Άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς

Η ανάλυση του εκλογικού αποτελέσματος αναδεικνύει ένα πιθανό πολιτικό ιμάμ μπαϊλντί με γαρνιτούρα τα Ελληνοτουρκικά. Εν συντομία, όπως είπε και ο πολύ αγαπητός μου φίλος και συνάδελφος Θεόδωρος Λιανός, «η αξιοπιστία είναι αρετή που βραβεύεται, ενώ η αναξιοπιστία τιμωρείται». Αλλά ενώ ο Θόδωρος αναφέρθηκε στο ΠΑΣΟΚ έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, η θέση αυτή έχει γενική εφαρμογή. 

Τι μάθαμε λοιπόν από τις δύο εκλογικές αναμετρήσεις; Ας ξεκινήσουμε από τον μέγα χαμένο, τον κατά τα άλλα πολιτικά οξυδερκή και συμπαθή κ. Τσίπρα. Ο κ. Τσίπρας επί τέσσερα συναπτά έτη ζητούσε καθημερινώς εκλογές δαιμονοποιώντας τη Νέα Δημοκρατία και τον κ. Μητσοτάκη προσωπικά. Ο κ. Τσίπρας αδυνατούσε να καταλάβει ότι η αξιοπιστία επιβραβεύεται, ενώ η αναξιοπιστία κουράζει και τιμωρείται. Ο κ. Τσίπρας είναι de facto ο άρχων της κυβίστησης και ο ιδιοκτήτης του τρίτου μνημονίου. Αν ο κ. Σαμαράς είχε κατορθώσει να παραμείνει στην εξουσία, η εθνική οικονομία θα είχε πάρει τελείως διαφορετική πορεία από το 2015, χωρίς τους ερασιτεχνισμούς και το κλείσιμο των τραπεζών. 

Ο κ. Τσίπρας θύμιζε τους φοιτητοπατέρες και καθοδηγητές που μπαίναν στην ώρα του μαθήματος για να ακυρώσουν το μάθημα ώστε να γίνει συνέλευση, η οποία απαραιτήτως θα ξεκίναγε με τουλάχιστον δίωρη συζήτηση για τα διαδικαστικά ώστε να κερδηθεί το πάνω χέρι από τη μέση γραμμή. Πολλοί όμως θέλαμε το μάθημα γιατί έρχονταν εξετάσεις. Όταν παίζεις το ίδιο παιχνίδι συνεχώς επειδή σου δούλεψε στο παρελθόν, ελπίζοντας ότι θα συνεχίσει να σου δίνει νίκες, είσαι καταδικασμένος να αποτύχεις αν οι συνθήκες έχουν αλλάξει. 

Και πάμε στον πρώτο κερδισμένο των εκλογών, το ΠΑΣΟΚ και τον κ. Ανδρουλάκη που απέδειξαν ότι η αξιοπιστία επιβραβεύεται. Ο κ. Ανδρουλάκης έδωσε σοβαρότητα, πολιτική ισορροπία και πνοή στο ΠΑΣΟΚ. Βέβαια, η επιστροφή του ιστορικού ονόματος δεν σημαίνει τίποτα αν δεν παρουσιαστεί ένα μελετημένο πρόγραμμα που να λύνει τα προβλήματα που ταλανίζουν τον πολίτη. Όταν ο κ. Μητσοτάκης παίζει μπάλα στην κεντρώα περιοχή σου, χωρίς σοβαρό και αναλυτικό πρόγραμμα μακροχρόνια δεν πας πουθενά. 

