Η ρίζα του κακού είναι η ίδια η ευρωπαϊκή νοοτροπία

Επειτα από κάθε συνεδρίαση του Eurogroup ανακύπτει το αιώνιο ερώτηµα: είναι το ποτήρι µισοάδειο ή µισογεµάτο; Ποιες χώρες θα επωφεληθούν από τον -αναπόφευκτοσυµβιβασµό; Είναι η Ελλάδα ανάµεσα σε εκείνους που πήραν το «κάτι παραπάνω»; Μήπως εντέλει η γερµανική πλευρά πέρασε το σύνολο των θέσεών της; Τα ερωτηµατα αυτά, στα οποία ο καθένας δίνει τις δικές του απαντήσεις, είναι η ιστορία της Ενωµένης Ευρώπης.

Μια ιστορία συµβιβασµών στο µίνιµουµ, που αδυνατούν να δώσουν ολοκληρωµένες λύσεις στα µεγάλα προβλήµατα. Το καλύτερο παράδειγµα είναι από την πρόσφατη Ιστορία – το πώς χειρίστηκε η Ευρώπη την κρίση του 2008 σε σύγκριση µε τις Ηνωµένες Πολιτείες: η προεδρία Οµπάµα πληµµύρισε µε δολάρια την αµερικανική οικονοµία και ξεπέρασε µέσα σε µερικούς µήνες τα χειρότερα, ενώ η Ενωµένη Ευρώπη παγιδεύτηκε για χρόνια στις πολιτικές της λιτότητας, µε µεγαλύτερο θύµα την Ελλάδα των µνηµονίων.

Το Ιδιο συµβαίνει και τώρα, που βιώνουµε µια κρίση για την οποία δεν έχει ευθύνη κανένα µέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Μια κρίση υγειονοµική, που προφανώς είναι ήδη και οικονοµική. Γίνεται πολύς λόγος σε όλα τα ΜΜΕ του πλανήτη για το γεγονός ότι οι ΗΠΑ είναι το επίκεντρο της πανδηµίας. Πώς γίνονται όµως οι συγκρίσεις; Οι ΗΠΑ σε σχέση µε την Ιταλία.

Οι ΗΠΑ σε σχέση µε την Ισπανία. Οι ΗΠΑ σε σχέση µε τη Βρετανία. Οι ΗΠΑ σε σχέση µε τη Γερµανία. Πόσους νεκρούς οι µεν, πόσους οι δε. Οµως, ουδείς λαµβάνει υπόψη ότι η Ενωµένη Ευρώπη έχει περίπου ίδιο πληθυσµό µε τις ΗΠΑ – και οι συγκρίσεις θα έπρεπε να γίνονται συνολικά. Η Ευρώπη σε σχέση µε τις ΗΠΑ – και εκεί οι αριθµοί είναι καταλυτικοί, εις βάρος της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Το γεγονος ότι η Ευρώπη δεν αντιλαµβάνεται την πανδηµία ως ένα κοινό πρόβληµα, αλλά ως πολλές εθνικές κρίσεις, είναι η ρίζα του κακού. Και δεν λύνεται µε κάποια -αναγκαία φυσικά- δισεκατοµµύρια παραπάνω.