Εκλογές 2023: Η αγωνία πολιτικών να αλλάξουν με μια μονάδα υστεροφημίας το «μηδέν» που κουβαλούν στις πλάτες τους

Εκλογές αύριο ξανά. Και η αγωνία κάποιων πολιτικών να προσθέσουν στο «μηδέν» που κουβαλούν στις πλάτες τους μια μονάδα υστεροφημίας, εντείνεται!

Έζησαν κάποτε σ’ αυτόν τον κόσμο τον αδιάφορο, αδιάφοροι, σταλάζοντας ελάχιστες σταγόνες από την παρουσία τους στην αχανή θάλασσα της Ιστορίας· και κάποιοι δεν είχαν τίποτα περισσότερο να δηλώσουν από το ονοματεπώνυμό τους· κι αυτό το 'χαν κληρονομήσει, με γονική παροχή, από τους γεννήτορές τους… Και το 'ξεραν καλά πως δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μηδενικά!

Ο Αβδούλ Χαμίτ ο Β’, για παράδειγμα, ο Σουλτάνος της - ακόμα τότε - κραταιάς, αλλά με συμπτώματα σοβαρής παρακμής, Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ήταν εκείνος που έπνιξε στο αίμα την επανάσταση των Βόσνιων το 1876, κατέσφαξε Αρμένιους και Ασσύριους το 1890 και απέκτησε - δικαιωματικά - τον τίτλο Kanly Sultan: Αιμοσταγής Σουλτάνος! Και παρ’ όλα αυτά τα... θεάρεστα που έπραξε στη ζωή του, πριν καθαιρεθεί και σβήσει κρατούμενος και μόνος στο στο παλάτι Beylerbeyi στο Βόσπορο, ασχολούμενος με την ξυλογλυπτική (!), φοβόταν αγωνιωδώς μήπως και περάσει απαρατήρητος από την Ιστορία· μπας και ξεχαστεί…

Ήταν δε τόσο έντονη η εμμονή του αυτή, ώστε είχε δώσει εντολή στους γραμματικούς του να σβήσουν από όλα τα βιβλία της Χημείας τον τύπο Η²Ο· ήταν σίγουρος ο Σουλτάνος ότι εκείνο το σύμβολο (του νερού) σήμαινε: «Ο Χαμίτ ο 2ος είναι ένα μηδενικό»! Ο τάλας αδυνατούσε να διακρίνει το «0» από το όμικρον...

Αυτή η εμμονή κατατρύχει μεγάλο ποσοστό των πολιτικών μας: να μην ξεχαστούν από την Ιστορία κι ας γνωρίζουν μέσα τους (όχι πολύ) βαθιά ότι δεν υπερέχουν του μηδενός ούτε κατά το 1/10 της μονάδας…
Και επίσης, γνωρίζουν καλά πως, από σύμπτωση - το γνωστό αποτέλεσμα αγνώστων αιτιών - βρέθηκαν σε θέσεις που βρέθηκαν και μπορούν να κομπάζουν ότι έσβησαν από την ιστορία τους τον... χημικό τύπο του νερού, που σε διαφορετική περίπτωση θα τους έριχναν στο πρόσωπο εκείνοι που τώρα τους χειροκροτούν. Το τίποτα είναι το θεμέλιο του παντός, το έδαφος όπου πάνω του πέφτουν τα θεμέλια της ύλης… Και η πολιτική είναι το «τίποτα» που οδηγεί στα «πάντα»!

Αύριο λοιπόν, σαν καλοί και πρόθυμοι κι εργατικοί οικοδόμοι του μέλλοντός μας, οφείλουμε να ρίξουμε το θεμέλιο που θα ανυψώσει τους «τίποτα» σε «κάτι»: την ψήφο μας!

Κι έτσι, ο γιος του μπαμπά, που δεν θα έβρισκε δουλειά ούτε ως βοηθός σε περίπτερο με τις ικανότητες και τις (εν Ελλάδι) σπουδές του, θα γίνει υπουργός, υφυπουργός, γενικός γραμματέας κλπ· η κυρία που θα συνέχιζε να γράφει τους παραληρηματικούς μονολόγους της έχοντας απέναντι της την «Ίρμα» και τον «Λάκη» να της κουνούν βαριεστημένα την ουρά, θα βρει μια θέση στη Βουλή να περνάει τα χειμωνιάτικα πρωινά της· οι τηλεβιβλιοπώλες, πωλητές θείων χειρογράφων, οι θρησκόληπτοι θαυματόπληκτοι, οι πλέοντες με βάρκα την Ελευθερία δίχως πυξίδα και κουπιά, και όλοι εκείνοι - και είναι πολλοί - που ένα πρωί είπαν στον μπαμπά τους: «…πατέρα τα ‘μαθες τα νέα; Θα γίνω σαν κι εσένα», θα βρουν το κλειδί που θα τους δώσει η ψήφος μας και θ’ ανοίξουν την πόρτα του ουρανού που ονειρευτήκαν· και θα συνεχίσουν να το κάνουν, όσο υπάρχουν καλοί και πρόθυμοι κι εργατικοί οικοδόμοι του μέλλοντος να ρίχνουν μονάδες για θεμέλια, ώστε να στέκονται πλάι τους τα «μηδενικά» και να γεμίζουν εκατομμύρια τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς και από αρνητικοί αριθμοί να μετατρέπονται σε ρητοί και μετά σε άρρητους ρήτορες με ανομολόγητο παρελθόν και άφατο μέλλον!

Και θα συνεχίσουν να το κάνουν μέχρι να φθάσουν σε βαθύ γήρας πια και να αποδημίσουν από ένα κρεβάτι, με τα λερά σεντόνια του παρελθόντος κι' από ένα ταπεινό πνευμονικό οίδημα - εισιτήριο για το επέκεινα… Και κλείνοντας τα μάτια, μια και μόνη αγωνία θα ‘χουν «φεύγοντας»: «...άραγε οι γραμματικοί μου, έσβησαν από τα βιβλία της Ιστορίας τον χημικό τύπο που αποδείκνυε πως ένα μηδενικό υπήρξα;»...