Ο άλλος κερδισμένος είναι τα αντισυστημικά κόμματα τα οποία πρέπει να ανάβουν κερί στο όνομα της απλής αναλογικής του κ. Τσίπρα. Μόνο τυχαίο φαινόμενο δεν είναι βέβαια. Μερικοί από τους λιγότερα προβεβλημένους λόγους είναι ότι η μία από τα ίδια, η οικογενειοκρατία και η διαπλοκή έχουν κουράσει τους ψηφοφόρους. Τα εγχώρια συμφέροντα (special interest groups) που κάναν την Ελλάδα ουραγό και αποδιοπομπαίο τράγο της Ευρώπης, κατά τη διάρκεια της κρίσης, δεν έχουν πληρώσει ακόμα. Το τίμημα το πλήρωσαν οι μισθοσυντήρητοι και οι συνταξιούχοι. 

Και βέβαια ο μέγας κερδισμένος είναι η ΝΔ και ο κ. Μητσοτάκης, διότι η αξιοπιστία επιβραβεύεται. Και θα μου πείτε γιατί ο λαός υποβάθμισε τις υποκλοπές και τα Τέμπη; Μα γιατί και ο άλλος είχε τα μνημόνια και το Μάτι. 

Δεδομένης της μεγάλης νίκης, θα ήθελα να σταθώ στο περιβόητο πιά rotation. Το job rotation βοηθά με την πλήξη, εκθέτει τα μέλη του γκρουπ στα κοινά προβλήματα, μπορεί να προσφέρει καινοτόμες λύσεις κ.λ.π. Το πρόβλημα όμως είναι ότι όλοι μας έχουμε συγκριτικό πλεονέκτημα σε κάτι στο οποίο ειδικευόμαστε. Επίσης, στην Ελλάδα δυστυχώς δεν υπάρχει συνέχεια στο βαθμό που θα έπρεπε να υπάρχει. Το «ουκ ήλθον καταλύσαι αλλά πληρώσαι» δεν ισχύει σε μεγάλο βαθμό. Συνεπώς το rotation μπορεί να είναι αντιπαραγωγικό, ιδιαίτερα όταν συνοδεύεται μη πληθυσμιακή άνθηση του υπουργικού συμβουλίου. 

Τα παραδείγματα πολλά. Γιατί δύο από τους πιο επιτυχημένους υπουργούς μετακόμισαν; Συγκεκριμένα, για πιο λόγο μετατέθηκε ο κ. Πιερρακάκης στο Παιδείας; Χαθήκαν οι πανεπιστημιακοί στην ομάδα; Έχει ο κ. Πιερρακάκης καλύτερη αντίληψη των προβλημάτων που ταλανίζουν την παιδεία; Ο κ. Πιερρακάκης έκανε πράγματα και θαύματα με την ψηφιακή διακυβέρνηση. Γιατί περνάει αλλού η σκυτάλη, ακόμα και αν ο διάδοχος έχει περγαμηνές; 

Το πιο ανησυχητικό είναι η μετακόμιση του κ. Δένδια. Γιατί μετατέθηκε (μην πούμε υποβαθμίστηκε) από το Εξωτερικών στο Άμυνας; Μήπως γιατί ο κ. Δένδιας είναι εν δυνάμει δελφίνος; Μήπως γιατί ο κ. Γεραπετρίτης θα είναι πιο συμβιβαστικός; Σε συγκερασμό με την απομάκρυνση του κ. Παναγιωτόπουλου, μήπως στέλνουμε μήνυμα στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου ότι δεν θα υπάρξει κούρσα εξοπλισμών και τα νερά του Αιγαίου θα ηρεμήσουν με διπλωματικό διάλογο μεν αλλά και υποχωρήσεις από την Ελλάδα δε; Μήπως συνεχίζουμε την επικίνδυνη πολιτική κατευνασμού της Τουρκίας; 

Συμπερασματικά, έχουμε παραγωγικό rotation ή άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς; Το βάρος πέφτει σε όλη την αντιπολίτευση να γίνει αξιόπιστη ώστε να αποφύγουμε το ιμάμ μπαϊλντί στο βάθος.  

* Αυτό το άρθρο περιέχει αυστηρά προσωπικές απόψεις που δεν αντιπροσωπεύουν το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας.