Η αναµονή, της αναµονής...

Δύο εβδομάδες είµαστε κλεισµένοι στα σπίτια µας. Και φαίνεται πολύ µεγαλύτερο το διάστηµα. Ιδιαίτερα τις µέρες µε καλό καιρό, όλο και περισσότεροι θυµούνται ότι οι αιτιολογίες που δίνει το κράτος για έξοδο είναι έξι και προσπαθούν ασµένως να τις εκµεταλλευθούν όλες... Ο Σωτήρης Τσιόδρας κάθε απόγευµα µε τον µεστό και ανθρώπινο λόγο του µας θυµίζει ότι, παρότι είµαστε σε «καλό δρόµο», ακόµη δεν κάναµε τίποτε. Ο κίνδυνος παραµονεύει.

Η αναμονή της λύσης της πολιορκίας, η ριζική αλλαγή παγιωµένων συνηθειών, η κατάρρευση της οικονοµίας, ο φόβος για το άδηλο µέλλον και τυχόν «επανάληψη» της µνηµονιακής λαίλαπας, η τροµακτική αύξηση κρουσµάτων και νεκρών σε πολύ ανεπτυγµένες χώρες -ιδιαίτερα σε ΗΠΑ, Ιταλία, Ισπανία, Μ. Βρετανία- δηµιουργούν αµφιθυµία. Ανάµεικτες σκέψεις και συναισθήµατα. Ακτινογραφείται µια κατάσταση όπου όλοι συµφωνούν µε τα µέτρα, αλλά θα ήθελαν να είναι µόνο αυτοί που θα πάνε στο χωριό για Πάσχα... Το τερπνόν µετά του ωφελίµου. Και εδώ µε µαθηµατική ακρίβεια, για να µείνει η χώρα στα «χαµηλά» επίπεδα της ζηµιάς από τον κορονοϊό, θα έρθουν κι άλλες απαγορεύσεις από την κυβέρνηση.

Η αυτονόητη σύµπλευση των πολιτικών δυνάµεων, τα αναγκαία µέτρα που υποστηρίζονται οµόθυµα, οι δηµόσιοι λειτουργοί (υγειονοµικό προσωπικό, Αστυνοµία και άλλοι) που δίνουν όλες τις δυνάµεις τους ώστε να συγκρατηθεί «εκτός των τειχών» ο αόρατος εχθρός είναι τα αισιόδοξα στοιχεία. Οι φόβοι και οι φοβίες για το µέλλον της εργασίας, των επιχειρήσεων, της οικονοµίας, του τουρισµού ειδικότερα είναι τα απαισιόδοξα που θα δοκιµάσουν µελλοντικά τις αντοχές της κυβέρνησης αλλά και της εξελθούσας από τα µνηµόνια, πλην τραυµατισµένης ακόµη, οικονοµίας µας. 

Ας πάρουμε θάρρος από αυτό που έγραψε ο Ιταλός συγγραφέας Τσέζαρε Παβέζε: «Ακόµη και η αναµονή είναι µια απασχόληση. Αυτό που είναι τροµακτικό είναι να µην έχεις τίποτε να περιµένεις».