Η γεωπολιτική σηψαιμία του Κυπριακού: Τα νέα τετελεσμένα στα Βαρώσια και πώς να αποτραπούν τα χειρότερα

47 έτη μετά το Κυπριακό Πρόβλημα παραμένει μια ανοικτή πληγή. Για την ελλαδική εξωτερική πολιτική η προδοσία του Κυπριακού Ελληνισμού από τη Χούντα των Αθηνών αποτέλεσε τη γενεσιουργό αιτία μιας φοβικής πολιτικής «ανυποχώρητης υποχωρητικότητας» που επαπειλεί τη συρρίκνωση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στο Αιγαίο και την Νοτιανατολική Μεσόγειο, ενώ επέτρεψε στην Τουρκία να εγείρει ακόμη και αμφισβητήσεις,  μετά την κρίση των Ιμίων, επί 18 τουλάχιστον νησιωτικών σημείων της εθνικής μας κυριαρχίας. Δεν είναι τυχαίο ότι, με την εξαίρεση της θεωρίας των «Γκρίζων Ζωνών», σχεδόν όλες οι τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο τίθενται επιτακτικά μετά το Μαύρο ΄74. 

Η διαδικασία αυτής της συρρίκνωσης έχει αρχίσει επιτέλους να αντιστρέφεται στον ελλαδικό χώρο σχετικά πρόσφατα μέσω της ενάσκησης των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων νότια της Κρήτης μετά το 2011, μέσω της έναρξης του μαζικού επανεξοπλισμού της χώρας το 2020, και κυρίως μέσω της απώθησης του τουρκικής υβριδικής επίθεσης στον Έβρο τον Φεβρουάριο-Μάρτιο του 2020 και της μερικής έστω οριοθέτησης ΑΟΖ με την Αίγυπτο τον Αύγουστο του ιδίου έτους.  

Στην περίπτωση του Κυπριακού η προσπάθεια αντιστροφής των δεδομένων της Κατοχής είχε διάφορες αφετηρίες με σημαντικότερες την απόπειρα εφαρμογής του δόγματος του ΕΑΧ (Ενιαίο Αμυντικού Χώρου) τη δεκαετία του ’90 και φυσικά την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ το 2004. Η ένταξη μπορεί να κατέστη δυνατή λόγω ελληνικού βέτου αλλά δεν κατέστη τραγωδία επειδή απέφυγε το σκόπελο του Σχεδίου Ανάν, όταν μάλιστα ο Ερντογάν δεν ήταν ο παρίας αλλά ο αγαπητός παρέας της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Αυτό το σχέδιο «Λύσης» ισοδυναμούσε με «λύση αυτοκτονίας» καθώς διατηρούσε ακέραια τα τουρκικά μονομερή επεμβατικά δικαιώματα των συνθηκών Εγγυήσεως και Συμμαχίας του 1960, ενώ εγγυόταν στο διηνεκές την παραμονή δεκάδων χιλιάδων τούρκων στρατιωτών. Αυτή ή «λεπτομέρεια» φαίνεται να διαφεύγει εκείνων που έκτοτε μεμψιμοιρούν για την «ευκαιρία που χάθηκε το 2004». Η επιλεκτική αμνησία δεν αποτελεί σώφρονα οδηγό ιστορικής ανάλυσης… 

Για την κυπριακή εξωτερική πολιτική η τραγωδία του 1974, έχει καλλιεργήσει σε ορισμένους μια κουλτούρα ήττας και μονομερών παραχωρήσεων όχι μόνο έναντι της Τουρκίας αλλά ακόμη και έναντι του αποσχιστικού μορφώματος του Ψευδοκράτους. Ελάχιστες υπήρξαν οι φωτεινές εξαιρέσεις και εξαιρέσεις υπήρξαν σε σχεδόν όλες τις κυπριακές κυβερνήσεις της μεταψυχροπολεμικής περιόδου. Δυστυχώς όμως το αποτέλεσμα είναι σωρευτικό και το βλέπουμε με την ατιμωρησία με την οποία ο Ερντογάν επιβάλλει τετελεσμένα πλέον και επί του εδάφους της περίκλειστης πόλης της Αμμοχώστου, ανοίγοντας στον εποικισμό το 3,5% των Βαρωσίων.  

