Πέθανε ο Σταύρος Ψυχάρης; Ο Θεός να συγχωρήσει τους αυλόδουλους και τους παρατρεχάμενούς του

Πέθανε ο Σταύρος Ψυχάρης. Ο Θεός να τον συγχωρέσει!
Ο Σταύρος Ψυχάρης, ήταν ο άνθρωπος (δίχως επίθετα, ετικέτες και ιδιότητες…) που διαδέχτηκε τον Αυτοκράτορα του Τύπου Χρήστο Λαμπράκη, στο θρόνο του «Βυζαντίου» του ΔΟΛ …με όποιον τρόπο τον διαδέχτηκε· άλλωστε στις αυτοκρατορίες πάντα υπάρχει το σκοτεινό παρασκήνιο, πάντα οι πραιτοριανοί, πάντα η Αυλή και οι αυλόδουλοι.

Ο Σταύρος Ψυχάρης, ήταν ο άνθρωπος που μετά το 40ημερο μνημόσυνο από την «φυγή» του άρχοντα Χρήστου Λαμπράκη, ανακάτεψε το ανθρώπινο δυναμικό του Οργανισμού ωσάν να ήταν τραπουλόχαρτα· κατέβασε τον διευθυντή από το «ΒΗΜΑ» στα «ΝΕΑ» και ανέβασε τον επικεφαλής από «ΤΑ ΝΕΑ» στο «ΒΗΜΑ»…
Αποτέλεσμα; Τα ΝΕΑ – κυκλοφοριακά – έγιναν ΒΗΜΑ (καθημερινό, όταν κυκλοφορούσε…) και το ΒΗΜΑ έχασε το βήμα του… Όχι λόγω ΝΕΩΝ διευθυντών, αλλά λόγων παλαιών βαριδιών…

Κι έπειτα άρχισαν οι απολύσεις. Διοικητικοί υπάλληλοι, καθαρίστριες, κλητήρες, οδηγοί στην αρχή και μετά δημοσιογράφοι, ενημερώνονταν ότι ένα μέρος της αποζημίωσης τους έχει ήδη κατατεθεί στον λογαριασμό τους και το μόνο που τους έμενε ήταν να αποχαιρετήσουν. Κι αποχαιρετήσαν πολλοί, μέσα σε λίγες μέρες!

Μετά άρχισαν οι οικονομικές αλχημείες. Ένα πρωί, οι εργαζόμενοι δεν πληρώθηκαν γιατί μέχρι τότε προπληρώνονταν και από «τούδε και στο εξής» θα τους καταβαλλόταν ο μισθός αφού τον είχαν εργαστεί… Ένας μήνας «μέσα».

Κι έπειτα ήρθαν οι καθυστερήσεις της μισθοδοσίας των εργαζομένων… Όχι όλων. Όοοοχι. Οι αυλοκόλακες πληρώνονταν στην ώρα τους. Το Δώρο Χριστουγέννων κάλυπτε έναν ή δυο μισθούς, το Δώρο Πάσχα ακόμα έναν με το Επίδομα Αδείας και σιγά σιγά το χρέος μεγάλωνε.

Και τότε ήταν που ακούστηκε ότι, οι «δικοί» του άνθρωποι - κυριολεκτικά και μεταφορικά - απολύθηκαν εικονικά, εισέπραξαν αποζημίωση και επαναπροσλήφθηκαν… Ναι, τέτοια ακούγονταν στους βυζαντινούς διαδρόμους μέχρι που τα πάτησε ο γενειοφόρος ευτραφής Οθωμανός και δεν ξανακούστηκε το παραμικρό…

