Περί ιδιωτικών πανεπιστημίων: Η εποχή του Βασιλάκη Καΐλα και οι κορνίζες που στολίζουν ντουβάρια…

Πολύς ο λόγος για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Σωστά! Τον θυμάστε τον κινηματογραφικό «Βασιλάκη Καΐλα»; Ξεχάστε τον! Τα ντουβάρια; Να τα θυμάστε... 

Ο οιοσδήποτε εισαγωγέας καινών δαιμονίων στην Ελλάδα, είναι καταδικασμένος να καταπιεί το κώνειο της κριτικής και να δεχτεί μύδρους από τους άμεσα θιγόμενους: τους παλαιούς θεούς… Περί ιδιωτικών πανεπιστημίων, λοιπόν, η εισαγωγή.

Η Ελενίτσα- μαθήτρια του 19,2- πέτυχε βαθμολογία στις εξετάσεις των Πανελληνίων, που θα της επέτρεπε να εισαχθεί στη Νομική Θεσσαλονίκης… Η εποχή,τότε, ήταν δυσχερής οικονομικά για την οικογένεια: απολυμένος πατέρας, άνεργη μητέρα, διαρροή καταθέσεων από ρωγμές στα... αμπάρια της επιχείρησης και επαγγελματική διέξοδος- έτσι είναι μετά τα 50…- ομιχλώδης.

Η «Νομική Θεσσαλονίκης» μετεβλήθει σε «Πάντειον Πανεπιστήμιον»· πιο συμφέρον: εντός Αττικής, κοντά στο σπίτι και έξοδα σαφώς λιγότερα! Η Ελενίτσα ονειρευόταν να γίνει δικαστής· περιορίστηκε σε ιδιωτική υπάλληλο…

Ο Λέλος- μαθητής του 9,2- δεν δοκιμάστηκε καν στις Πανελλήνιες. Στα γρήγορα και βιαστικά ξεσκόνισε την αγγλική γλώσσα και ταξίδεψε στις Βρετανικές Νήσους, όπου σπούδασε ό,τι ήταν δυνατόν για να παρ-ακολουθήσει το επάγγελμα του πατρός του: στέλεχος-μεγαλομέτοχος σε εταιρεία εισαγωγών εξαγωγών. Ο Λέλος είχε ένα όνειρο: να γίνει ποδοσφαιριστής. Ο πατέρας του τον έκανε παράγοντα του Γραφείου ! Γιατί έτσι ήταν πάντα: τα όνειρα των φτωχών (πολλές φορές) γίνονταν εφιάλτες και των πλουσίων (σχεδόν πάντα) πραγματικότητα…

Αντιδρούν πολλοί για τη δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα! Γιατί; Στη δεκαετία του ’70 ήταν της μόδας η Ιταλία. Η Alitalia απογειωνόταν φορτωμένη «τούβλα» και επέστρεφε με γεωλόγους... Και με «γιατρούς» και με «αρχιτέκτονες» και «φαρμακοποιούς»… Μετά αναδύθηκε στον ωκεανό της μάθησης η Ρουμανία: ο συμμαθητής μου Μ.Π. έφυγε ένα βράδυ να γίνει καστανάς στο Βουκουρέστι και γύρισε ακτινολόγος!
Η Generation Z, αίφνης ανακάλυψε στον χάρτη την Κύπρο. Όλα τα κοριτσάκια, που έπασχαν από βραδυψιχισμό στο Λύκειο και δεν κατάφεραν να εισαχθούν σε ελληνικό πανεπιστήμιο, ταξίδεψαν για να δουν τι θέλει να πει ο ποιητής με το «χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγος»· δεν το κατανόησαν, αλλά γύρισαν «ψυχολόγοι»!

«Έχεις λεφτά; Είσαι μέγας! Δεν έχεις; Βόσκα αίγας!» έλεγε ένας φωτισμένος καραβανάς στο Τάγμα Εθνοφυλακής Μυτιλήνης… Δίκιο είχε! Από το 2025 οι «έχοντες» ή καλύτερα κάποιοι από εκείνους, αντί να ξενιτεύονται θα καταθέτουν τα ευρώ τους στην Ελλάδα και θα «αγοράζουν» πτυχία, όμως…

Όμως, όποιος νομίζει πως τα πτυχία κάνουν τους γιατρούς και τους δικηγόρους είναι γελασμένος. Αριστούχος της Νομικής Αθηνών, κάθε πρωί φιλούσε στο μάγουλο τη σύζυγό και τον γιό του και πήγαινε στην Αθήνα- κατοικούσε στον Μαραθώνα- για να παραστεί σε δίκες… Άνοιγε το Γραφείο του και απολάμβανε καφέδες και ύπνο μέχρι το απόγευμα. Ουδέποτε πελάτης τού χτύπησε την πόρτα. Και δεν τον ένοιαζε διόλου. Δεν μπορούσε άλλωστε να δικηγορήσει· υπέφερε από τραυλισμό! Τον συντηρούσε ο πεθερός του!
Γιατρός και μάλιστα της Ιατρικής Αθηνών με Λίαν Καλώς στο πτυχίο, αλλά με ευστροφία και ικανότητα στη διάγνωση μηδενική! Για συνταγογραφήσεις των Ταμείων το πτυχίο.

