Γιατί τόση μικροψυχία, Λευτέρη Παπαδόπουλε, για τον Γιάννη Πουλόπουλο;

Όταν μιλάς ή γράφεις για τον Γιάννη Πουλόπουλο μετά θάνατον, οφείλεις να περιορίζεσαι στον «Γιάννη Πουλόπουλο» και δεν τον συγκρίνεις με άλλους

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 3 λεπτά ┋

O Γιάννης Πουλόπουλος στο κέντρο «Θέα» το 2014 (Copyright: NDP)

Το «εις μνήμην» κείμενο αρχίζει με τις πιο κάτω αράδες: «Ο Γιάννης Πουλόπουλος, κατά τη γνώμη μου, υπήρξε ένας σπουδαίος τραγουδιστής, με ιδιαίτερα φωνητικά προσόντα. Υστερούσε βέβαια έναντι του Γιώργου Νταλάρα, του Γρηγόρη Μπιθικώτση ή του Γιάννη Πάριου»…

Γράφει ο στιχουργός Λευτέρης Παπαδόπουλος για τον εκλιπόντα τραγουδιστή έναν οιονεί επικήδειο στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» και από το έμπα των σκέψεών του καταλήγεις σε μια πικρή πραγματικότητα: ο επικήδειος μπορεί πολλές φορές να είναι η εκδίκηση ενός μικρού ανθρώπου σε έναν μεγάλο. Τι μας λέει ο «ποιητής»; Πως καλός ήταν ο Πουλόπουλος, αλλά ο Πάριος, ο Νταλάρας, κι ο Μπιθικώτσης ήταν καλύτεροι! Μια χούφτα χώμα απαξίωσης και δυο μικροψυχίας πάνω στο κιβούρι ενός τραγουδιστή που μεγάλωσε -με την ερμηνεία του- στίχους όπως: «Του ’πα για το φέρσιμό σου και για τα άλλα σου, τα ασυγχώρητα τα λάθη τα μεγάλα σου»…

Και συνεχίζει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος: «Τον Γιάννη Πουλόπουλο δεν θα τον έβαζα ποτέ να τραγουδήσει ένα τραγούδι λαϊκό, σιδερένιο. Δεν θα του έδινα ποτέ να τραγουδήσει την Καισαριανή»! Κι όλα γίναν κεραυνός και πικρό πικρό ψωμί… Σκεφτείτε ένα κείμενο για τη στιχουργική δεινότητα του Λευτέρη Παπαδόπουλου από έναν άνθρωπο «δικό» του - τον Γιώργο Λιάνη, για παράδειγμα - που να καταθέτει: «… καλός ήταν ο Λευτέρης, αλλά ο Γκάτσος, ο Ελευθερίου, η Παπαγιαννοπούλου ήταν καλύτεροι»… και «…δεν θα μπορούσε να γράψει ποτέ ''Δυο πόρτες έχει η ζωή''»!

Πικρή κι αναίτια, μικρόψυχη και υβριστική κριτική για έναν καλλιτέχνη που χρόνια αποτραβηγμένος στον ιδιωτικό βίο του, απέφευγε τέτοιου είδους δημόσιες «συνομιλίες». Όταν μιλάς ή γράφεις για τον Γιάννη Πουλόπουλο μετά θάνατον, οφείλεις να περιορίζεσαι στον «Γιάννη Πουλόπουλο» και δεν τον συγκρίνεις με άλλους· αν το πράξεις το πράττεις για να τον εξυψώσεις και όχι για να τον μειώσεις, όπως στο κείμενό του ο Λευτέρης Παπαδόπουλος.

Άλλωστε, ο βετεράνος δημοσιογράφος-στιχουργός το ξεκαθαρίζει: «Άκουσα πολλούς αυτές τις μέρες να λένε ότι «τέτοιος τραγουδιστής δεν θα βγει ποτέ» και ότι «ήταν ο μεγαλύτερος τραγουδιστής». Ας μην κάνουμε τέτοιες συγκρίσεις»… Όταν ο ίδιος έχει ήδη κάνει τις συγκρίσεις και έχει καταλήξει για τη στιβαρότητα της φωνής του Πουλόπουλου, την αρρενωπότητα, τη λαϊκότητα. «… ο Γιάννης ήταν ένας πάρα πολύ δυνατός τραγουδιστής, σε σημείο που να τον κατατάσσω ανάμεσα στους 10 καλύτερους τραγουδιστές»… Να σε κάψω, Γιάννη (Πουλόπουλε), να σ’ αλείψω μέλι…

Είναι σύνηθες φαινόμενο το «Εγώ» να κυριαρχεί στη δομή ενός κειμένου «εις μνήμην», όμως με τόση ένταση; Άριστος χειριστής του γραπτού λόγου ο Λευτέρης Παπαδόπουλος καταφέρνει το «Εσύ» να γίνεται «Εγώ» στο γραπτό του, που αν διαβαστεί προσεκτικά αφήνει έναν λυγμό υποβάθμισης για τον εκλιπόντα καλλιτέχνη. Μπορεί να κάνουμε λάθος, αλλά αυτό εισπράξαμε. Όμως ούτε ο σπουδαίος Λόρκα ξεφεύγει από τους αφιλτράριστους αφορισμούς του στιχουργού: «Επίσης, του έδωσα και 12 τραγούδια του Λόρκα- ενός μέθυσου ποιητή…». Κι η Γρανάδα σείστηκε συθέμελα…

Με έναν στίχο σου, Λευτέρη Παπαδόπουλε, θα μπορούσες να πεις τα πάντα: «Και μια κίτρινη σιγή στο παλιό μας δάσος, πώς να σε ξεχάσω που σε πήρε η γη». Όμως προτίμησες στην ουσία να ψιθυρίσεις στον τραγουδιστή που βάπτισε στα ύδατα της Στυγός τους στίχους σου: «Και όταν έτριζε η βροχή στα πεσμένα φύλλα, πόση ανατριχίλα μέσα στην ψυχή». Μα, πόση;

Διαβάστε ακόμη