Ο Σταύρος Ψυχάρης, ήταν ο άνθρωπος που μπήκε σπίτι του, κάποτε, μια γάτα… «Μια γάτα των Ιμαλαΐων, με μακρύ εντυπωσιακό τρίχωμα, ελαφρώς εύσωμη, με μάτια γαλάζια, αυστηρή και μεγαλοπρεπής. Μια γάτα, που καθόταν επάνω σε ένα ευμέγεθες μαξιλάρι και παρατηρούσε έντονα τον εκδότη χωρίς να κουνηθεί από τη θέση της»…
Αυτή η γάτα είδε και άκουσε, αλλά – όπως συνηθίζουν οι γάτες – δεν μίλησε ποτέ. Ούτε για τις μυστικές συναλλαγές για να σωθεί η αυτοκρατορία που γκρεμιζόταν, ούτε για τις επισκέψεις στο διαμέρισμα στο Κολωνάκι, ούτε και για την εξουσία που διέρρεε από τα γεμάτα με χρυσάφι αμπάρια των πλοίων, χρυσάφι που σε άλλα μέρη κατευθυνόταν… Η γάτα επισκέφτηκε, είδε, άκουσε και... ζώο πήγε, ζώο γύρισε!

Και κάπου εκεί, για όσοους είχαν απομείνει πια στον ΔΟΛ, τρομαγμένοι και καθημαγμένοι, ο Σταύρος Ψυχάρης εξέδωσε μιαν καθησυχαστική ανακοίνωση γεμάτη... συμπόνια και απαντήσεις: «Ο ΔΟΛ έχει μια ιστορία όχι μόνο πολιτική αλλά και επιχειρηματική. Ως και τα τελευταία χρόνια ο ΔΟΛ ήταν η μόνη δημοσιογραφική επιχείρηση στην Ελλάδα που πλήρωνε προκαταβολικά τους μισθούς. Δεν θα γίνουμε τώρα μπαταχτσήδες. Αν το καράβι πέσει σε ξέρες, στα αμπάρια του θα υπάρχουν όσα χρειάζονται για να τελειώσει μια συνεργασία κλπ…». Το «καράβι» και τ' «αμπάρια» έγιναν ανέκδοτο...

Στο μεταξύ, ο διευθυντής που πήγε «πάνω» έφυγε ένα πρωί, ο διευθυντής που κατέβηκε «κάτω» έφυγε νύχτα, ήρθαν άλλοι, και οι κατοικούντες στην παρηκμασμένη αυτοκρατορία άκουγαν τα κανόνια να βροντούν έξω από τα τείχη...

Και εκείνοι οι κάτοικοι, διχασμένοι· όχι όπως οι Βυζαντινοί, με το «Κάλλιο σαρίκι τούρκικο παρά τιάρα παπική», αλλά με «Καλύτερα Ν.Δ και στο χέρι παρά ΣΥΡΙΖΑ και καρτέρει»...

Ήταν πια 2016. Παραμονές Χριστουγέννων. Τα «ΝΕΑ» δεν κυκλοφόρησαν για μια μέρα, οι πέντε μισθοί που χρωστούσε ο Ψυχάρης στους εργαζόμενους έγιναν έξι, οι διευθυντές – καπετάνιοι του καραβιού που ταξίδευε με ρήγματα στα ύφαλα, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να κρατήσουν τα «ποντίκια» να μην το εγκαταλέιψουν πρώτα, και μια βαριά καταιγίδα φαινόταν στο βάθος του ορίζοντα να φθάνει απειλητική…

Να πούμε εδώ πώς τα μεγάλα ποντίκια, οι παμφάγοι και βουλημικοί αρουραίοι, πήδηξαν από το σκάφος γιατί «δεν άντεχαν» να το βλέπουν να βυθίζετα· βρήκαν αλλού «τυρί» κι όταν πια το σκαρί έπιασε ασφαλές λιμάνι τρύπωσαν ξανά στ΄αμπάρια... Άλλωστε οι ποντικοί τρώνε κρυφά κι οι γάτες φανερά!

