Βρυξέλλες: Στην πόλη που τ’ αγάλματα ουρούν ξεδιάντροπα μην περιμένετε Έλληνες να φερθούν με συστολή – Για όλους χτυπάει η καμπάνα

Οι Βρυξέλλες έχουν μια – ας το πούμε απλά – χλιαρή ιστορία αν τη συγκρίνεις με άλλων μεγάλων πόλεων της Ευρώπης. Με την Αθήνα, ή το Παρίσι για παράδειγμα. Εκεί, στις Βρυξέλλες, που τ' αγάλματα ουρούν ξεδιάντροπα, μην περιμένετε συστολή και σύνεση από Έλληνες...

Τι έχουν να θυμούνται τα πλακόστρωτα σοκάκια των Βρυξελλών; Άντε μια φωτιά εκεί κάπου στο δειλινό του 17ου αιώνα, που κατέκαψε την πολιτεία· να αναθυμούνται το αχολόγημα των νικημένων στρατιωτών από τη Μάχη του Βατερλώ , που κατάπιε μια αυτοκρατορία, εκεί στο νότο της βελγικής πρωτεύουσας· μια επανάσταση της πλάκας, που οι Βέλγοι την μνημονεύουν περισσότερο για την όπερα που παιζόταν στο θέατρο Μονέ…Και μετά; Μετά η Ιστορία είπε να κάνει χάζι με τις Βρυξέλλες.

Ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος πέρασε και δεν ακούμπησε, οι Γερμανοί του Αδόλφου πέρασαν «ακούμπησαν» και έφυγαν κακήν κακώς κι έπειτα ήρθε η ΕΟΚ, που άλλαξε σε Ευρωπαϊκή Ένωση και σήμερα όταν λες Βρυξέλλες την Ε.Ε. «δείχνεις» παρά την πόλη που φιλοξενεί το διάσημο Μάνεκεκ Πις, το μπρούτζινο αγοράκι δηλαδή που ουρεί ξεδιάντροπα και οι αφελείς τουρίστες το φωτογραφίζουν, έτσι για να ‘χουν κάτι να θυμούνται από τις Βρυξέλλες, που όταν την επομένη μέρα θα εγκαταλείψουν την πόλη του Βελγίου, θα ψάχνουν στο μυαλό τους με απορία: «ρε πού ήμουν χθες βράδυ;»… Κι αν πεις για τα διάσημα Λαχανάκια Βρυξελλών; Δεν υπάρχει πιο άνοστο κραμβοειδές σε ολόκληρη την Ευρώπη... Να τα 'χουν και να τα τρώνε...

Γιατί αυτές είναι οι Βρυξέλλες: μια σκοτεινή, απρόσωπη πόλη μέσα στην ξεθωριασμένη προσωπικότητά της, που για το μόνο που μπορεί να καυχιέται είναι ότι εκεί ακούστηκε το πρώτο κλάμα της Όντρεϊ Χέπμπορν…
Και όμως σ’ αυτή την πολιτεία, που οι κάτοικοί της πεθαίνουν από πλήξη οι Έλληνες προκαλούν αποπληξία…

Πρώτα ο Γιάννης Λαγός, ο χρυσαυγίτης με την όψη κακιασμένου γρεναδιέρου της αυτοκρατορικής φρουράς του Ναπολέοντα. Στης φυλακής τα σίδερα…
Μετά η Εύα Καϊλή, η διάσημη πια «Ινοσέν Κοροπί…». Στης φυλακής τα σίδερα από Χριστούγεννα σε Πάσχα και τώρα με βραχιολάκι, όχι μαρτιάτικο…
Ακούστηκε και η Μαρία Σπυράκη. Ο Ευρωπαίος Γενικός Εισαγγελέας είχε ζητήσει άρση της ασυλίας προκειμένου να διερευνηθούν «υποψίες για απάτη εις βάρος του προϋπολογισμού της ΕΕ»…
Αυτές τις μέρες ο «είσαι το ταίρι μου» Αλέξης Γεωργούλης, στο επίκεντρο των (από τις Βρυξέλλες εισαγόμενων) ειδήσεων… Διαφθορά και παραβατικότητα! «Η πολιτική κουλτούρα της Ελλάδας είναι διεφθαρμένη», έγραφε ο «Ιndependent» το όχι πολύ μακρινό 1993· σήμερα, εκτός από διεφθαρμένη χαρακτηρίζεται και βίαια και κακοποιητική… Γιατί έτσι είναι: οι κατηγορίες σε βάρος βουλευτών, που εξελέγησαν στην Ευρωβουλή υπό την ελληνική σημαία, στην Ελλάδα αντανακλούν.

