η στιγμή που η Δύση πρέπει να δει τα πράγματα χωρίς προσκόλληση σε θεωρίες εργαστηρίου. Με την πανδημία παρούσα και το κραχ προ των πυλών, ας αναλογιστεί τι μέλλει γενέσθαι αν ο Τούρκος πρόεδρος θεωρήσει κατάλληλη τη στιγμή για περιπέτειες. Αν -στη σκιά της Συρίας, της Ανατολικής Μεσογείου, του Αιγαίου και της Λιβύης και με την τουρκική οικονομία να ακολουθεί μια καθόλου ευτυχή πορεία- ο Ταγίπ Ερντογάν επιλέξει δυναμικές παρεμβάσεις, η αναταραχή θα συμπαρασύρει πολλούς. Με ενδεχόμενο μια ανάφλεξη με απροσμέτρητες διαστάσεις. Ο κίνδυνος που ελλοχεύει είναι σοβαρός και πολλά θυμίζουν τη δεκαετία του ’30. Με πρωταγωνιστή, αυτήν τη φορά, έναν υπερφίαλο Τούρκο ηγέτη, ο οποίος έχει κατορθώσει να συμπαρασύρει μεγάλο μέρος της αντιπολίτευσης σε ανταγωνιστικές, εθνικιστικές «κορώνες» που παραπέμπουν στις πιο σκοτεινές στιγμές του 19ου και του 20ού αιώνα.