Αθώοι και φταίχτες: O διαλείπων πόλεμος, οι νέοι και οι φωτοβολίδες που αντί να σηματοδοτούν κίνδυνο, σκοτώνουν ανθρώπους

Φταίει ο πόλεμος που απουσιάζει; Ο «πόλεμος» που κάθε τόσο ενσκήπτει; Οι νέοι; Οι φωτοβολίδες που σηματοδοτούν θάνατο; Ποιοι οι αθώοι και ποιοι οι φταίχτες;

Η γενιά των παππούδων μας ξεπρόβαλλε σε πόλεμο, πρωτοπερπάτησε με πόλεμο, ανδρώθηκε, πολέμησε, τραυματίστηκε και «έφυγε» με μιαν ευχή στα τρεμάμενα χείλη: «μην δείτε πόλεμο ποτέ» · σίγουρα όχι όλοι. Οι περισσότεροι!

Η γενιά των γονιών μας, ξεπεταγμένη στα πρόχειρα μαιευτήρια του πολέμου κι’ αναστημένη στους χωματόδρομους των πολιτικών ταραχών (για την Ελλάδα γράφουμε πάντα...) σκόνισε τη νιότη της στα ερείπια και χόρτασε ανήφορο· σίγουρα όχι όλοι. Οι περισσότεροι!

Η γενιά μας, εμείς δηλαδή που βγήκαμε στο φως εκεί κάπου στις αρχές της 10ετίας του ’60, έχει ζήσει στον υπερθετικό βαθμό καταβροχθίζοντας με βουλιμία διασκέδαση, δίχως κορεσμό· ξεπούλησε ό,τι βρήκε μαζεμένο από τους γονείς αγοράζοντας διακοποδάνεια, μόχθησε για ένα καλύτερο ξημέρωμα στον «Διογένη» και πατώντας πια στα 60, ασκεί κριτική στη νεολαία που βλέπει τη ζωή μέσα από μια μικρή οθόνη· όχι όλοι. Οι πιο πολλοί!

Η γενιά των παιδιών μας, των «millennials» που λέμε, βγήκε από τη θερμοκοιτίδα της ασφάλειας σε έναν κόσμο στεγνό, πρωτογευόμενη γάλα σε σκόνη, χορταίνοντας τζανκ φουντ, και μεγαλώνοντας με επίπλαστη διασκέδαση· όχι όλοι. Οι πιο πολλοί!

Από το ’60 μέχρι σήμερα έχουμε βιώσει: Χούντα, Μεταπολίτευση, «Αλλαγή», «Απαλλαγή», Χρηματιστήριο, Αθήνα 2004, Euro 2004, «Καστελόριζο», Πρώτη φορά Αριστερά, «Αγάπη μου έκλεισα τις Τράπεζες», Δημοψήφισμα, τελευταία φορά Αριστερά και πάλι Δεξιά, Πανδημία, Απαγόρευση Κυκλοφορίας, έκδοση πιστοποιητικού Εγγυτέρων Συγγενών σε ένα λεπτό στο σπίτι… Ε, δεν έχουμε περάσει και λίγα… Κι όμως κάτι δεν έχουμε ζήσει: πόλεμο!

Κι όσοι, αφελώς, παρομοίασαν και παρομοιάζουν κρίσεις οικονομικές, λιμούς, λοιμούς, σεισμούς και καταποντισμούς με πόλεμο, απλώς δεν έχουν ζήσει πόλεμο! Κι αυτή, η απουσία πολέμου από την Ελλάδα (και από τη Δύση) έχει οδηγήσει στην Κρίσιμη Μάζα, που τι σημαίνει Κρίσιμη Μάζα; Η ελάχιστη ποσότητα σχάσιμου υλικού που απαιτείται για να προκληθεί αλυσιδωτή πυρηνική αντίδραση. Και μετά; Όλεθρος.