Οι Σαρδανάπαλοι των καιρών μας, με τη φιλοσοφία ζωής του βασιλιά των Ασσυρίων: «έσθιε, πίνε, παίζε, αφροδισίαζε, ως τ' άλλα τούτου ουκ αξία» (τρώγε, πίνε, παίζε, κάνε έρωτα, τίποτ’ άλλο δεν αξίζει) είναι εκπρόσωποι των Ελλήνων δυστυχώς και αυτούς εκφράζουν.

Κι αν πριν από δύο αιώνες ο ρομαντικός γερμανός ποιητής και φιλέλληνας (ο τάλας) Φρίντριχ Σίλερ όριζε την (αρχαία) ελληνικότητα με τρεις λέξεις: «Νους, μέτρο, καθαρότητα», τώρα ένας ρεαλιστής πώς θα όριζε την Ελλάδα που λερώνουν κάποιοι με τις πράξεις τους; «Παρ-άνοια, αμετροέπεια, ρυπαρότητα».
Όλοι κι όλοι 21 Έλληνες είναι στην Ευρωβουλή και οι τέσσερις ελέγχονται για παραβατικότητα. Το 1/5 του ελληνικού ευρω-βουλευτικού σώματος νοσεί; Τουλάχιστον - για την ώρα - έχουν συμπτώματα…
Κι οι κομματάρχες τι κάνουν; Αυτοί όχι μόνο έχουν απωλέσει (αν το είχαν ποτέ) το γνώθι σαυτόν αλλά τους λείπει απελπιστικά η γνώση των κατ’ αυτών.

Και τι συνεπάγεται από όλα τούτα; Κάποιοι σ’ αυτόν τον τόπο - πολλοί ή λίγοι δεν έχει σημασία - κάποιοι λερώνουν το χώμα όπου πατούν και τα λερά χνάρια τους φθάνουν μέχρι τα δικά μας κατώφλια.
Ο βρετανός ποιητής του 16ου αιώνα John Donne το εκφράζει απόλυτα: «Κάθε ανθρώπου ο θάνατος με φτωχαίνει, επειδή είμαι δεμένος με την Ανθρωπότητα». Εμείς το πάμε... πιο πέρα: «κάθε εκλεγμένου η παραβατικότητα μας στοιχειώνει, επειδή είμαστε δεμένοι με την εκλογή και την επιλογή του»… Έτσι είναι!

Κι αν οι ζείδωρες Βρυξέλλες τώρα γελούν πίσω από τη μουντή ιστορία τους, εμείς κλαίμε…
Γιατί όπως καταλήγει το ποίημα του John Donne: «Μη ρωτάς, λοιπόν, για ποιον χτυπά η καμπάνα. Χτυπάει για σένα».
Για όλους εμάς χτυπάει που στηρίξαμε ψηφοδέλτια με ερωτύλους, φασίστες, άπληστες καλλίπυγους και ανύπαρκτους πεινασμένους για εξουσία και χρήμα. Όταν ψηφίζεις κλόουν μην σε εκπλήσσει το «τσίρκο» που θα ακολουθήσει… Για όλους μας χτυπάει η καμπάνα· και δεν είναι της Ανάστασης…