Η παγκόσμια πρόκληση της πανδηµίας και οι εχθροί της παγκοσμιοποίησης

Ξεκίνησε από κάπου τοπικά… προτού εξαπλωθεί παντού, αψηφώντας σύνορα και διαχωριστικές γραµµές. Να την αντιµετωπίσει µόνος, χωρίς έξωθεν βοήθεια, δεν δύναται κανείς, ούτε καν οι ισχυρότερες των δυνάµεων. Οταν επισκέφθηκε προ εβδοµάδων τη Γουχάν, ο Κινέζος πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ εµφανίστηκε να φοράει µεταξύ άλλων και µια µάσκα τύπου N95, που έχει σχεδιαστεί δηλαδή στις ΗΠΑ, δείγµα του βαθµού στον οποίο ακόµη και η πανίσχυρη από άποψη µεγεθών κινεζική εξαγωγική µηχανή συνεχίζει να βασίζεται στην τεχνογνωσία της ∆ύσης.

Η πανδηµία του κορονοϊού αποτελεί από πολλές απόψεις τον «ορισµό της παγκόσµιας πρόκλησης». Ερχεται να µας υπενθυµίσει ότι «η παγκοσµιοποίηση αποτελεί πλέον πραγµατικότητα, όχι επιλογή», όπως σηµειώνει ο πολύπειρος Αµερικανός διπλωµάτης Ρίτσαρντ Χάας µέσα από τις σελίδες του «Foreign Affairs».

Η έλευση του COVID-19 έρχεται να µας υπενθυµίσει όµως και κάτι άλλο: ότι οι εχθροί της παγκοσµιοποίησης είναι συχνά πολύ «µικροί» ή πολύ «ρηχοί» για να αντιµετωπίσουν στην πράξη τις προκλήσεις, ειδικά όταν εκείνες «εξαπλώνονται» πέρα από το πεδίο της δηµιουργίας επικοινωνιακών εντυπώσεων, όπως σηµειώνει ο Βρετανός οικονοµολόγος Φίλιπ Λεγκρέιν µέσα από τις σελίδες του περιοδικού «Foreign Policy». Κάποιες από τις θέσεις του Λεγκρέιν, στο Μεταναστευτικό επί παραδείγµατι, µπορεί να είναι συζητήσιµες. Με την κριτική του, ωστόσο, ο ερευνητής του London School of Economics έρχεται να θέσει τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων.

∆ιότι την τοπική εξουσία στη χτυπηµένη από τον κορονοϊό Λοµβαρδία την ασκεί η Λέγκα του Ματέο Σαλβίνι. Τι κατάφερε; Αλλά και στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, η κυβέρνηση του Ντόναλντ Τραµπ πέρασε το µεγαλύτερο µέρος της τελευταίας τετραετίας πνέοντας µένεα εναντίον της Κίνας. Τι κατάφερε; Οι προκλήσεις είναι πλέον πολύ µεγάλες για να µπορούν να τις αντιµετωπίσουν µεµονωµένοι πολιτικοί, θα πείτε. My point exactly.