Το αποτύπωμα του κορονοϊού θα είναι ολέθριο

Κλεισμένοι στα σπίτια μας -ποιος ξέρει για πόσο ακόμη- βιώνουμε μεγάλες ανατροπές. Ατομικές, συλλογικές, εσωτερικές και εξωτερικές. Πράγματα και καταστάσεις αλλάζουν χωρίς εμάς, ιδέες και αξίες αναθεωρούνται ή αναπροσαρμόζονται. Ακραίοι αντικρατιστές συγχαίρουν τη δημόσια διοίκηση για τα αντανακλαστικά της, θιασώτες του ιδιωτικού τομέα ανακαλύπτουν την αξία του δημόσιου συστήματος υγείας, άπιστοι μέχρι χθες προσεύχονται πάνω από το καντήλι της ψυχής τους. Και εμείς μέσα από το παράθυρο ενός υπολογιστή χαμογελάμε ή θυμώνουμε στατικοί…

Ολοι όμως έχουμε ένα σημείο αναφοράς, ένα νήμα που δένει τον καθένα από εμάς. Τον αναγκαίο περιορισμό μας στο σπίτι. Πρόκληση. Οχι μόνο για να ενεργοποιήσουμε την πειθαρχία μας, να συζητήσουμε με τα παιδιά μας, να δοκιμάσουμε νέες συνταγές για ζυμαρικά ή να βάλουμε σε τάξη τα ακατάστατα συρτάρια μας. Στην περίοδο του εγκλεισμού έχουμε δύο επιλογές: Είτε να σκεφτόμαστε αποκλειστικά πώς θα γλιτώσουμε από την απειλή του κορονοϊού είτε να σκεφτόμαστε πώς θα σωθούμε από την πανδημία για να αντιμετωπίσουμε την «επόμενη μέρα».

Και εδώ μπαίνει το θέμα της αφύπνισης. Οχι αυτής που μας ειδοποιεί σε καθημερινή βάση στις 6 μ.μ. ότι θα γίνουν ανακοινώσεις για τον κορονοϊό. Αυτή έχει γίνει στοιχείο μιας νέας «κανονικότητας» που μας οδηγεί με προγραμματισμό μπροστά από την οθόνη για να μάθουμε τα νεότερα για την επιδρομή, τα οποία αμέσως μετά θα μοιραστούμε με γνωστούς και άγνωστους φίλους μας στο τηλέφωνο και στο Διαδίκτυο. Και έπειτα θα πιάσει η νύχτα... Είναι η αφύπνιση για το αύριο αυτή που απαιτεί ρύθμιση.

Το αποτύπωμα του κορονοϊού θα αφήσει στη χώρα μας στρατιές ανέργων και ανθρώπων που δεν θα μπορούν να καλύψουν τις βασικές ανάγκες τους. Σε πολλά σχολεία του δημοτικού το μάθημα δεν μπορεί να γίνει ψηφιακά διότι υπάρχουν μαθητές που δεν έχουν στα σπίτια τους Διαδίκτυο, ενημερώνουν αρμοδίως. Η μία κρίση μετά την άλλη θα επιδεινώσει την κατάσταση στην κοινωνία. Οι επιχειρήσεις και οι εργαζόμενοι χρειάζονται ενίσχυση όχι για να επιβιώσουν απλώς, αλλά για να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Και αυτό δεν το διασφαλίζουν μισθοί των 400, 500 ή 800 ευρώ! Ο σχεδιασμός είναι απαραίτητος για μια κοινωνία όρθια που θα θέλει να προχωρήσει χωρίς να την αφορούν οι άσκοπες συζητήσεις -κατά το μετακινήσεις περί λεφτόδεντρων.