Ορισμένοι θα πουν ότι η έκταση είναι ελάχιστη και ότι όσοι κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου υπερβάλλουν ή ακόμη χειρότερα λαϊκίζουν με εθνικιστικές κορώνες. Είναι οι ίδιοι «ορισμένοι» που όταν η Τουρκία έστειλε στην κυπριακή ΑΟΖ το 2011 το Seismik και το 2014 το Barbaross θεωρούσαν υπερβολική την αντίδραση της επιβολής κυρώσεων στην Τουρκία ακόμη και με άσκηση βέτο από τη Λευκωσία σε επίπεδο Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, αν η διπλωματία αποτύχει. Το ίδιο υπερβολική θεωρούσαν την ίδια πρόταση όταν η ΤΡΑΟ άρχισε να κάνει γεωτρήσεις το 2019, το ίδιο υπερβολική θα θεωρήσουν και τώρα αντίστοιχη πρόταση που ο ίδιος ο Πρόεδρος Αναστασιάδης δήλωσε ότι αποτελεί για τον ίδιο μονόδρομο σε συνέντευξη του στο Euronews στις 19 Ιουλίου. Ο Ερντογάν με το σταδιακό άνοιγμα των Βαρωσίων επιχειρεί να λύσει το μεγαλύτερο μέρος του εδαφικού, του προσφυγικού και του περιουσιακού κεφαλαίου του Κυπριακού προβλήματος εκτός του οποιοδήποτε πλαισίου «Λύσης». Έχει απόλυτο δίκιο ο Πρόεδρος Αναστασιάδης όταν λέει ότι το «άνοιγμα» των Βαρωσίων υπό ΤΚ διοίκηση θα αποτελέσει την «ταφόπλακα» της επίλυσης του Κυπριακού, όπως το ξέρουμε μετά το 1977. Υπό αυτές τις συνθήκες, ακόμη και εάν οι Ερντογάν και Τατάρ εγκαταλείψουν τη αξίωση για δύο ανεξάρτητα κράτη δεν θα έχει απομείνει σχεδόν τίποτε προς διεκδίκηση για τους Ελληνοκύπριους εάν ξαναρχίσουν οι διαπραγματεύσεις.  

Για να αποφευχθούν τα χειρότερα, δηλαδή η διεθνής αναγνώριση του Ψευδοκράτους και η διολίσθηση σε λύση συνομοσπονδίας δύο κρατών μέσω της απαίτησης «κυριαρχικής ισότητας» του Ψευδοκράτους, πρώτα απ΄όλους η ίδια η Κυπριακή Δημοκρατία πρέπει να αλλάξει άρδην στρατηγική επιβάλλοντας κόστος αρχικά στο Ψευδοκράτος ως διχοτομική οντότητα και όσους τουρκοκύπριους αξιωματούχους επωφελούνται από αυτό, πριν ξαναεπιχειρήσει να ασκήσει βέτο στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, πώς ;  

• α)  ακυρώνοντας τις ευρωπαϊκές τους ταυτότητες και τα διαβατήρια που απλόχερα έδιναν μέχρι τώρα,
• β) περιστέλλοντας και αντιστρέφοντας επιδοτήσεις και προνόμια που απολαμβάνουν πολλοί Τουρκοκύπριοι χωρίς να έχουν συνεισφέρει ποτέ τους ούτε ένα ΕΥΡΩ σε φόρους στο Κυπριακό Δημόσιο,
• γ) κλείνοντας σταδιακά τα οδοφράγματα που αποτελούν τμήμα των οικονομικών πνευμόνων του Ψευδοκράτους,
• δ) ενισχύοντας με ευρωπαϊκή βοήθεια τη φύλαξη των χερσαίων και θαλασσίων μεθόριων περιοχών της ελεύθερης Κύπρου την ώρα που οι παράνομοι μετανάστες μετατρέπονται μόλις περάσουν την πράσινη γραμμή σε «αιτούντες άσυλο» και έχουν φτάσει στο 4% του κυπριακού πληθυσμού και
• ε) το κυριότερο εφαρμόζοντας ένα μαζικό πρόγραμμα επανεξοπλισμού της Εθνικής Φρουράς με έμφαση στον αεροναυτικό τομέα. 

Όλες οι ειδήσεις

NBA: Μυθικός Γιάννης Αντετοκούνμπο, οδήγησε στο πρωτάθλημα τους Μπακς

Κατ’ οίκον εμβολιασμοί: Ξεκινούν την Παρασκευή με οχήματα Δήμων και προσωπικό από Κέντρα Υγείας

ΥΠΕΞ ΗΠΑ για Βαρώσια: Η Τουρκία να ανακαλέσει την απαράδεκτη και προκλητική απόφαση

H επόμενη ημέρα μετά τις «νάρκες» Ερντογάν και τα μηνύματα Σαμαρά

Διαβάστε ακόμη

Το Θεαγένειο εκπέμπει «SOS»: Τον... έναν χρόνο φτάνει η λίστα αναμονής για χειρουργεία - Ένας νοσηλευτής για 30 ασθενείς

Στον Εισαγγελέα η Ειρήνη Μουρτζούκου - Κρύβεται από τις κάμερες

Το δύσκολο σταυροδρόμι της κυβέρνησης, η σύλληψη Ρωμανού και η αλλαγή ατζέντας

Η Σοφία Βεργκάρα υποδεικνύει πως χορεύουν οι λατινοαμερικάνες για την περίοδο των Ευχαριστιών