Και κάτι ακόμα: ο Σταμάτης Χ., σπουδαίος γενικός χειρουργός σήμερα, είχε πάθος με την Ιατρική· στις εισαγωγικές εξετάσεις κατάφερε να εισαχθεί μόνο στην Γυμναστική Ακαδημία. Η Ιατρική τον κατάτρυχε όμως! Τέλειωσε την Ακαδημία, έδωσε κατατακτήριες και εισήχθει πρώτος στη Σχολή, που η πύλη της ορθάνοιξε για να υποδεχτεί το όνειρο του. Στα 25 του, ο Σταμάτης, κάθισε ξανά στα θρανία, σε σκληρά θρανία αυτή τη φορά, και τώρα απολαμβάνει- και αυτός και οι ασθενείς του- το αδήριτο πάθος του. Γιατί: «ιητρός γαρ ανήρ πολλών αντάξιος άλλων».

Συμπερασματικά: πρέπει να 'χεις εκείνο το γιαγκίνι που κατακαίει την ψυχή για να σε κάνει να πυρακτώνεις το μέλλον σου. Αν δεν το ‘χεις, ό,τι και να σπουδάσεις, όπου και να το σπουδάσεις ελλειμματικός θα είσαι πάντα. Κι αν στην αρχή κάποιοι δεν το καταλάβουν, όλο και κάποιος, κάποιο βράδυ θα πει: «Στον τάδε πάτε; Για προσέξτε τον…» Και θα τον προσέξουν, να ΄στε σίγουροι… είτε έχει τελειώσει Ιατρική Αθηνών είτε «Ιατρική Μητσοτάκη». Στην Ελλάδα ισχύει ακόμα το «είσαι ό,τι δηλώσεις» (ο Τζαβαλάς Καρούζος το δήλωσε και όχι ο Τσαρούχης…). Δήλωσες Ωτορινολαρυγγολόγος; Ουδείς θα πλησιάσει στον τοίχο του Ιατρείου σου να δει, αυτό που κρέμεται τι γράφει: Αριστοτέλειο Π.Θ. ή Χάρβαρντ ή «Φιλόλαος ο Κροτωνιάτης»… Όμως, αν είσαι τσαρλατάνος, γρήγορα θα ακουστουν- και στους κωφάλαλους ακόμα- οι βλακισμοί σου.  

Και για να τελειώνουμε: η εποχή που ο κινηματογραφικός λουστράκος Βασιλάκης Καΐλας μετεξελισσόταν σε Δημήτρη Παπαμιχαήλ και λαμπρό αρχιτέκτονα έχει περάσει ανεπιστρεπτί για μεγάλο ποσοστό συμπατριωτών μας. Δεν πεινάνε πια οι «πολλοί» και οι «λίγοι» πλούσιοι έχουν την ευχέρεια να κάνουν το παιδί τους ό,τι ονειρέυονται, αν δεν είναι βλαξ! Και, μην το ξεχνάμε, πολλοί από αυτούς που σπιρουνίζουν υστερίες καταληψιών και διαδηλώσεων έχουν σπουδάσει τα παιδιά τους σε πανεπιστήμια της αλλοδαπής! Φαρισαίοι! 

Γιατί λοιπόν στην Ιταλία, στην Κύπρο ή στη Ρουμανία; Και στην Ελλάδα, «κούτσουρα» θα μπουν στην πριονοκορδέλα της εκπαίδευσης και κούτσουρα θα εξέλθουν, ίσως πιο επεξεργασμένα· είτε από δημόσιο είτε από ιδιωτικό ξυλουργείο…

Οι Κυβερνήσεις, εδώ και χρόνια τροχίζουν το κύρος των δημοσίων πανεπιστημίων και νομοτελειακά φθάσαμεν εδώ. Και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, που θα περάσουν τα ελληνικά σύνορα- κατά πάσα βεβαιότητα- ούτε Χάρβαρντ θα είναι ούτε MIT ούτε Σορβόνη. Τα υπόλοιπα είναι για να γίνεται κουβέντα. Όμως, καλό είναι από το 2030 και μετά, να ρίχνετε μια κλεφτή ματιά στα ντουβάρια και τι κορνίζα τα στολίζει…