Η συσσωρευμένη αδρεναλίνη στους νέους των καιρών μας οδηγεί σε extreme sports: Μπάντζι τζάμπινγκ, canyoning, Wingsuit flying και ό,τι βάλλει ο ανθρώπινος εμπορικός νους που θα προκαλέσει εκτόνωση της βαλβίδας ασφαλείας της αδρεναλίνης. Έτσι απλά. Και πάνω στα extreme sports χάνουν τη ζωή τους- νέοι κυρίως- άνθρωποι, όταν… Όταν στη Μέση Ανατολή πεθαίνουν από πόλεμο, στην Αφρική από πείνα και ανέχεια και εμφυλίους σπαραγμούς, στην Ασία από λοιμώξεις…

Και στην Ελλάδα, κάποιοι άτυχοι νοιώθουν ένα βράδυ, μια φωτοβολίδα να τους καρφώνεται στον μηρό κι έπειτα να σκοτεινιάζουν τα μάτια τους, να τους ακρωτηριάζουν το πόδι· να αγωνιούν συγγενείς και φίλοι, με το στόμα τους φαρμάκι απ’ τα τσιγάρα και το στομάχι τους βαρύ, από συμφορά γεμάτο… Πού ακούστηκε ένας άνθρωπος να χαροπαλεύει σε καιρό ειρήνης γιατί κάποιοι δημιούργησαν συνθήκες πολέμου;

Στρατοί ανερμάτιστων φανατικών οπαδών, χρόνια τώρα προκαλούν «πολέμους», σκοτώνουν, χτυπούν, καίνε, σπάνε, αφήνοντας πίσω τους έρημο κι ολοφυρόμενους παθόντες. Κι όλα τούτα γιατί ο πόλεμος ο αληθινός δεν χτύπησε την πόρτα τους ποτέ.
Πεινασμένοι αυτοί για δράση, κατευθυνόμενοι από χορτάτους ταγούς, μπακανιάρηδες και ελεεινούς, σκοτώνουν ανθρώπους, έτσι για να σκοτώσουν την ώρα τους παίζοντας «πόλεμο»… Κι όλα αυτά προκαλούν τέσσερις καταδίκες:

Καταδίκη της Παιδείας, που οδηγεί σε έναν αποβλακωτικό παπαγαλισμό, με ναούς γνώσης: σχολεία ερειπιώνες και παρεκκλήσια: φροντιστήρια με αδειανή κατεύθυνση…

Καταδίκη της οικογένειας, που παρέχει τα υλικά αγαθά, αλλά απαξιώνει τα πνευματικά: στόχος οι βαθμοί, τα χαρτιά. Και το μέλλον; «Λιάγκας να γίνεις»! Της οικογένειας, που βυθισμένη στα δικά της προβλήματα δεν έχει αντιληφθεί τον εν δυνάμει δολοφόνο που κοιμάται στο πλαϊνό δωμάτιο.

Καταδίκη της Πολιτείας, που οι νέοι λοιδορούν για τις αποφάσεις της, για την TikTok παρουσία της, για την αναξιοπιστία της, για την καθαρότητά της, για τους δημαγωγούς που την υπηρετούν.

Καταδίκη της Κοινωνίας, της κερδοσκόπου και φιλήδονης, της αδιάφορης και ομφαλοσκόπου, που οδηγεί τους νέους σε επίπλαστους Παραδείσους, ανεχόμενη «παιχνίδια πολέμου» και δήθεν συγκλονιζόμενη από τη συμφορά των «άλλων»…

Το 1994, ο πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρεόυ είχε δηλώσει στο περιοδικό «Newsweek»: «Η χώρα μου ζει πάνω σε μια μπαρουταποθήκη» (εννοώντας την κρίση στα Βαλκάνια). Η «μπαρουταποθήκη» υπάρχει ακόμα με οπλισμένα και ενεργά πυρομαχικά και δεν έχει να κάνει ούτε με τα Βαλκάνια, ούτε με τη Μέση Ανατολή· με τα θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας έχει να κάνει, με την πολιτική σοβαρότητα και κυρίως με το μέλλον των νέων.

Όχι, δεν φταίνε οι νέοι που φθάσαμεν εδώ, τελικά. Φταίει ο λάθος «πόλεμος» των περασμένων γενιών για να μην έχουμε πόλεμο… Και έτσι, στους καιρούς μας, οι φωτοβολίδες έφτασαν αντί να σηματοδοτούν τον κίνδυνο και να καλούν σε διάσωση, να σκοτώνουν αθώους βιοπαλαιστές!