Οι παγίδες ενός Διχασμού

Πρέπει να υπάρχει, ανεξίτηλα γραμμένη, στο DNA του Ανθρώπινου είδους, η επιθυμία εχθρότητας προς τους κρατούντες αντίθετων απόψεων.

Η έμφυτη αυτή διάθεση, όποτε έχει χειραγωγηθεί από το διευθυντήριο εκάστης εποχής, συνήθως καταλήγει σε ακραία συμπεριφορά του διχασμένου πληθυσμού.

Υπό φυσιολογικές συνθήκες, η επιχειρηματολογία και η πολιτισμένη αντιμετώπιση αλλότριων απόψεων, συμβάλλει στην εξέλιξη της Γνώσης και στον σεβασμό μεταξύ ατόμων ή και ομάδων.

Αν αποδεχτούμε τη διαχρονική και ποικιλοτρόπως διατυπωμένη θεωρία ότι δεν υφίσταται απόλυτη Αλήθεια, και όλα είναι σχετικά, άρα και ανεκτά, η εξώθηση σε ακραίες καταστάσεις, ήτοι σε διχόνοια δεν θα έπρεπε να παρατηρούνται, ειδικά δε, στις μέρες μας.

Σκεφτείτε πως από την αρχαιότητα, ο Διχασμός μεταξύ πληθυσμών, οδηγούσε συχνά-πυκνά σε εξάρσεις βίας. Προφανώς, η συμβολή της αμάθειας της τυφλής πίστης, και μεταγενέστερα, της ημιμάθειας στη δημιουργία αγεφύρωτων διχασμών, ήταν καταλυτική.

Στις μέρες μας όμως, ο διχασμός δεν θα έπρεπε να οξύνει τις σχέσεις μεταξύ συμπολιτών.

Οι ιθύνοντες θα έπρεπε να φροντίζουν να υπάρχει βήμα για τις όποιες αντικρουόμενες απόψεις και να παρέχονται ευκαιρίες διαλόγου.

Εν αντιθέσει, δημιουργούνται, πιθανότατα κατόπιν υποκίνησης, ακραίοι διχασμοί, οι οποίοι και απειλούν την κοινωνική συνοχή: Εμβολιασμένοι vs Ανεμβολίαστοι, Ευρωπαιστές vs Αντι-Ευρωπαιστές, Remainers vs Brexiteers και ούτω καθεξής.

Αυτό που δεν αντιλαμβανόμαστε είναι πόσο κοντά βρίσκεται ένας πιθανός εκτροχιασμός λόγω ενός -ειλικρινά- ανούσιου διχασμού.

Διαβάστε ακόμη

Το Θεαγένειο εκπέμπει «SOS»: Τον... έναν χρόνο φτάνει η λίστα αναμονής για χειρουργεία - Ένας νοσηλευτής για 30 ασθενείς

Στον Εισαγγελέα η Ειρήνη Μουρτζούκου - Κρύβεται από τις κάμερες

Το δύσκολο σταυροδρόμι της κυβέρνησης, η σύλληψη Ρωμανού και η αλλαγή ατζέντας

Η Σοφία Βεργκάρα υποδεικνύει πως χορεύουν οι λατινοαμερικάνες για την περίοδο των Ευχαριστιών