ΣΥΡΙΖΑ και Πολάκης: «Κάλλιο αργά παρά ποτέ» ή «πολύ αργά, πολύ λίγο»;

Δύο είναι τα βασικά αδύναμα σημεία του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπικές μετρήσεις των τελευταίων χρόνων. Το πρώτο είναι το ζήτημα της αξιοπιστίας και το δεύτερο το ζήτημα της κυβερνησιμότητας. Με την αποπομπή του Παύλου Πολάκη από τα ψηφοδέλτια του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να τα αντιμετωπίσει.

Προφανώς, το πρόβλημα δεν ξεκινά και δεν τελειώνει με τον Παύλο Πολάκη. Από το καλοκαίρι του 2015 και μετά, ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σταθερά πίσω από τη Νέα Δημοκρατία στις μετρήσεις, με το έλλειμα αξιοπιστίας να αποτελεί ένα από τα βασικά ευρήματα. Σε αυτό το ζήτημα, επένδυσε προεκλογικά η Νέα Δημοκρατία, προκειμένου να ανέλθει στην εξουσία. Και είναι αυτό το οποίο προτάσσει σταθερά στη ρητορική της η κυβέρνηση, όταν επιχειρεί να αποδομήσει τα επιχειρήματα του ΣΥΡΙΖΑ.

Όμως, η σταθερή επιμονή του Παύλου Πολάκη να προτάσσει, μέσω αναρτήσεών του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ένα άλλο πολιτικό πλαίσιο από αυτό που εκφράζει επισήμως ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας ενισχύει το πρόβλημα αξιοπιστίας της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ποιον πρέπει να πιστέψει ο πολίτης; Το άνοιγμα στον χώρο του Κέντρου του Αλέξη Τσίπρα ή την κατά μέτωπο επίθεση του Παύλου Πολάκη στο ΚΙΝΑΛ και τον Νίκο Ανδρουλάκη; Την περιγραφή του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ για το ύφος διακυβέρνησης που επιθυμεί τη «δεύτερη φορά» ή τη μεταμεσονύχτια ανάρτηση του βουλευτή Χανίων, ο οποίος, με αισθητική «Μακελειού», υπόσχεται εκκαθαρίσεις δημοσιογράφων, δικαστών και εισαγγελέων;

Αν και ο Παύλος Πολάκης είναι ιδιαίτερα δημοφιλής σε ένα σημαντικό τμήμα των μελών του ΣΥΡΙΖΑ (ειδικά σε αυτούς που είναι ενεργοί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης), ο τρόπος που πολιτεύεται είναι απωθητικός για τους υπόλοιπους. Με δεδομένη την εκτίμηση της Κουμουνδούρου ότι η πρωτιά στις εκλογές θα κριθεί σε όσους σήμερα δηλώνουν αναποφάσιστοι, η αποπομπή Πολάκη πιθανώς να λειτουργήσει με θετικό για αυτήν τρόπο.

Ο λεκτικός τραμπουκισμός, η προσωπική στοχοποίηση του πολιτικού αντιπάλου, η «ματσίλα» δεν είναι «τραμπισμός αλά γκρέκα», όπως κατηγορεί η ΝΔ τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι χαρακτηριστικά διάχυτα σε όλα τα κόμματα της Ελλάδας και παράδοση που κουβαλούν όλες οι παρατάξεις ανά διαστήματα. Σήμερα, όμως, η απόλυτη έκφρασή τους βρίσκεται στο πρόσωπο του Παύλου Πολάκη. Κι αυτό είναι πρόβλημα για έναν χώρο που αυτοπροσδιορίζεται στη σύγχρονη Κεντροαριστερά.

Μπορεί οι φωνές, τα κεφαλαία γράμματα στις αναρτήσεις και οι αντισυνταγματικές ακροβασίες να ικανοποιούν ένα κοινό (όχι πάντως τόσο μεγάλο όσο θεωρούν ορισμένοι), αλλά δεν συνιστούν σε καμία περίπτωση προγραμματικό λόγο. Αντίθετα, απωθούν όσους αναμένουν από την Κουμουνδούρου προγραμματικές προτάσεις και ρεαλιστικές λύσεις.

Είναι βέβαια αλήθεια ότι η ρητορική του Παύλου Πολάκη δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ όχι απλά ανέχθηκαν, αλλά σε μεγάλο βαθμό εξέθρεψαν αυτό που σήμερα οι πολιτικοί τους αντίπαλοι τους προσάπτουν ως «πολακισμό». Και του απέδωσαν βαρύνουσες αρμοδιότητες είτε το κόμμα της Κουμουνδούρου βρισκόταν στην αντιπολίτευση είτε στην κυβέρνηση. Στα πρώτα χρόνια, ο «αψύς Κρητικός» ήταν η αιχμή του δόρατος της αντιπολίτευσης. Αργότερα, έγινε ο υπουργός της πάταξης της διαφθοράς στην Υγεία. Και στη συνέχεια, διαδραμάτισε κεντρικό ρόλο σε αποκαλύψεις εις βάρος βουλευτών της κυβέρνησης – πράγματι δική του αποκάλυψη ήταν το σκάνδαλο Πάτση. Πάντα διατηρώντας το ίδιο ύφος πολιτικής αντιπαράθεσης και τις ίδιες απόψεις. Όταν ο Πολάκης «ξέφευγε», στην Κουμουνδούρου χαμογελούσαν συγκαταβατικά και έλεγαν ότι οφείλεται στον αψύ του χαρακτήρα.

Με αυτό το δεδομένο, πολλοί λένε ότι η κίνηση Τσίπρα ήρθε αργά. Ότι αυτό θα έπρεπε να είχε γίνει την επομένη της εκλογικής ήττας, σε μια πρώτη προσπάθεια ανασύνθεσης του κόμματος. Από την άλλη πλευρά, άλλοι αντιλέγουν ότι πάντα ο προεκλογικός χρόνος είναι διαφορετικός. Αναπτύσσει άλλες δυναμικές και διογκώνει γεγονότα. Το πώς θα κινηθούν τόσο ο Αλέξης Τσίπρας, όσο και ο Παύλος Πολάκης το επόμενο διάστημα θα επηρεάσει τόσο το προεκλογικό, όσο και το μετεκλογικό πεδίο.