Ο Σταύρος ο Ψυχάρης, ήταν ο άνθρωπος που βούλιαξε ό,τι σκαρί κυβερνούσε τότε, αφού όμως είχε αδειάσει τα αμπάρια! Η ναυαρχίδα (όπως αποκαλούσε το ΒΗΜΑ γιατί σ’ αυτό ήταν κυβερνήτης ουσιαστικά) έμπαζε νερά, το θωρηκτό «ΝΕΑ» ταξίδευε χωρίς πυξίδες και πλευρικά κι ένα πρωί έγινε το ρεσάλτο. Ο Ψυχάρης έφυγε, και τα καράβια - ασφαλή πια - «έδεσαν» εκεί που «έπρεπε» να δέσουν: σε λιμάνι πλοιοκτήτη.

Ο Σταύρος Ψυχάρης, ήταν ο άνθρωπος που δεν πλήρωσε ποτέ τους μισθούς που χρωστούσε στους «ναύτες» του, στους «μούτσους» και στους «υπαξιωματικούς» του, αλλά φρόντισε να εξασφαλίσει τους γαλονάδες και τους ημέτρεους κι εκείνους που έσπευσαν να τον ευχαριστήσουν μετά θάνατον, που τους είχε πετάξει τότε ένα κόκκαλο, όπως πετάνε στα καραβόσκυλα οι λοστρόμοι, πριν τα «κλωτσήσουν» για να κάνουν χάζι. Και η Αυτοκρατορία πέρασε σε άλλη δυναστεία.

Κι ένα πρωί... Θρηνώ και οδύρομαι, όταν εννοήσω τον θάνατον… και πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα και... βασιλεύς ή στρατιώτης, ή πλούσιος ή πένης, ή δίκαιος ή αμαρτωλός. Πέντε χρόνια ακριβώς μετά την Άλωση ο Σταύρος Ψυχάρης «έφυγε» να συναντήσει τον δημιουργό του και δεύτε τελευταίον ασπασμόν…

Ο νεκρός δεδικαίωται; Ασφαλώς αλλά με την ακριβή μετάφραση της φράσης: «ο γαρ νεκρός δεδικαίωται της αμαρτίας» γράφει σε επιστολή ο Απόστολος Παύλος προς Ρωμαίους. Η ακριβής και επίσημη ερμηνεία της φράσης, είναι ότι: ο νεκρός δεν μπορεί πλέον να αμαρτήσει, ή αλλιώς η αμαρτία δεν έχει καμιά εξουσία πάνω του. Ο νεκρός αδυνατεί να διαπράξει οποιαδήποτε ανομία. Οι καλές και κακές πράξεις λαμβάνουν χώρα στον κόσμο των ζωντανών. Οι νεκροί απαλλάσσονται δια παντός και ανεπιστρεπτί από αυτή τη δυνατότητα. Ναι λοιπόν, ο νεκρός του Σταύρου Ψυχάρη δεδικάιωται! Κι επειδή ο εκλιπών χρημάτισε κάποτε και Πολιτικός Διοικητής του Αγίου Όρους, όλο και κάποια άκρη θα έχει (και) στο επέκεινα για να παραγραφούν οι αμαρτίες του, αν είχε…

Κι αυτοί που έμειναν; Όπως είθισται, οι εξωνημένοι, οι αργυρώνητοι, οι αυλόδουλοι έγραψαν κάτι καλό, σαν ξόρκι για να συνοδεύσει το κακό πνεύμα του Σταύρου του Ψυχάρη…
Άλλος έγραψε ένα «ευχαριστώ» για το «φακελάκι» που έλαβε στο γάμο του, άλλος δύο «ευχαριστώ» για όσα … του προσέφερε... με τα φώτα χαμηλωμένα και τις πόρτες κλειστές, άλλος γιατί τον έκανε δημοσιογράφο και του έμαθε πως το «και» δεν γράφεται με έψιλον... 

Και κάποιοι άλλοι-ες, εκείνοι που πάντα από μακριά και εκ του ασαφαλόύς παρακολουθούν τα ναυάγια και μετά την τραγωδία εμφανίζονται και πρώτοι αυτοί επωφελούνται, αναζητούν τώρα κουρτίνες για να κρυφτούν από τον ήλιο της αλήθειας·  δεν θα βρουν τόσο βαριές!
Ψυχάριον εί, βαστάζον νεκρόν...