Γιατί μισούσα τον Φραντς Μπεκενμπάουερ: Ήταν ο νικητής στις μάχες που έπρεπε να είχε φύγει ταπεινωμένος

Τον μισούσα τον Φραντς Μπεκενμπάουερ. Γιατί; Γιατί νικούσε, όταν η ήττα του έσφιγγε το λαιμό…

Ήταν ένα απομεσήμερο της άνοιξης του 1974, όταν περιμένοντας μέσα στο αυτοκίνητο τη μητέρα μου να επιστρέψει, γέμιζα την ώρα μου ακούγοντας ραδιόφωνο. 

Κάποιος Αλέξανδρος Σχινάς, ανταποκριτής της ελληνικής ραδιοφωνίας στη Δυτική Γερμανία μιλούσε για κάποιον Φραντς Μπεκενμπάουερ, αποκαλώντας τον με στόμφο «Κάιζερ» και περιγράφοντάς τον με λόγια θαυμασμού και απεριόριστης εκτίμησης.
Ακόμα θυμάμαι να λέει: «Ο Φραντς Μπεκενμπάουερ, είναι η προσωποποίηση της Ομοσπονδιακής Γερμανίας!». Λίγα χρόνια μετά έμαθα πως εκείνος ο «κάποιος» Αλέξανδρος Σχινάς ήταν εκφωνητής της ελληνικής υπηρεσίας της Deutsche Welle, τον καιρό της δικτατορίας, εξαίρετος συγγραφέας και δημοσιογράφος, που ζούσε στη Γερμανία.

Όμως, δεν χρειάστηκε πολύ- μόλις ένα μήνα έπειτα από εκείνη την εκπομπή- για να μάθω ποιος ήταν ο «κάποιος» Κάιζερ, Φραντς Μπεκενμπάουερ. Ήταν εκείνος που σήκωσε το Παγκόσμιο Κύπελλο, αρπάζοντάς το από τα χέρια του αγαπημένου μου Κρόιφ. Και από τότε τον μίσησα.

Λάτρευα το ποδόσφαιρο, γέμιζα με μεταδόσεις Μουντιάλ τα άνυδρα καλοκαίρια μου κι εκείνον τον Μπεκενμπάουερ, τον μισούσα με πάθος. Μα, να πάρει το Κύπελλο από τους Ολλανδούς; Τελικά οι μεγάλες αρετές των Γερμανών, μάς κουράζουν πολύ και επιλέγουμε να τις μισούμε παρά να τις αντιγράφουμε.

Ο Μπεκενμπαουερ ήταν ο Γερμανός που αγωνίστηκε με βγαλμένο τον ώμο και μπαταρισμένο το χέρι στον ημιτελικό με τους Ιταλούς το 1970, ήταν ο Γερμανός που σταμάτησε την ασταμάτητη μηχανή των Ολλανδών το 1974 και ύψωσε για πρώτη φορά τον Χρυσό Κορμό και ήταν ο Γερμανός που σήκωσε- ως προπονητής πλέον- Παγκόσμιο Κύπελλο το 1990…

Και κοίτα να δεις κάτι συμπτώσεις: ο Μάριο Ζαγκάλο που είχε κατακτήσει πρώτος Μουντιάλ ως παίκτης και ως προπονητής άφησε την τελευταία πνοή μια ημέρα πριν και έπειτα ο Μπεκενμπάουερ, που είχε πετύχει το ίδιο δεύτερος, ακολούθησε τα χνάρια του Ζαγκάλο στα σύννεφα του θρύλου…

Οι Ευρωπαίοι αντίπαλοί του, είχαν πολλά να δαμάσουν, παρακολουθώντας τον Μπεκενμπάουερ να παίζει μπάλα και κυρίως τον συνεχή πειρασμό να του μοιάσουν… Είχε δύναμη, προσωπικότητα, πάθος και μια υπεροψία που έχουν όλοι οι «κακοί» Γερμανοί που νιώθουν ότι ο κόσμος (αν το επιθυμούν πολύ) τους ανήκει.

Μισούσα τον Μπεκενμπάουερ ως παιδί γιατί ήταν ο νικητής εκεί όπου δεν θα έπρεπε να ‘ναι.
Το 1974, ενώ οι Ολλανδοί έγραφαν την ιστορία του ποδοσφαίρου, ήρθε ο Κάιζερ με τον Φογκτς και τον Μπράιτνερ και την έσβησαν…
Το 1990, ενώ ο Μαραντόνα συνέχιζε να καλπάζει προς ένα ακόμα Παγκόσμιο Κύπελλο, πήγε ο Μπεκενμπάουερ και του το άρπαξε (με τον διαιτητή συνένοχο)…

Και οι Γερμανοί δεν τον αποκάλεσαν τυχαία Κάιζερ: ήταν ο στρατιώτης που πολέμησε τραυματισμένος μέχρι τέλους κι ακόμα η εικόνα του σηματοδοτεί το Μουντιάλ του 1970, ήταν ο ηγέτης τους, που δεν ταπεινώθηκε στο βαγόνι, στο δάσος της Κομπιέν, αλλά πάλεψε αν και η ήττα τον είχε στριμώξει από τα πρώτα λεπτά και λύγισε τον Κρόιφ· ήταν ο ηγέτης, που δεν «αυτοκτόνησε» όταν ο μανιασμένος Ντιεγκίτο απειλούσε να ισοπεδώσει… το Βερολίνο· το πήγε μέχρι τέλους και ένα «πέναλτι» τον έστεψε αυτοκράτορα του κόσμου!

Ο Εντουάρντο Γκαλεάνο, ο ουρουγουανός λογοτέχνης που έγραψε (και) για το ποδόσφαιρο, αν και έχει αναφερθεί σε όλους τους σπουδαίους μπαλαδόρους της εποχής του με ρομαντική ευαισθησία, για τον Μπεκενμπάουερ, ούτε μια λυρική παράγραφο, παρά μόνο: «… αυτή τη φορά νίκησε η Γερμανία με 1-0 χάρη σε ένα αόρατο πέναλτι και τη σοφή τεχνική καθοδήγηση του Μπεκενμπάουερ». Τον μισούσε κι εκείνος; Μπορεί...

Και το απόγευμα της Δευτέρας (8/1), ανοίγοντας το ethnos.gr, έκανα πίσω στην πολυθρόνα μου, αποσβολωμένος διαβάζοντας την είδηση: «Πέθανε ο Κάιζερ του γερμανικού ποδοσφαίρου».
Γύρισα στη γυναίκα μου: «… πέθανε ο Μπεκενμπάουερ», είπα έκπληκτος όπως όταν μαθαίνεις την απώλεια ενός παλιού φίλου.
«Και; Τόσο σπουδαίος ήταν;» απάντησε αδιάφορα.
«Δεν μπορείς να καταλάβεις πόσο…» της είπα, εγώ που μόλις είχα καταλάβει πόσο τον αγαπούσα… Γιατί ήταν νικητής!
Σ’ έναν κόσμο χωρίς Μαραντόνα, χωρίς Πελέ, χωρίς Κρόιφ, πώς να αντέξει να ζει ένας Μπεκενμπαόυερ;